Dagen rond Kerstmis

Aan het einde van de vrijdagmiddag rijd ik van kantoor naar huis. Op de radio ‘Driving home for Christmas’. Toepasselijker kan niet. ‘s Avonds is het kerstgala van het Moller. Dit is de school van Lisa en Hans. Ook ik ben van de partij. Op het podium neem ik voor KanjerGuusje een cheque in ontvangst van meer dan 5000 euro. De opbrengst van entreekaarten en acties.

Een dag later hebben Yvonne en ik een afspraak met Joep. Hij is ondernemer en draagt KanjerGuusje een warm hart toe. Hij doneert 2500 euro. Daarnaast is hij een vaste sponsor van de KanjerKetting. Zijn bedrijf heeft de komende jaren de paarse pleisterkraal geadopteerd en opgedragen aan KanjerGuusje.

Dagboek van een verdrietig jaar

In Libelle stond twee weken geleden 'Dagboek van een verdrietig jaar'. Hieronder vind je de tekst van dit artikel.

Vorig jaar Kerst stond Guusje in Libelle. Het dappere meisje dat aan een zeldzame vorm van kanker leed, overleed op 30 oktober 2011. Ze werd 10 jaar. Haar vader Lowie van Gorp beschrijft hoe zijn vrouw Yvonne en hun kinderen het leven zonder Guusje proberen op te pakken.

31 december

Een keiharde knal. Ik ben wakker. Het is Oudjaar. De laatste dag van 2011. Meteen weer die gedachte in mijn hoofd: Guusje is dood. Ze zit in mijn hoofd. Elke minuut van de dag. Ze gaat niet weg. Waarom zou ze? Wat is het meest indrukwekkende moment van 2011? Zondagmiddag 30 oktober, halfdrie. Ik zie het dode gezicht van Guusje voor me. Ik heb er zelfs een foto van. Die bekijk ik vaak. Eindelijk rust. Eindelijk bevrijd. Ik zei dat ik blij zou zijn dat 2011 voorbij is. Wat een rotjaar. Loes (8) zei toen: "Maar in 2011 leefde Guusje nog." Ik neem mijn woorden terug. De afgelopen tien jaar met Guusje waren de moeite meer dan waard. Ook het afgelopen jaar. Hoe ellendig ook. Guusje was bij ons. Dat telt. In de geest van Guusje gaan we vanavond iets leuks doen. We vieren Oudjaar en verwelkomen het nieuwe jaar in de Efteling. De avond wordt net na twaalven afgesloten met een spetterend vuurwerk. We wensen elkaar een mooi 2012. Het voelt raar. Alsof het niet gemeend is. Een jaar geleden wensten we elkaar ook een mooi nieuwjaar. Toen hadden we geen idee welk onheil ons boven het hoofd hing.

2 januari

Bijna kwart voor zeven, ik moet opstaan, weer aan het werk. Zal ik de hele dag aan Guusje denken? Ze zit in mijn hoofd, ook nu weer. In de hal word ik opgevangen door twee collega’s die aanwezig waren bij de crematieplechtigheid van Guusje. We drinken samen koffie. Aan het einde van de middag rijd ik naar huis. Een vermoeiende dag maar ik voel me goed. Ik heb niet elke minuut aan Guusje gedacht, er was afleiding. Natuurlijk zijn mijn gedachten vaak bij ons kleine blonde meisje. Dat zal waarschijnlijk nog lang zo blijven. Daar is niks mis mee.

6 januari

Guusjes ziekte en haar dood hebben mij veranderd. Hoe? Dat weet ik nog niet. Wel dat de verandering radicaal is. Ik merk het aan kleine dingen. Vroeger kocht ik elke maand een staatslot. Hopend op een grote geldprijs. Sinds de constatering van de tumor bij Guusje koop ik nooit meer een lot. Ik ervaar de verandering vanbinnen ook vanavond. Een vriendin wordt vijftig. We gaan naar het feest. Iedereen heeft plezier. Ik praat volop, maar deel niet in de feestvreugde. Wel aan de buitenkant. Niet vanbinnen. De glans is eraf. Ik denk voor altijd.

