Dagen rond Kerstmis

Aan het einde van de vrijdagmiddag rijd ik van kantoor naar huis. Op de radio ‘Driving home for Christmas’. Toepasselijker kan niet. ‘s Avonds is het kerstgala van het Moller. Dit is de school van Lisa en Hans. Ook ik ben van de partij. Op het podium neem ik voor KanjerGuusje een cheque in ontvangst van meer dan 5000 euro. De opbrengst van entreekaarten en acties.

Een dag later hebben Yvonne en ik een afspraak met Joep. Hij is ondernemer en draagt KanjerGuusje een warm hart toe. Hij doneert 2500 euro. Daarnaast is hij een vaste sponsor van de KanjerKetting. Zijn bedrijf heeft de komende jaren de paarse pleisterkraal geadopteerd en opgedragen aan KanjerGuusje.

Dagboek van een verdrietig jaar

In Libelle stond twee weken geleden 'Dagboek van een verdrietig jaar'. Hieronder vind je de tekst van dit artikel.

Vorig jaar Kerst stond Guusje in Libelle. Het dappere meisje dat aan een zeldzame vorm van kanker leed, overleed op 30 oktober 2011. Ze werd 10 jaar. Haar vader Lowie van Gorp beschrijft hoe zijn vrouw Yvonne en hun kinderen het leven zonder Guusje proberen op te pakken.

31 december
Een keiharde knal. Ik ben wakker. Het is Oudjaar. De laatste dag van 2011. Meteen weer die gedachte in mijn hoofd: Guusje is dood. Ze zit in mijn hoofd. Elke minuut van de dag. Ze gaat niet weg. Waarom zou ze? Wat is het meest indrukwekkende moment van 2011? Zondagmiddag 30 oktober, halfdrie. Ik zie het dode gezicht van Guusje voor me. Ik heb er zelfs een foto van. Die bekijk ik vaak. Eindelijk rust. Eindelijk bevrijd. Ik zei dat ik blij zou zijn dat 2011 voorbij is. Wat een rotjaar. Loes (8) zei toen: "Maar in 2011 leefde Guusje nog." Ik neem mijn woorden terug. De afgelopen tien jaar met Guusje waren de moeite meer dan waard. Ook het afgelopen jaar. Hoe ellendig ook. Guusje was bij ons. Dat telt. In de geest van Guusje gaan we vanavond iets leuks doen. We vieren Oudjaar en verwelkomen het nieuwe jaar in de Efteling. De avond wordt net na twaalven afgesloten met een spetterend vuurwerk. We wensen elkaar een mooi 2012. Het voelt raar. Alsof het niet gemeend is. Een jaar geleden wensten we elkaar ook een mooi nieuwjaar. Toen hadden we geen idee welk onheil ons boven het hoofd hing.

2 januari
Bijna kwart voor zeven, ik moet opstaan, weer aan het werk. Zal ik de hele dag aan Guusje denken? Ze zit in mijn hoofd, ook nu weer. In de hal word ik opgevangen door twee collega’s die aanwezig waren bij de crematieplechtigheid van Guusje. We drinken samen koffie. Aan het einde van de middag rijd ik naar huis. Een vermoeiende dag maar ik voel me goed. Ik heb niet elke minuut aan Guusje gedacht, er was afleiding. Natuurlijk zijn mijn gedachten vaak bij ons kleine blonde meisje. Dat zal waarschijnlijk nog lang zo blijven. Daar is niks mis mee.

6 januari
Guusjes ziekte en haar dood hebben mij veranderd. Hoe? Dat weet ik nog niet. Wel dat de verandering radicaal is. Ik merk het aan kleine dingen. Vroeger kocht ik elke maand een staatslot. Hopend op een grote geldprijs. Sinds de constatering van de tumor bij Guusje koop ik nooit meer een lot. Ik ervaar de verandering vanbinnen ook vanavond. Een vriendin wordt vijftig. We gaan naar het feest. Iedereen heeft plezier. Ik praat volop, maar deel niet in de feestvreugde. Wel aan de buitenkant. Niet vanbinnen. De glans is eraf. Ik denk voor altijd.

Kerstwens

Twee jaar geleden had Janneke voor iedereen cadeautjes gekocht. Deze deelde ze uit op kerstavond. Guusje kreeg oorbellen. Ze was dankbaar en vrolijk. We zaten met achten aan tafel.




Ook dit jaar op kerstavond met achten aan tafel. Op Guusjes plaats een paarse kaars. Ze is in ons midden. We missen haar.


Ook dit jaar ontvangen wij veel wensen. Ook van mensen die wij niet kennen. Mooie woorden die voelen als een warme jas bij een koude wind. Vanaf hier willen wij iedereen bedanken. Dit is onze wens voor jullie:

Een tweede keer Kerstmis met
Guusje als brandend lichtje in ons midden

Fysiek afwezig
Emotioneel aanwezig

Wij wensen iedereen een mooi kerstfeest
Samen met de mensen waarvan je houdt



Donderdag 20 december 2012

Op tijd uit bed. Iedereen op tijd de deur uit. Ik werk op kantoor in Utrecht. Aan het einde van de middag ben ik weer thuis. Samen met Yvonne rijd ik naar Dongen. Collega’s van het Cambreur College nemen afscheid. Yvonne werkt op deze school. Ik was er jaren geleden in dienst. 

