Yvonne houdt mij op de hoogte van de ontwikkelingen via het programma WhatsApp Messenger. Het infuus is snel geprikt. Het wachten op de chemo duurt weer eenslang. Yvonne spreekt met de fysiotherapeut en met een arts van het pijnteam. Het is prettig dat Guusje deze keer niet slaapt tijdens het gesprek met het pijnteam. De arts vraagt veel aan onze dochter. Nodig om beter inzicht te krijgen in de pijn. De arts spreekt met Yvonne over de pijnmedicatie. Ook waarom er zomaar geen medicijnen extra worden gegeven. Van bepaalde medicijnen kan onze dochter suffig worden. Dat is ze met de huidige medicijnen niet. Guusje is helder van geest.
Om half 6 zijn Yvonne en Guusje weer thuis. Volgens Yvonne ging het goed met onze dochter in het ziekenhuis. Een van haar favoriete verpleegkundigen van de afdeling Grote Kinderen was op bezoek. Dit is de afdeling waar Guusje van 10 april tot en met 20 mei werd verpleegd. Volgens Yvonne deed de ontmoeting Guusje zichtbaar goed.
Guusje ligt op de bank. Vermoeid. Ze wil naar toneel. Dat vinden Yvonne en ik geen goed idee. De terugweg vanuit Amsterdam was moeizaam. Het verkeer was druk. Guusje had het moeilijk. Pijn en zweet.
Ook Yvonne is moe na een dag ziekenhuis. Gelukkig is onze oudste dochter Janneke heel actief. Ze bakt eieren.
Een uurtje na het avondeten knapt Guusje gelukkig weer wat op. Ze speelt spelletjes op haar iPad. Het wordt zelfs laat voor haar doen. Gewoonlijk wil ze vroeg naar bed. Neemt hiertoe zelf het initiatief. Vandaag niet. Ze babbelt vrolijk. Yvonne en ik zien een dochter die we vorige week niet zagen.
Het is 10 uur ’s avonds. Ik zit achter mijn bureau. Yvonne ligt in bad. Onze oudste drie kinderen hebben beneden in de woonkamer duidelijk veel lol. Als ik beneden kom, zie ik dat Janneke, Lisa en Hans de woonkamer en de keuken hebben versierd. Morgen is mama jarig. Voor een feestje zijn kinderen altijd in. Helaas ben ik niet in de stemming. Daar zet ik me maar overheen. Voor de kinderen en vooral ook voor Yvonne. Doorgaan.