Om half 7 mijn bed
uit. Drie kwartier later stap ik in mijn auto. Boeken en KanjerKetting mee.
Vanavond ga ik vertellen over Guusje en over KanjerGuusje. Eerst naar Brussel.
Ik volg een cursus. Deze wordt verzorgd door een Belgische collega die altijd
praatjes heeft over de beperkte lunch die de Hollanders hem serveren. Hij zorgt
ervoor dat het ons aan niets ontbreekt.
Aan het einde van
de middag rijd ik richting Leiden. Onderweg voer ik telefoongesprekken. Ook met
het thuisfront. Yvonne brengt samen met Lisa een bezoek aan rouwtherapeute Hellen. Het is minder druk op de snelweg dan ik verwacht. Hierdoor heb ik
onderweg tijd om koffie te gaan drinken bij mijn jongste zus en haar gezin in
Den Haag.
Het is gezellig bij mijn zus. Toch kan ik niet lang blijven. Om kwart over 8 word ik in Leiden verwacht. Samen met Dorien. Zij heeft Stichting KanjerGuusje opgericht en vervult de functies van secretaris en penningmeester. We zijn uitgenodigd door een Ladies Circle. Een groep van 15 dames die graag meer informatie willen over Stichting KanjerGuusje.
Voordat Dorien en
ik aanschuiven voor het hoofdgerecht spreek ik over onze dochter en over de
stichting. De dames zijn geïnteresseerd en stellen vragen. Het is een fijne avond. Ik krijg een vraag die ik nog niet eerder heb gehad: ‘Wat had je anders willen doen tijdens
Guusjes ziekte?’ Ik moet er diep over nadenken. Dan antwoord ik dat we hadden
moeten proberen om Doe Een Wens, tegenwoordig Make-a-wish, naar voren te halen
in de tijd. Ik hoor soms mensen zeggen dat ze de grootste wens van hun kind het
liefst willen laten uitkomen, als de behandelingen achter de rug zijn. Ik
begrijp dit voornemen. Dan voelt het kind zich beter. Toch adviseer ik ouders
om niet te wachten. Voor Guusje kwam Doe Een Wens net te laat. Ze overleed twee
dagen voor de geplande aanvang van haar wensreis.