Kerstwens

Twee jaar geleden had Janneke voor iedereen cadeautjes gekocht. Deze deelde ze uit op kerstavond. Guusje kreeg oorbellen. Ze was dankbaar en vrolijk. We zaten met achten aan tafel.

Ook dit jaar op kerstavond met achten aan tafel. Op Guusjes plaats een paarse kaars. Ze is in ons midden. We missen haar.

Ook dit jaar ontvangen wij veel wensen. Ook van mensen die wij niet kennen. Mooie woorden die voelen als een warme jas bij een koude wind. Vanaf hier willen wij iedereen bedanken. Dit is onze wens voor jullie:

Een tweede keer Kerstmis met

Guusje als brandend lichtje in ons midden

Fysiek afwezig

Emotioneel aanwezig

Wij wensen iedereen een mooi kerstfeest

Samen met de mensen waarvan je houdt

Donderdag 20 december 2012

Op tijd uit bed. Iedereen op tijd de deur uit. Ik werk op kantoor in Utrecht. Aan het einde van de middag ben ik weer thuis. Samen met Yvonne rijd ik naar Dongen. Collega’s van het Cambreur College nemen afscheid. Yvonne werkt op deze school. Ik was er jaren geleden in dienst. 

Ik ontmoet oude bekenden. Ze vragen hoe het met me gaat. Vriendelijke belangstelling. Voor mij lastig om te beantwoorden. Ik zeg dat het goed met me gaat onder de huidige omstandigheden. Zo voelt het ook. Ik ben een andere Lowie dan vijf jaar geleden. Toen werkte ik op het Cambreur College. Ik was niet alleen vaak vrolijk. Ik voelde me ook zo. Tegenwoordig voel ik me anders dan toen. Ik lach nog steeds. Gemeend. Maar niet uitbundig. Ik ben een ander mens geworden. 

Woensdag 19 december 2012

Verslapen. Snel uit bed. Yvonne vertrekt. Onze drie middelbare scholieren hebben geen haast. Ze zijn het eerste lesuur vrij. Mijn werkplek is deze ochtend de bank in de woonkamer. Vanaf 9 uur is het stil in huis.

Om 12 uur loop ik naar de Theresiaschool. Terwijl ik op Loes wacht, raak ik in gesprek met de moeder van Vince, klasgenoot en vriend van Guusje. Zij vertelt dat ze in de auto vaak met haar zoon over Guusje praat. Het is zo moeilijk te bevatten dat ze er niet meer is.

Dinsdag 18 december 2012

Om half 7 mijn bed uit. Drie kwartier later stap ik in mijn auto. Boeken en KanjerKetting mee. Vanavond ga ik vertellen over Guusje en over KanjerGuusje. Eerst naar Brussel. Ik volg een cursus. Deze wordt verzorgd door een Belgische collega die altijd praatjes heeft over de beperkte lunch die de Hollanders hem serveren. Hij zorgt ervoor dat het ons aan niets ontbreekt.

Aan het einde van de middag rijd ik richting Leiden. Onderweg voer ik telefoongesprekken. Ook met het thuisfront. Yvonne brengt samen met Lisa een bezoek aan rouwtherapeute Hellen. Het is minder druk op de snelweg dan ik verwacht. Hierdoor heb ik onderweg tijd om koffie te gaan drinken bij mijn jongste zus en haar gezin in Den Haag.

Maandag 17 december 2012

Een lange werkdag. Overdag op kantoor. ’s Avonds thuis. Geen makkelijke dag. Ik denk vaak aan Guusje. Het beeld van bijna veertien maanden geleden. Zondagmiddag half 3. Waarom denk ik er juist vandaag vaak aan? Ik heb geen idee. Geen verklaring.

Het is ook een dag waarop er mooie berichten voorbij flitsen op Twitter. Xena gaat voor controle naar het ziekenhuis. De uitslag is goed en er kan een afspraak worden gemaakt voor verwijdering van haar port-a-cath. Ik merk dat het goede nieuws me raakt.

Zondag 16 december 2012

Heerlijk uitslapen op zondagochtend. Rustig ontbijten. Daarna de hond uitlaten in de bossen achter Villa Pardoes. Het regent. Tijdens mijn wandeling kom ik niemand tegen. Geen mens. Geen hond. Tijd en rust om na te denken. 