Ik ontmoet oude bekenden. Ze vragen hoe het met me gaat. Vriendelijke belangstelling. Voor mij lastig om te beantwoorden. Ik zeg dat het goed met me gaat onder de huidige omstandigheden. Zo voelt het ook. Ik ben een andere Lowie dan vijf jaar geleden. Toen werkte ik op het Cambreur College. Ik was niet alleen vaak vrolijk. Ik voelde me ook zo. Tegenwoordig voel ik me anders dan toen. Ik lach nog steeds. Gemeend. Maar niet uitbundig. Ik ben een ander mens geworden. 

Woensdag 19 december 2012

Verslapen. Snel uit bed. Yvonne vertrekt. Onze drie middelbare scholieren hebben geen haast. Ze zijn het eerste lesuur vrij. Mijn werkplek is deze ochtend de bank in de woonkamer. Vanaf 9 uur is het stil in huis.

Om 12 uur loop ik naar de Theresiaschool. Terwijl ik op Loes wacht, raak ik in gesprek met de moeder van Vince, klasgenoot en vriend van Guusje. Zij vertelt dat ze in de auto vaak met haar zoon over Guusje praat. Het is zo moeilijk te bevatten dat ze er niet meer is.

Dinsdag 18 december 2012

Om half 7 mijn bed uit. Drie kwartier later stap ik in mijn auto. Boeken en KanjerKetting mee. Vanavond ga ik vertellen over Guusje en over KanjerGuusje. Eerst naar Brussel. Ik volg een cursus. Deze wordt verzorgd door een Belgische collega die altijd praatjes heeft over de beperkte lunch die de Hollanders hem serveren. Hij zorgt ervoor dat het ons aan niets ontbreekt.

Aan het einde van de middag rijd ik richting Leiden. Onderweg voer ik telefoongesprekken. Ook met het thuisfront. Yvonne brengt samen met Lisa een bezoek aan rouwtherapeute Hellen. Het is minder druk op de snelweg dan ik verwacht. Hierdoor heb ik onderweg tijd om koffie te gaan drinken bij mijn jongste zus en haar gezin in Den Haag.

Maandag 17 december 2012

Een lange werkdag. Overdag op kantoor. ’s Avonds thuis. Geen makkelijke dag. Ik denk vaak aan Guusje. Het beeld van bijna veertien maanden geleden. Zondagmiddag half 3. Waarom denk ik er juist vandaag vaak aan? Ik heb geen idee. Geen verklaring.

Het is ook een dag waarop er mooie berichten voorbij flitsen op Twitter. Xena gaat voor controle naar het ziekenhuis. De uitslag is goed en er kan een afspraak worden gemaakt voor verwijdering van haar port-a-cath. Ik merk dat het goede nieuws me raakt.

Zondag 16 december 2012

Heerlijk uitslapen op zondagochtend. Rustig ontbijten. Daarna de hond uitlaten in de bossen achter Villa Pardoes. Het regent. Tijdens mijn wandeling kom ik niemand tegen. Geen mens. Geen hond. Tijd en rust om na te denken. 

Ik constateer dat ik in gedachten nog steeds veel bezig ben met Guusje. Ik had verwacht dat het minder zou zijn. Dat is niet het geval. Soms prominent in mijn voorhoofd. Altijd permanent in mijn achterhoofd. 

Zaterdag 15 december 2012

Gisteren schreef ik er al over. Yvonne en ik vinden het fijn dat onze grote kerstboom in de woonkamer staat. Vorig jaar lukte het niet. Dit jaar hadden we een zetje nodig. Dat gaven onze kinderen. Ik heb altijd gehouden van de kerstdagen. Vaak vragen mensen of ik opzie tegen de feestdagen. Op dit moment niet. Hoe ik Kerstmis ga ervaren? Ik heb geen idee. 



Alleen het kerstdorp zit nog in dozen. Elk jaar bouwden we met huisjes, draaimolen en poppetjes een Anton Pieck-achtig landschap op de vensterbank. Dat komt misschien volgend jaar weer. 

Vrijdag 14 december 2012

Ik voel me gelukkig weer een stuk beter dan gisteren. Op vrijdag werk ik niet, maar voor vanmiddag staat er wel een telefonische vergadering op het programma. De rest van de dag ben ik vrij. De ochtend begint met twee lange telefoongesprekken. Een ervan gaat over KanjerGuusje. Ik vertel over verschillende scholen waar actie gevoerd wordt om geld in te zamelen rond Kerstmis. Op twee ervan heb ik mijn verhaal verteld. Vandaag ontvang ik een e-mail van de Wethouder van Eupenschool waarin staat dat ze het boek KanjerGuusje aanschaffen voor de bovenbouw, zodat de leerlingen zelf het boek kunnen lezen.

Om half 11 wordt er aangebeld. Het is Wilma. We hebben al maanden contact via Facebook. We drinken samen koffie. Ik kende haar broer Geert. Deze was net zo oud als ik. Geert overleed tweeëntwintig jaar geleden bij een verkeersongeval. Vroeger dacht ik dat de wijze van overlijden grote invloed heeft op het rouwproces. Ik begin me steeds meer af te vragen hoe groot die invloed is. Tijdens het gesprek hoor ik vooral overeenkomsten tussen Wilma en onze kinderen. Wilma verloor haar broer. Onze kinderen hun zus. Ze delen het missen. Niet meer samen kunnen praten, lachen, huilen, schreeuwen, delen. Gevoel van machteloosheid.

