Donderdag 27 oktober 2011

Toen ik gisteravond het kamertje binnenkwam op de afdeling Kinderoncologie, bij insiders beter bekend als F8 Noord, overviel mij een heel naar gevoel. Beelden van begin april kwamen boven. Guusje moet hier slapen. Niet verwacht. Niet gehoopt.

Yvonne blijft bij Guusje. Ze slapen slecht. Om 3 uur eet onze dochter een beschuitje. Om 5 uur wordt het bloed bezorgd.
Ik ben thuis. Word pas om 8 uur gewekt door het geluid van een sms. Ik kijk op mijn iPhone. Veel berichtjes. Veel mensen die meeleven.

Onderweg naar Amsterdam ontvang ik een berichtje van Yvonne. Vanaf 12 uur moet Guusje nuchter blijven. Er is een röntgenfoto en echo gepland. Guusje heeft een bolle buik. Waarschijnlijk veel lucht.
Ik parkeer mijn auto en loop het AMC binnen. Ik word gebeld. Het is Yvonne. Guusje krijgt een sonde. Onze dochter wil graag dat ik erbij ben, wanneer deze wordt ingebracht. Komt goed uit. Ik ben net binnen. Ik koop twee koffie en neem deze mee naar de achtste verdieping. Er is gratis koffie op de afdeling. Proef een kopje en je begrijpt meteen waarom deze gratis is. Voor deze smaak wil niemand betalen.

Guusje vindt het inbrengen van een sonde heel onprettig. Ze wil geen sonde, maar ze is mager. Het moet. Daarna bloedprikken. Is ze ook al geen fan van. Sommige mensen worden al bang van een klein prikje. Kijk naar Guusje’s kanjerketting en tel het aantal rode kralen. Dat doet pas pijn.

Yvonne en ik beginnen onze twijfels te krijgen over Doe Een Wens. Ik reed vandaag naar het Emma Kinderziekenhuis AMC met de bedoeling ons kleine blonde meisje mee terug naar huis te nemen. Het gevoel bekruipt me dat dat niet gaat gebeuren.
Ik schrijf een e-mail naar Doe Een Wens. Ik weet niet of Guusje’s wens binnenkort in vervulling kan gaan. Dat zal voor Guusje een enorme klap zijn. Kan er wel bij. Kan Guusje wel hebben. Sinds half maart heeft ze toch alleen maar goed nieuws gehad. Nu word ik cynisch. Niet doen Lowie. Niet uit je rol vallen.

We worden weer geconfronteerd met een onduidelijk ziektebeeld: een bolle buik. Om 14.30 uur verlaten we de afdeling. Er worden een röntgenfoto en een echo gemaakt. Er blijkt geen lucht, maar vocht te zitten in Guusje’s buik.
Terug naar de afdeling en wachten. Na een uur verschijnt een arts. Men denkt nog steeds. We moeten geduld hebben. Mag Guusje eten? Ze is sinds 12 uur nuchter. Nee, helaas.

Na lang wachten komt de arts terug met een kinderoncoloog. Een bekende. Deze oncoloog begeleidde ons op 1 april. De dag dat Guusje binnenkwam in het Emma Kinderziekenhuis AMC. Hij is altijd betrokken gebleven bij onze dochter. Hij kent haar goed. Dat geeft vertrouwen.

We gaan terug naar het echoapparaat. Er wordt geprikt door de buikwand. Geen vocht. Bloed. Buiten de kamer overleggen de artsen. De oncoloog komt terug. Een CT-scan is nodig. Kijken of er sprake is van een bloeding.

Na de CT-scan gaan we naar F8 Noord. Het is inmiddels 18.30 uur. Guusje heeft nog steeds niets gegeten. Mag ze eten? Weer nee.

Over eten gesproken. De diëtiste stapt binnen. Geen goed moment voor een gesprek. Yvonne en ik weten niet wat er gaat gebeuren. Hebben last van hoogspanning. De diëtiste belooft morgen terug te komen. Guusje informeert nog wel even of ze de juiste sondevoeding krijgt. Ze herinnert zich de voeding van april. Daar kon ze zo goed van spugen.

Het is inmiddels 19.30 uur. Ook Yvonne en ik hebben nog steeds niet gegeten. Op tafel liggen broodjes. Wie weet hoe lang we nog moeten wachten. Ik houd het niet uit. Loop naar de tafel. Pak een broodje. Yvonne zegt dat ik het terug moet leggen. We krijgen bezoek.

De kinderoncoloog stapt de kamer in. De beelden van de CT-scan zijn bestudeerd. Er is waarschijnlijk een bloeding geweest, maar men heeft geen idee waar deze heeft plaatsgevonden.

Daar ligt Guusje. Ze is geschrokken. Weer een nachtje F8 Noord. Monitor, sondevoeding en infuus. Hoe nu verder?