Ik constateer dat ik in gedachten nog steeds veel bezig ben met Guusje. Ik had verwacht dat het minder zou zijn. Dat is niet het geval. Soms prominent in mijn voorhoofd. Altijd permanent in mijn achterhoofd. 

Zaterdag 15 december 2012

Gisteren schreef ik er al over. Yvonne en ik vinden het fijn dat onze grote kerstboom in de woonkamer staat. Vorig jaar lukte het niet. Dit jaar hadden we een zetje nodig. Dat gaven onze kinderen. Ik heb altijd gehouden van de kerstdagen. Vaak vragen mensen of ik opzie tegen de feestdagen. Op dit moment niet. Hoe ik Kerstmis ga ervaren? Ik heb geen idee. 

Alleen het kerstdorp zit nog in dozen. Elk jaar bouwden we met huisjes, draaimolen en poppetjes een Anton Pieck-achtig landschap op de vensterbank. Dat komt misschien volgend jaar weer. 

Vrijdag 14 december 2012

Ik voel me gelukkig weer een stuk beter dan gisteren. Op vrijdag werk ik niet, maar voor vanmiddag staat er wel een telefonische vergadering op het programma. De rest van de dag ben ik vrij. De ochtend begint met twee lange telefoongesprekken. Een ervan gaat over KanjerGuusje. Ik vertel over verschillende scholen waar actie gevoerd wordt om geld in te zamelen rond Kerstmis. Op twee ervan heb ik mijn verhaal verteld. Vandaag ontvang ik een e-mail van de Wethouder van Eupenschool waarin staat dat ze het boek KanjerGuusje aanschaffen voor de bovenbouw, zodat de leerlingen zelf het boek kunnen lezen.

Om half 11 wordt er aangebeld. Het is Wilma. We hebben al maanden contact via Facebook. We drinken samen koffie. Ik kende haar broer Geert. Deze was net zo oud als ik. Geert overleed tweeëntwintig jaar geleden bij een verkeersongeval. Vroeger dacht ik dat de wijze van overlijden grote invloed heeft op het rouwproces. Ik begin me steeds meer af te vragen hoe groot die invloed is. Tijdens het gesprek hoor ik vooral overeenkomsten tussen Wilma en onze kinderen. Wilma verloor haar broer. Onze kinderen hun zus. Ze delen het missen. Niet meer samen kunnen praten, lachen, huilen, schreeuwen, delen. Gevoel van machteloosheid.

Donderdag 13 december 2012

Er zijn dagen dat je je wat minder voelt. Vandaag heb ik zo’n dag. Daarom geen blogbericht. Voor de eerste keer in anderhalf jaar.

Ik wil wel even aandacht vragen voor het luisterboek. Als je het luisterboek nog niet hebt, stuur dan een mailtje naar boek@kanjerguusje.nl. Je ontvangt dan meteen een link waarmee je het boek kunt downloaden. Zo kun je overal luisteren naar het verhaal van onze moedige dochter. Het boek is gratis. Een geschenk van Yvonne en mij voor jullie.

Als je nog op zoek bent naar een mooi cadeau voor de feestdagen, denk dan aan een goed boek voor een goed doel: KanjerGuusje.

Woensdag 12 december 2012

Een bijzondere datum: 12-12-12. Er wordt veel over getwitterd. Voor mij is het een gewone werkdag. Niet voor iedereen. In de ochtend zie ik een tweet voorbijkomen van Tienco. Hij heeft een blogbericht geschreven. Zijn eerste dag zonder zijn vrouw Meriam. Ze overleed aan kanker. Gisteren was haar uitvaart.

Al enkele dagen ben ik een beetje verkouden. Ik ben zelden ziek, maar voel me vandaag toch een stuk minder fit dan anders. Aan het einde van de middag rijd ik met Yvonne naar Eindhoven. Sinds Janneke een kamer heeft, lijkt het alsof we een abonnement hebben op de IKEA. Vanavond zitten we weer aan de Zweedse ballen in het restaurant. We kopen een kastje voor kleding en zetten deze samen met onze dochter in elkaar. Ik heb het idee dat Janneke ons graag ziet vertrekken. Om half 10 rijden we terug naar Kaatsheuvel. We geven haar een zoen. Dit wordt haar eerste nacht op kamers. Zo wordt 12-12-12 de dag van het loslaten, zoals het hoort.