Donderdag 13 december 2012

Er zijn dagen dat je je wat minder voelt. Vandaag heb ik zo’n dag. Daarom geen blogbericht. Voor de eerste keer in anderhalf jaar.

Ik wil wel even aandacht vragen voor het luisterboek. Als je het luisterboek nog niet hebt, stuur dan een mailtje naar boek@kanjerguusje.nl. Je ontvangt dan meteen een link waarmee je het boek kunt downloaden. Zo kun je overal luisteren naar het verhaal van onze moedige dochter. Het boek is gratis. Een geschenk van Yvonne en mij voor jullie.

Als je nog op zoek bent naar een mooi cadeau voor de feestdagen, denk dan aan een goed boek voor een goed doel: KanjerGuusje.

Woensdag 12 december 2012

Een bijzondere datum: 12-12-12. Er wordt veel over getwitterd. Voor mij is het een gewone werkdag. Niet voor iedereen. In de ochtend zie ik een tweet voorbijkomen van Tienco. Hij heeft een blogbericht geschreven. Zijn eerste dag zonder zijn vrouw Meriam. Ze overleed aan kanker. Gisteren was haar uitvaart.

Al enkele dagen ben ik een beetje verkouden. Ik ben zelden ziek, maar voel me vandaag toch een stuk minder fit dan anders. Aan het einde van de middag rijd ik met Yvonne naar Eindhoven. Sinds Janneke een kamer heeft, lijkt het alsof we een abonnement hebben op de IKEA. Vanavond zitten we weer aan de Zweedse ballen in het restaurant. We kopen een kastje voor kleding en zetten deze samen met onze dochter in elkaar. Ik heb het idee dat Janneke ons graag ziet vertrekken. Om half 10 rijden we terug naar Kaatsheuvel. We geven haar een zoen. Dit wordt haar eerste nacht op kamers. Zo wordt 12-12-12 de dag van het loslaten, zoals het hoort.

Dinsdag 11 december 2012

Ik stop bij een huis op de Hogevaert. Een jonge studente komt naar buiten. Ze heeft gevraagd met te mogen interviewen. Ze heet Wilke. Ik neem haar mee naar een vestiging van Kwik-Fit. Mijn auto krijgt winterbanden.

Wilke werkt aan een project over rouwen bij kinderen. Ze is met name geïnteresseerd in Loes. Mijn standpunt is dat ik naar onze dochter kijk door mijn volwassen ogen. Wat denkt Loes? Hoe ervaart zij de werkelijkheid? Ik interpreteer mijn eigen waarnemingen. Ik zie dat onze jongste dochter veel bezig is met haar overleden zus. Ik twijfel nog steeds of de onomkeerbaarheid van de dood volledig tot haar is doorgedrongen.

Maandag 10 december 2012

Gistermiddag is het luisterboek KanjerGuusje verschenen. Bij het opstaan zie ik dat er veel aanvragen zijn om het boek te mogen ontvangen. Fijn dat er belangstelling is.  Alleen heb ik weinig tijd om alle aanvragen te verwerken voordat ik naar kantoor vertrek.

Ik heb het druk. Overdag met werkafspraken in Utrecht. Daarna thuis snel avondeten. Vervolgens met  Yvonne en Anton door naar Eindhoven. Achterin de auto verhuisdozen met spullen van Janneke. Bij IKEA kopen we een bed, een matras en een kast. We zijn pas laat in de avond weer thuis. Terug in Kaatsheuvel. Iedereen is moe na een lange dag.


Een geschenk om door te geven: luisterboek KanjerGuusje

Het luisterboek KanjerGuusje is verschenen. Een geschenk van Yvonne en mij voor jullie als dank voor alle mooie woorden die we het afgelopen anderhalf jaar hebben mogen ontvangen. We voelen ons door jullie gesteund.

Je kunt online luisteren via dit blog. Wil je graag op je eigen speler (iPod, iPad of mp3-speler) luisteren? Vraag dan de geluidsbestanden aan door een mailtje te sturen naar boek@kanjerguusje.nl. Het boek is een geschenk. Geef het door. 


Zondag 9 december 2012

Als ik door de gordijnen naar buiten kijk, zie ik dat het regent. Gisteravond was het laat. Ik slaap lekker uit. Na het late ontbijt ga ik met Yvonne en Anton naar mijn ouders. Ik neem een Libelle mee. Dan kunnen mijn ouders het artikel ‘Dagboek van een verdrietig jaar’ lezen. Anton neemt zijn rapport van school mee. Hij is trots op zijn prestaties en wil deze graag delen met opa en oma.

Als ik de koffie heb ingeschonken, komt mijn oudste zus binnen. Samen met haar man. We hebben elkaar enkele weken niet gezien. Tijd om bij te praten. Weer thuis heb ik behoefte aan een frisse neus. Daarom maak ik samen met Yvonne en Loes een boswandeling.

Zaterdag 8 december 2012

Half november maakte ik samen met Yvonne een boswandeling. We spraken beiden uit dat we ook dit jaar geen zin hadden in een kerstboom. Toch namen we het besluit om in december wel een grote boom te zetten. Ik heb na Guusjes overlijden e-mails gehad van mensen die schreven dat ze op jonge leeftijd hun broer of zus hadden verloren. Daarna was er veel verdriet in huis. Nauwelijks nog ruimte voor gezelligheid. Dit willen Yvonne en ik voorkomen. Daarom voor ons dit jaar een grote kerstboom met gekleurde lichtjes, ballen en slingers. Net zoals vroeger.

