Zaterdag 16 juni 2012

Vier kinderen hebben scouting. Alleen Lisa is thuis. Ze is al dagen bezig met haar kamer opruimen. Als ik even binnenkijk, krijg ik niet de indruk dat het opschiet. Ik ga enkele klusjes doen. Ik wil mijn bergschoenen aantrekken, maar deze zijn onvindbaar. Zoon Hans wordt ouder en heeft inmiddels mijn schoenmaat. Waarschijnlijk loopt hij erop rond. Er zit niets anders op dan mijn goede schoenen aan te trekken. Hiermee sta ik minder stevig op de trap bij het snoeien. Ik mopper.

Morgen geeft Janneke haar examenfeest. Er vallen kaartjes in de bus. Ook van bloglezers en twitteraars. De kracht van social media is duidelijk. Niet alleen Yvonne en ik vinden het een fantastische prestatie van Janneke. Heel veel mensen. Ook die we niet persoonlijk kennen.

Steeds meer zie ik de impact van Guusjes overlijden op ons gezin. Yvonne en ik verliezen als ouders een deel van onszelf. Het verlies van Guusje nemen we mee in onze toekomst. Afgelopen week dacht ik: onze dochter zou binnenkort haar rapport laten zien en overgaan naar groep 8. Elke stap die we niet meer met haar meemaken. We zullen het ons realiseren. Elke keer weer. Het gaat verder dan stilstaan bij haar geboortedag. Een toekomst zonder Guusje. Elke dag is een dag zonder haar. Maar is ook een dag samen met onze ander kinderen. Yvonne en ik moeten zorgen voor een stevig schip dat doorvaart.

Onze kinderen missen hun zusje. Vijf verschillende leeftijden. Vijf unieke relaties. Ze gingen de eerste weken na het overlijden zichtbaar goed door. Voor de buitenwereld. Soms roepen we hulp in van buitenaf. Zoals van rouwtherapeut Hellen. De gesprekken met haar hebben Anton goed gedaan.

Ik vind het een topprestatie van Janneke dat ze slaagt voor haar diploma. Knap van Hans dat hij over zal gaan naar het vierde jaar. Ik vind het echter belangrijker dat onze kinderen goed in hun vel zitten. Welzijn boven prestaties.

Al maanden staan er spullen van de sondevoeding in de keuken. Ik zet ze achter in de auto en breng ze naar de stort. Ik denk aan het gedoe met de voeding. De slang door de neus. Het misselijk voelen. De gesprekken over calorieën. Het weggooien voelt dubbel. Sondevoeding was niet prettig, maar wel een herinnering aan Guusje.

Ik ben goed in het uitstellen van administratie. Daarom ligt er een flinke stapel brieven op mijn bureau. Onder andere van onze zorgverzekeraar. De facturen van rouwtherapeut Hellen worden niet vergoed. Dat is een tegenvaller, maar we hebben geen keuze. We gaan ermee door. Het is werken aan de basis van het welzijn van onze kinderen.

De toekomst met onze andere kinderen gaat verder. Dat blijkt ook vanavond weer. Ik trek de koelkast open en zie daar: de opvolgers van de ranja en de Cevitam. Onze kinderen worden groter en ik voel me een oudere papa: moet dit nou?