Dinsdag 11 december 2012

Ik stop bij een huis op de Hogevaert. Een jonge studente komt naar buiten. Ze heeft gevraagd met te mogen interviewen. Ze heet Wilke. Ik neem haar mee naar een vestiging van Kwik-Fit. Mijn auto krijgt winterbanden.

Wilke werkt aan een project over rouwen bij kinderen. Ze is met name geïnteresseerd in Loes. Mijn standpunt is dat ik naar onze dochter kijk door mijn volwassen ogen. Wat denkt Loes? Hoe ervaart zij de werkelijkheid? Ik interpreteer mijn eigen waarnemingen. Ik zie dat onze jongste dochter veel bezig is met haar overleden zus. Ik twijfel nog steeds of de onomkeerbaarheid van de dood volledig tot haar is doorgedrongen.

Maandag 10 december 2012

Gistermiddag is het luisterboek KanjerGuusje verschenen. Bij het opstaan zie ik dat er veel aanvragen zijn om het boek te mogen ontvangen. Fijn dat er belangstelling is.  Alleen heb ik weinig tijd om alle aanvragen te verwerken voordat ik naar kantoor vertrek.

Ik heb het druk. Overdag met werkafspraken in Utrecht. Daarna thuis snel avondeten. Vervolgens met  Yvonne en Anton door naar Eindhoven. Achterin de auto verhuisdozen met spullen van Janneke. Bij IKEA kopen we een bed, een matras en een kast. We zijn pas laat in de avond weer thuis. Terug in Kaatsheuvel. Iedereen is moe na een lange dag.

Een geschenk om door te geven: luisterboek KanjerGuusje

Het luisterboek KanjerGuusje is verschenen. Een geschenk van Yvonne en mij voor jullie als dank voor alle mooie woorden die we het afgelopen anderhalf jaar hebben mogen ontvangen. We voelen ons door jullie gesteund.

Je kunt online luisteren via dit blog. Wil je graag op je eigen speler (iPod, iPad of mp3-speler) luisteren? Vraag dan de geluidsbestanden aan door een mailtje te sturen naar boek@kanjerguusje.nl. Het boek is een geschenk. Geef het door. 

Zondag 9 december 2012

Als ik door de gordijnen naar buiten kijk, zie ik dat het regent. Gisteravond was het laat. Ik slaap lekker uit. Na het late ontbijt ga ik met Yvonne en Anton naar mijn ouders. Ik neem een Libelle mee. Dan kunnen mijn ouders het artikel ‘Dagboek van een verdrietig jaar’ lezen. Anton neemt zijn rapport van school mee. Hij is trots op zijn prestaties en wil deze graag delen met opa en oma.

Als ik de koffie heb ingeschonken, komt mijn oudste zus binnen. Samen met haar man. We hebben elkaar enkele weken niet gezien. Tijd om bij te praten. Weer thuis heb ik behoefte aan een frisse neus. Daarom maak ik samen met Yvonne en Loes een boswandeling.

Zaterdag 8 december 2012

Half november maakte ik samen met Yvonne een boswandeling. We spraken beiden uit dat we ook dit jaar geen zin hadden in een kerstboom. Toch namen we het besluit om in december wel een grote boom te zetten. Ik heb na Guusjes overlijden e-mails gehad van mensen die schreven dat ze op jonge leeftijd hun broer of zus hadden verloren. Daarna was er veel verdriet in huis. Nauwelijks nog ruimte voor gezelligheid. Dit willen Yvonne en ik voorkomen. Daarom voor ons dit jaar een grote kerstboom met gekleurde lichtjes, ballen en slingers. Net zoals vroeger.