Enkele jaren geleden hebben we een kunstboom aangeschaft. Het was eigenlijk mijn bedoeling om altijd een echte boom te plaatsen. Tot ik een kerstboom had gekocht van slechte kwaliteit. Deze viel uit. De kerstdagen waren voorbij en de vloer lag bezaaid met dennen. Veel takken waren kaal. Het zag er niet uit. Ik wilde slim zijn en pakte een schaar. Helaas knipte ik niet alleen in de takken. Ook de kerstboomverlichting ging uit. Yvonne en de kinderen lagen krom van het lachen. Tot op de dag van vandaag vertellen onze kinderen graag het verhaal van hun onhandige vader die de draad van de kerstboomverlichting doorknipte.

Morgen verschijnt het luisterboek KanjerGuusje

Het luisterboek KanjerGuusje verschijnt morgen. Het is dan Wereldlichtjesdag. Over de hele wereld worden kaarsen aangestoken ter nagedachtenis aan overleden kinderen. Een dag waarop Yvonne en ik als eerbetoon aan onze dochter Guusje het luisterboek willen laten verschijnen. 

De afgelopen weken heb ik hulp gekregen van mijn vriend René van der Velden bij het inspreken van het boek. Hij heeft de opnames gemaakt en de geluidsbestanden bewerkt.  Een enorme klus. Fijn om een vriend te hebben die zoveel tijd uittrekt om mij te helpen. 

Vrijdag 7 december 2012

Let it snow, let it snow, let it snow. Dat denk ik, als ik vanuit onze slaapkamer naar buiten kijk. Om half 11 word ik op de Wethouder van Eupenschool in Eindhoven verwacht. Zal ik op pad gaan met dit slechte weer? Ik denk aan twee andere afspraken. Eind november werd ik benaderd door Rowan. Ze studeert journalistiek en wil me graag interviewen. Ik heb Rowan voorgesteld vandaag mee te gaan naar de school waar ik ga vertellen over Guusje. Verder heb ik met mijn vriend Michel afgesproken om ook hem mee te nemen naar Eindhoven. Hij wil mij graag een keer in actie zien. Zondag vliegt hij terug naar Brazilië.

Langzaam richting Eindhoven. Alleen snelwegen zijn goed te berijden. Onderweg neem ik Rowan en Michel mee. Bij de Wethouder van Eupenschool worden we vriendelijk ontvangen. De kerstviering staat dit jaar in het teken van KanjerGuusje. In de grote hal spreek ik voor de oudste groepen. Het is een grote school. Er zijn meerdere klassen van een groep. De leerlingen luisteren aandachtig. Ik vertel eerst over Guusje en daarna over KanjerGuusje.

Libelle: Dagboek van een verdrietig jaar

Vandaag verscheen Libelle met daarin een 'Dagboek van den verdrietig jaar'. Het artikel is een verzameling dagboekfragmenten. Ik heb 'Dagboek van een verdrietig jaar' geschreven op verzoek van de redactie van Libelle, omdat veel lezers met ons gezin meeleven. 


Donderdag 6 december 2012

De weersvoorspelling is onheilspellend voor vrijdag, als je de weg op moet. Voor donderdagochtend is geen slecht weer voorspeld. Als ik buiten kom, zie ik tot mijn schrik een witte auto. Bevroren ramen. Dat wordt krabben. Ik moet naar Amsterdam. Helaas heb ik bijna drie uur nodig om daar te komen.

Gelukkig kan ik rond lunchtijd goed doorrijden naar kantoor in Utrecht. Ook de terugweg naar huis verloopt zonder problemen. Onderweg bel ik met Indy. Haar moeder stuurde me een tijdje terug een berichtje. Indy is 10 jaar en heeft volgende week een boekbespreking over KanjerGuusje.

Woensdag 5 december 2012

Ik heb Loes naar school gebracht. Sinterklaas komt op bezoek. Thuis pak ik mijn laptop en ga ik op de bank zitten in de woonkamer. Dit is mijn werkplek. Telefoongesprekken en mailtjes beantwoorden.

Woensdagmiddag is Loes vrij. Ze vindt het fijn, als ik thuiswerk. Dan eten we samen een lekker broodje. Daarna laten we de hond uit. Ik zeg dat ik druk ben. Ik moet werken en nog een gedicht schrijven. Loes merkt op dat alleen het laatste belangrijk is. Ik lach. Kinderlijke wijsheid.

Dinsdag 4 december 2012

Telefonisch vergaderen vanuit de auto. Ik wist enkele jaren geleden niet dat het mogelijk was. Deze ochtend heb ik een ‘conference call’ met collega’s. Tot aan Utrecht ben ik in gesprek. Handsfree natuurlijk.

Ik heb een drukke werkdag. Pas na 7 uur ben ik thuis. Yvonne zorgt voor mijn avondeten. We praten over Xena. Ze heeft vandaag haar laatste chemo. Het einde van twee jaar behandeling tegen leukemie. Lichamelijk en geestelijk zwaar. De buitenwereld ziet het bloemetje aan de KanjerKetting als finish. Mijlpaal is misschien een betere term. Na vandaag volgen periodieke onderzoeken. Hopen dat de leukemie wegblijft. Hopen dat de zogenaamde late effecten meevallen. Ik hoor vaak van ouders dat het spannend blijft. Anders dan voor het bloemetje, maar wel spanning.