Enkele jaren geleden hebben we een kunstboom aangeschaft. Het was eigenlijk mijn bedoeling om altijd een echte boom te plaatsen. Tot ik een kerstboom had gekocht van slechte kwaliteit. Deze viel uit. De kerstdagen waren voorbij en de vloer lag bezaaid met dennen. Veel takken waren kaal. Het zag er niet uit. Ik wilde slim zijn en pakte een schaar. Helaas knipte ik niet alleen in de takken. Ook de kerstboomverlichting ging uit. Yvonne en de kinderen lagen krom van het lachen. Tot op de dag van vandaag vertellen onze kinderen graag het verhaal van hun onhandige vader die de draad van de kerstboomverlichting doorknipte.

Morgen verschijnt het luisterboek KanjerGuusje

Het luisterboek KanjerGuusje verschijnt morgen. Het is dan Wereldlichtjesdag. Over de hele wereld worden kaarsen aangestoken ter nagedachtenis aan overleden kinderen. Een dag waarop Yvonne en ik als eerbetoon aan onze dochter Guusje het luisterboek willen laten verschijnen. 

De afgelopen weken heb ik hulp gekregen van mijn vriend René van der Velden bij het inspreken van het boek. Hij heeft de opnames gemaakt en de geluidsbestanden bewerkt.  Een enorme klus. Fijn om een vriend te hebben die zoveel tijd uittrekt om mij te helpen. 

Vrijdag 7 december 2012

Let it snow, let it snow, let it snow. Dat denk ik, als ik vanuit onze slaapkamer naar buiten kijk. Om half 11 word ik op de Wethouder van Eupenschool in Eindhoven verwacht. Zal ik op pad gaan met dit slechte weer? Ik denk aan twee andere afspraken. Eind november werd ik benaderd door Rowan. Ze studeert journalistiek en wil me graag interviewen. Ik heb Rowan voorgesteld vandaag mee te gaan naar de school waar ik ga vertellen over Guusje. Verder heb ik met mijn vriend Michel afgesproken om ook hem mee te nemen naar Eindhoven. Hij wil mij graag een keer in actie zien. Zondag vliegt hij terug naar Brazilië.

Langzaam richting Eindhoven. Alleen snelwegen zijn goed te berijden. Onderweg neem ik Rowan en Michel mee. Bij de Wethouder van Eupenschool worden we vriendelijk ontvangen. De kerstviering staat dit jaar in het teken van KanjerGuusje. In de grote hal spreek ik voor de oudste groepen. Het is een grote school. Er zijn meerdere klassen van een groep. De leerlingen luisteren aandachtig. Ik vertel eerst over Guusje en daarna over KanjerGuusje.

Libelle: Dagboek van een verdrietig jaar

Vandaag verscheen Libelle met daarin een 'Dagboek van den verdrietig jaar'. Het artikel is een verzameling dagboekfragmenten. Ik heb 'Dagboek van een verdrietig jaar' geschreven op verzoek van de redactie van Libelle, omdat veel lezers met ons gezin meeleven. 

Donderdag 6 december 2012

De weersvoorspelling is onheilspellend voor vrijdag, als je de weg op moet. Voor donderdagochtend is geen slecht weer voorspeld. Als ik buiten kom, zie ik tot mijn schrik een witte auto. Bevroren ramen. Dat wordt krabben. Ik moet naar Amsterdam. Helaas heb ik bijna drie uur nodig om daar te komen.

Gelukkig kan ik rond lunchtijd goed doorrijden naar kantoor in Utrecht. Ook de terugweg naar huis verloopt zonder problemen. Onderweg bel ik met Indy. Haar moeder stuurde me een tijdje terug een berichtje. Indy is 10 jaar en heeft volgende week een boekbespreking over KanjerGuusje.

Woensdag 5 december 2012

Ik heb Loes naar school gebracht. Sinterklaas komt op bezoek. Thuis pak ik mijn laptop en ga ik op de bank zitten in de woonkamer. Dit is mijn werkplek. Telefoongesprekken en mailtjes beantwoorden.

Woensdagmiddag is Loes vrij. Ze vindt het fijn, als ik thuiswerk. Dan eten we samen een lekker broodje. Daarna laten we de hond uit. Ik zeg dat ik druk ben. Ik moet werken en nog een gedicht schrijven. Loes merkt op dat alleen het laatste belangrijk is. Ik lach. Kinderlijke wijsheid.