Maandag 3 december 2012

Yvonne heeft Loes naar school gebracht. Er valt natte sneeuw. Vies winterweer. Ik werk thuis. Ik heb moeite met op tempo komen. De hele ochtend voel ik me duf.

Na de lunch loop ik samen met Yvonne buiten met de hond. Hoop dat ik opknap van een frisse neus. We brengen pakketjes boeken en brieven naar het postagentschap. Ik vind het versturen van boeken altijd een leuke bezigheid. Vooral het schrijven van een persoonlijke boodschap voor de ontvanger. Het is nog steeds geen prettig weer. Voor onze hond zit er niet meer in dan een klein blokje om.

Zondag 2 december 2012

‘Wat is er?’
‘Ik mis Guusje heel erg.’
‘Ik ook. Zullen we maar opstaan?’
‘Het is de enige dag dat we uit kunnen slapen.’

Yvonne komt beneden. Loes zit op de bank. Er zit een brief in haar schoen. Loes denkt dat het een tekening is van een ander kind. Zwarte Piet heeft deze per abuis in haar schoen gestopt. Yvonne spoort haar aan om toch maar eens te kijken. Dan blijkt het geen tekening maar een brief van Sinterklaas te zijn. Hij komt vanmiddag op bezoek. Loes is dolblij. Ze holt naar boven en leest de brief hardop voor aan haar broers en zussen.

Zaterdag 1 december 2012

Twee jaar geleden vroegen onze kinderen waarom ik niet meer bij Oracle werkte. Niet dat ze interesse hadden in mijn werk. Het ging ze om het sinterklaasfeest. Tegenwoordig werk ik weer bij Oracle. We rijden de parkeergarage binnen onder het kantoor in Utrecht. Loes en Anton op de achterbank. Yvonne naast me. Via de lift komen we op de begane grond. Daar is het een gezellige drukte. Pieten, muziek en veel activiteiten. Loes en Anton storten zich op pizza’s bakken, klompen schilderen, lampionnen maken en meer.

Oracle is een groot bedrijf. Ik heb veel collega's. Slechts enkelen ken ik persoonlijk. Met hen maak ik een praatje. Iemand vraagt naar Guusje. Ik geef aan dat ik haar miste op de heenweg. Loes en Anton waren luidruchting. Juist dan is het gemis groot. De harde stem. Het irritante lachje. Het vuurtje samen met de anderen nog eens extra opstoken.

Vrijdag 30 november 2012

Lisa en Loes gaan beiden weer naar school. Yvonne en ik zijn vrij. Ik heb moeite met opstarten. Als Yvonne vertrekt om Loes naar school te brengen, zit ik nog in mijn ochtendjas met een kop koffie aan de ontbijttafel. Yvonne maant mij om tempo te maken. De bedoeling is dat we vandaag op pad gaan voor sinterklaasinkopen.

Vanaf begin november ligt er een schrift op het aanrecht in de keuken. Elk gezinslid heeft een bladzijde toegewezen gekregen. Hierop dient genoteerd te worden wat je voorkeuren zijn voor 5 december. Hans en ik zijn beiden heel slecht in verlanglijstjes. Onze meiden niet. Zij hebben aan één bladzijde niet genoeg.

Donderdag 29 november 2012

Loes en Lisa zijn nog steeds beiden ziek. Yvonne werkt een halve dag. Ik ga op pad. Een lange werkdag met afspraken ligt voor me. 

Om half 8 ben ik weer thuis. Yvonne heeft eten voor me bewaard. De avond vul ik met e-mails beantwoorden en mijn eigen administratie bijwerken. 

Woensdag 28 november 2012

Loes is nog steeds ziek. Blijf ik thuiswerken? Ik heb afspraken. Daar wil ik graag naar toe. Yvonne zegt dat we haar moeder kunnen bellen. Er is iets mis met de verbinding. Oma neemt de telefoon niet op. Jammer dat ik niet naar kantoor kan. Dan meldt Lisa zich ziek. Loes is 9 en Lisa 17. Yvonne en ik besluiten dat onze zieke dames wel een ochtend alleen thuis kunnen blijven.

Aan het begin van de middag ben ik weer thuis. Ik laat de hond uit. Als ik door het centrum loop, valt het me op dat ik bijna alleen maar moeders met kinderen zie. Het is erg druk. Volgende week is het pakjesavond. Yvonne en ik moeten nog steeds inkopen doen.

Dinsdag 27 november 2012

Halverwege de middag ben ik thuis. Loes is ziek uit school gekomen. Oma Nel zorgt voor haar. Yvonne komt ook thuis van haar werk. Ik hoop dat Loes morgen weer is opgeknapt. Als ze nog ziek is, dan wordt het voor mij een dag thuiswerken.

Na Hans is nu Loes ziek. Toch maak ik me geen zorgen. Even niet lekker zijn. Na enkele dagen thuis, misschien slechts één, weer naar school gaan. Gewoon zoals het hoort.

Maandag 26 november 2012

Omdat er in België vaak lange files staan bij Antwerpen, vertrek ik pas later in de ochtend naar Brussel. Ik werk bij Oracle in een team dat bestaat uit Nederlanders en Belgen. Regelmatig komen we samen. Vandaag in het Belgische kantoor.

Ik ben net door de tunnel bij Antwerpen, als ik een sms ontvang. Janneke stuurt mij een lang bericht door. Ik snap er in eerste instantie niets van. Dan valt mijn oog op de zin: ‘Wil je de kamer accepteren?’ De boodschap is duidelijk. Onze oudste dochter gaat op kamers. Ik bel haar om te feliciteren, maar ze neemt niet op. Ik ontvang een berichtje: ‘Ik zit in college.’ Dan maar kijken of Yvonne thuis is. Mijn vrouw neemt wel op. Zij stelt meteen een aantal bezorgde vragen. Ik zeg: ‘Weet je nog jouw studentenkamer? Wat was je er blij mee.’ We zijn het er snel over eens. Dit is voor Janneke fantastisch nieuws. Begin van een nieuw tijdperk. Onze oudste dochter gaat op kamers.

Zondag 25 november 2012

Lang zal ze leven. Dat zingen we Lisa toe. Ze ligt nog in bed. Even later zitten we met alle kinderen in het bed van papa en mama. Lisa is het middelpunt. Ze wordt 17. We feliciteren haar en geven cadeautjes. Het zijn juist deze momenten dat ik duidelijk voel dat Guusje ontbreekt. Het plaatje op bed is niet compleet.

Nadat we afscheid hebben genomen van het bezoek voor de verjaardag van Lisa, gaan we naar ontmoetingscentrum De Werft. Daar wordt een spelletjesmiddag georganiseerd met Sinterklaas. Er zijn activiteiten voor kinderen. Overal zijn zwarte pieten. Alleen Loes wil naar de spelletjesmiddag. Alle andere kinderen blijven liever thuis. Lisa laat zich overhalen om ook mee te gaan. Veel pieten weten dat onze dochter jarig is. Ze willen haar graag zoenen. Daar zit Lisa niet altijd op te wachten.

'Nee, niet zoenen ...'

Zaterdag 24 november 2012

Onze oudste dochters geven vanavond een feest. Janneke was afgelopen zomer jarig. Lisa morgen. De dames hebben Yvonne en mij verzocht om het huis uit te gaan. Samen met Hans, Anton en Loes. Ik heb voorgesteld om naar de film ‘Alles is familie’ te gaan. Ik vond ‘Alles is liefde’ erg leuk en heb zin in een avondje lachen.

Bij het ontbijt zegt Anton dat we vanavond echt niet naar ‘Alles is familie’ kunnen gaan. Ik vraag: ‘Waarom niet?’ Anton: ‘Weet je wel waar die film over gaat?’ Hij laat mij de trailer zien. Anton: ‘Niet geschikt voor Loes, pap.’ Ik moet hem gelijk geven. Ik heb geen trek om vanavond aan mijn negenjarige dochter uit te leggen wat ‘sperma’ en ‘lui zaad’ is.

Vrijdag 23 november 2012

Het inspreken van het luisterboek schiet mondjesmaat op. Tijd om er vaart achter te zetten. Daarom ga ik vandaag al vroeg de studio in. Door een technisch probleem lukt het niet om op te nemen. Misschien vanmiddag wel. Als ik de voordeur open, vraagt Yvonne waarom ik nu al thuis ben.

Thuis loop ik langs Guusjes gedenktafel. Ik zie dat onze dochter al in de sinterklaasstemming is gebracht door Yvonne. Guusje hield van het feest van Sinterklaas. Net zoals andere kinderen.



Terwijl ik bezig ben met e-mails beantwoorden, komt Hans achterom. Hij oogt witjes. Hij is ziek en gaat meteen zijn bed in. Toen ik vanmorgen bezig was met inspreken, realiseerde ik me weer hoe we vorig jaar als gezin in de ban waren van Guusjes ziekte. Totaal anders dan nu. Hans ligt boven in bed. Het zal wel goed komen.

Donderdag 22 november 2012

Ik zeg vaak gekscherend dat mijn werkgever het zogenaamde nieuwe werken al jaren geleden heeft uitgevonden. Ik werk onafhankelijk van tijd en plaats. Tegen half 9 zet ik Loes af bij school. Daarna vergader ik telefonisch vanuit de auto. Het enige dat niet lukt is aantekeningen maken tijdens het rijden.

Op kantoor zijn er rumoerige en rustige gebieden. Ik zoek een bureau waar ik in stilte kan werken. Ik heb het druk. Soms zeggen mensen dat het fijn is om te werken. Dat geeft immers afleiding. Ik reageer bijna nooit op zo’n opmerking. Toch is er voor mijn gevoel iets mis met het woord ‘afleiding’. Dat zou betekenen ‘niet aan haar denken’ en dat doe ik juist wel. Heel vaak zelfs. Ik ervaar het hebben van een baan wel als een voordeel. Het geeft structuur aan mijn dagelijks leven.

Woensdag 21 november 2012

Gisteravond was ik te moe om een blog te schrijven. Ik viel om van de slaap. Voordat ik begin met werken besluit ik mijn dagbericht over gisteren te schrijven. Ik wil altijd zo dicht mogelijk tegen de emotie van de dag zitten. Daarom blog ik bij voorkeur aan het einde van de dag.

Ik werk de hele dag. ’s Morgens thuis en ’s middags op kantoor. Het aantal ongelezen e-mails begint op te lopen. Een teken dat ik het druk heb. Slechts enkele berichtjes krijgen mijn aandacht. Bijvoorbeeld reacties op mijn lezing van gisteravond in Zuid-Limburg.