Dinsdag 4 december 2012

Telefonisch vergaderen vanuit de auto. Ik wist enkele jaren geleden niet dat het mogelijk was. Deze ochtend heb ik een ‘conference call’ met collega’s. Tot aan Utrecht ben ik in gesprek. Handsfree natuurlijk.

Ik heb een drukke werkdag. Pas na 7 uur ben ik thuis. Yvonne zorgt voor mijn avondeten. We praten over Xena. Ze heeft vandaag haar laatste chemo. Het einde van twee jaar behandeling tegen leukemie. Lichamelijk en geestelijk zwaar. De buitenwereld ziet het bloemetje aan de KanjerKetting als finish. Mijlpaal is misschien een betere term. Na vandaag volgen periodieke onderzoeken. Hopen dat de leukemie wegblijft. Hopen dat de zogenaamde late effecten meevallen. Ik hoor vaak van ouders dat het spannend blijft. Anders dan voor het bloemetje, maar wel spanning.

Maandag 3 december 2012

Yvonne heeft Loes naar school gebracht. Er valt natte sneeuw. Vies winterweer. Ik werk thuis. Ik heb moeite met op tempo komen. De hele ochtend voel ik me duf.

Na de lunch loop ik samen met Yvonne buiten met de hond. Hoop dat ik opknap van een frisse neus. We brengen pakketjes boeken en brieven naar het postagentschap. Ik vind het versturen van boeken altijd een leuke bezigheid. Vooral het schrijven van een persoonlijke boodschap voor de ontvanger. Het is nog steeds geen prettig weer. Voor onze hond zit er niet meer in dan een klein blokje om.

Zondag 2 december 2012

‘Wat is er?’

‘Ik mis Guusje heel erg.’

‘Ik ook. Zullen we maar opstaan?’

‘Het is de enige dag dat we uit kunnen slapen.’

Yvonne komt beneden. Loes zit op de bank. Er zit een brief in haar schoen. Loes denkt dat het een tekening is van een ander kind. Zwarte Piet heeft deze per abuis in haar schoen gestopt. Yvonne spoort haar aan om toch maar eens te kijken. Dan blijkt het geen tekening maar een brief van Sinterklaas te zijn. Hij komt vanmiddag op bezoek. Loes is dolblij. Ze holt naar boven en leest de brief hardop voor aan haar broers en zussen.

Zaterdag 1 december 2012

Twee jaar geleden vroegen onze kinderen waarom ik niet meer bij Oracle werkte. Niet dat ze interesse hadden in mijn werk. Het ging ze om het sinterklaasfeest. Tegenwoordig werk ik weer bij Oracle. We rijden de parkeergarage binnen onder het kantoor in Utrecht. Loes en Anton op de achterbank. Yvonne naast me. Via de lift komen we op de begane grond. Daar is het een gezellige drukte. Pieten, muziek en veel activiteiten. Loes en Anton storten zich op pizza’s bakken, klompen schilderen, lampionnen maken en meer.

Oracle is een groot bedrijf. Ik heb veel collega's. Slechts enkelen ken ik persoonlijk. Met hen maak ik een praatje. Iemand vraagt naar Guusje. Ik geef aan dat ik haar miste op de heenweg. Loes en Anton waren luidruchting. Juist dan is het gemis groot. De harde stem. Het irritante lachje. Het vuurtje samen met de anderen nog eens extra opstoken.

Vrijdag 30 november 2012

Lisa en Loes gaan beiden weer naar school. Yvonne en ik zijn vrij. Ik heb moeite met opstarten. Als Yvonne vertrekt om Loes naar school te brengen, zit ik nog in mijn ochtendjas met een kop koffie aan de ontbijttafel. Yvonne maant mij om tempo te maken. De bedoeling is dat we vandaag op pad gaan voor sinterklaasinkopen.

Vanaf begin november ligt er een schrift op het aanrecht in de keuken. Elk gezinslid heeft een bladzijde toegewezen gekregen. Hierop dient genoteerd te worden wat je voorkeuren zijn voor 5 december. Hans en ik zijn beiden heel slecht in verlanglijstjes. Onze meiden niet. Zij hebben aan één bladzijde niet genoeg.