Dinsdag 20 november 2012

Yvonne en ik zijn beiden vroeg uit de veren. Zij gaat weer naar Amsterdam. Gisteren om DVD-spelers en speelgoed te brengen naar de dagbehandeling van het VUmc. Vandaag excursie met leerlingen van haar school. Ik moet om 9 uur in Utrecht zijn. De hele dag heb ik cursus. Onderweg naar kantoor is het druk. Het lijkt wel of de files de afgelopen tijd toenemen.

Om 5 uur loop ik het kantoor uit. Ik stap de auto in. Op mijn navigatiesysteem geef ik de bestemming in: Cadier en Keer. Meer dan honderdtachtig kilometer richting het zuiden.


Maandag 19 november 2012

Om 9 uur heb ik een presentatie op kantoor. Ik probeer om 8 uur in Utrecht te zijn. Er is mist en het verkeer loopt vast. Om kwart voor 9 arriveer ik eindelijk op kantoor.

Ook Yvonne gaat vandaag op pad. Ze rijdt naar Amsterdam. Samen met Jan-Willem, de voorzitter van KanjerGuusje, brengt ze nieuwe DVD-spelers, Playmobil en Fisher Price naar de dagbehandeling van het VUmc. Daar is vandaag ook Xena en haar moeder Anja.

Zondag 18 november 2012

Guusje is dood. Die gedachte flitst elke ochtend als eerste door mijn hoofd. Alsof daarna de dag kan beginnen. Ze gaat niet weg uit mijn hoofd. Elk uur komt ze een of meerdere keren voorbij. Ik hoor mensen vaak praten over afleiding, maar ik weet niet goed wat dat is. Ga je dan bewust dingen doen om niet aan Guusje te denken?

Zaterdag 17 november 2012

Een luie zaterdagochtend. Om 12 uur de intocht van Sinterklaas op televisie. Ik haal nog snel even worstenbroodjes. Er is sprake van een traditie. We zitten met zevenen rondom de televisie. Ik vraag me af of Loes nog steeds gelooft. Ik heb de indruk dat ze ons dat graag laat geloven.

Ik denk terug aan de tijd dat alle kinderen nog gelovig waren. Ik gooide de pepernoten hard tegen de beeldbuis aan. Onze kinderen dachten dan dat Piet uit de televisie strooide. Loes heeft haar roze pietenpak aan. Ik mis ons blonde meisje in haar groene pak. Gisteren nog foto’s van haar gekeken. Haar grote ogen straalden. Genieten van het sinterklaasfeest.

Vrijdag 16 november 2012

Om half 9 loop ik het schoolplein op bij MET Praktijkonderwijs in Waalwijk. Ik mag twee keer honderd leerlingen toespreken. De directie heeft gezegd dat drie kwartier per groep te lang zou kunnen zijn. Dit is een overbodige waarschuwing. Ik vertel eerst over Guusje en daarna over de stichting. Ik maak veel gebruik van foto’s. Meer dan bij volwassenen. Er wordt aandachtig geluisterd. Het zijn vooral jongens die vragen stellen. Aan het eind komt er een vriendelijke leerling naar me toe. Hij zegt dat ik moet beseffen dat Guusje gelukkig is nu. Ze is immers naar een wereld zonder pijn. Ik vind het prettig om voor jonge mensen te spreken. Hun vragen en opmerkingen zijn vaak ontwapenend.

Donderdag 15 november 2012

Op Twitter komen berichten voorbij over ruiten krabben, mist en files. Ik besluit zo lang mogelijk thuis te werken. Om 11 uur stap ik in de auto. Ik heb afspraken op kantoor. Onderweg voer ik telefoongesprekken. Onder andere met Godelieve. Zij organiseert op woensdag 27 maart een avond in het St. Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg. Het is thema is ‘Zij maakten het verschil’. Hoe zorgverleners voor patiënten en familieleden een baken van licht kunnen zijn in donkere tijden. Menslievende zorg. Ik ga vertellen over mijn ervaringen. We spreken af dat het een interactieve avond gaat worden. Ook voor mensen buiten de zorg.

Halverwege de middag rijd ik naar UniC. Dit is een middelbare school in Utrecht. Op 10 september was ik ook op deze school. Ik heb toen verteld over Guusje. De ziekteperiode en de rouw na het overlijden. De leerlingen van het eerste jaar hebben acties gevoerd voor KanjerGuusje. Ik mag een cheque in ontvangst nemen van meer dan 2300 euro. Ik geniet van het enthousiasme van deze jonge mensen.

Woensdag 14 november 2012

Loes wordt door een vriendinnetje opgehaald. Samen lopen ze naar school. Yvonne is ook al de deur uit. De andere kinderen vertrekken in hun eigen tempo. Alleen onze oudste dochter Janneke is thuis. Ik zit al vroeg aan mijn bureau. De hele dag werk ik flink door. Ik onderbreek mijn werkzaamheden voor lunch en boswandeling.

Ik lunch samen met Janneke. Ze vraagt: ‘Wat eten we?’ Ik snap de hint. We lopen samen naar Bakker Bart. Voor haar een broodje gezond en voor mij een broodje zalm. Vroeger zou ik dit nooit gedaan hebben. Tegenwoordig staat genieten van mooie momenten centraal. Dat geldt ook voor de hond uitlaten. Een rondje om de kerk kan niet tippen aan een wandeling door het bos. Ik snuif de buitenlucht. Even niet aan het werk denken.

Dinsdag 13 november 2012

Samen met Loes loop ik naar school. Onze dochter is vrolijk. Ze vindt het leuk in haar klas. Ik geniet van de buitenlucht. Weer thuis pak ik mijn laptop en ga ik aan het werk. Om 11 uur stap ik de auto in en vertrek naar kantoor in Utrecht. Onderweg merk ik dat ik chagrijnig ben. De radio gaat uit. Ik moet nog enkele mensen bellen, maar ik doe het niet. Ik heb nergens zin in.

Aan het einde van de middag wil ik doorrijden, maar ik heb meer dan anderhalf uur nodig om thuis te komen. Dit is niet bevorderlijk voor mijn humeur en dat is al niet op z’n best.

Maandag 12 november 2012

Om 9 uur rijd ik Amsterdam binnen. Ik ben vroeg opgestaan. Een volle agenda met afspraken. Even later bevind ik mij meer dan twintig verdiepingen hoog en kijk ik uit over Amsterdam. Een beeld dat me herinnert aan de weken dat Guusje in het Emma Kinderziekenhuis AMC verbleef.

Na mijn eerste afspraak ga ik door naar kantoor in Utrecht. Onderweg voer ik een gesprek met Mohamed Azarfane. Hij zou de Marathon van New York gaan lopen voor KanjerGuusje. Voor het eerst in de geschiedenis werd de marathon dit jaar gecanceld. Volgens Mohamed een terechte beslissing. Het leed van de slachtoffers is groot. Mohamed gaat in gesprek met zijn sponsors. Hij denkt na hoe hij zijn uitdaging opnieuw vorm gaat geven.

Zondag 11 november 2012

Ik denk vroeg op te staan. Nog even mijn ogen dicht. Het is zondagochtend. Dus het kan. Daar ga ik dan. Toch weer in een diepe slaap. Laat aan het ontbijt. Yvonne heeft broodjes gebakken. Heerlijk met koffie. Alleen Janneke en Loes zitten aan de ontbijttafel. De rest overnacht bij scouting.

Na het ontbijt wordt er aangebeld. Het is Lotte. Haar vader en mijn vrouw zijn broer en zus. Een nichtje van Loes dus. Ze gaan vandaag met elkaar spelen. Lotte mist Guusje enorm. Het besef dat Guusje er niet meer is. Zo moeilijk. Ook voor haar. Als we met de hele familie bij elkaar waren, dan speelden Lotte en Guusje altijd samen.

Lezingen KanjerGuusje

Onder de titel 'KanjerGuusje: Op de wind heb je geen invloed, wel op hoe je de zeilen zet' verzorg ik twintig lezingen voor Yarden Vereniging. Ik heb hierboven een Agenda aangemaakt met daarin een overzicht van alle lezingen. 



De zaal is geopend om 7 uur. De lezing begint om half 8. De toegang is gratis. Graag vooraf aanmelden.

Zaterdag 10 november 2012

In bed lig ik na te genieten van gisteravond. Inspirend werd er gesproken door Annemarie Verbunt en Joseph Oubelkas. Annemarie is lichamelijk beperkt en oprichtster van LittleDreams. Joseph zat meer dan vier jaar onterecht vast in een Marrokaanse gevangenis en schrijver van het boek ‘400 brieven van mijn moeder’. Beiden zijn ze een toonbeeld van moed en kracht. Twee positieve doorzetters. Ik ben onder de indruk van hun verhalen. 

Als Yvonne en ik uit bed zijn, hebben we haast. Om 11 uur willen we in Tilburg zijn. DELA heeft ons uitgenodigd voor de bijeenkomst ‘Even samen stilstaan’. Een titel die mij aanspreekt. Ik heb het nodig om ruimte te nemen voor het gemis.

Vrijdag 9 november 2012

Oog open. Oog dicht. Ik heb moeite met wakker worden. Ik werk deeltijd. Elke week vier dagen. Dus vandaag niet. Nou ja. Heel kort dan. Er staat vanmiddag een telefoongesprek gepland met een Engelse collega. Verder ligt er een stapeltje post op mijn bureau, moeten er boeken gesigneerd en verstuurd worden en zit mijn mailbox vol met mailtjes die om een antwoord vragen. Ik zal dus toch maar snel mijn bed uitkomen.

Ik vind het fijn om weer thuis te zijn. Ook al zijn kinderen soms chagrijnig of voeren ze discussies op een niveau dat ik vraag: ‘Staan hier levens op het spel?’ Ons huis staat nog steeds vol met prachtige bloemen van Guusjes sterfdag. Aan tafel geen bord bij Guusjes plaats. Hoe vrolijk de ballonnen ook wiebelen aan haar stoel. De lege plek blijft.

Donderdag 8 november 2012

Derde dag training in het Engelse Reading. Ik heb moeite om me te concentreren. De Amerikaanse collega die presenteert zou best sneller mogen spreken. Ik haak af. Om 4 uur is het tijd om te gaan. Met de bus naar Heathrow. Drukte op de snelweg. Drukte op het vliegveld.

Mijn collega Wouter vergezelt me de hele week. Hij is een rustige kerel. Op het moment dat we willen gaan eten, lopen we een andere collega van ons bedrijf tegen het lijf. Even later zitten met drieën aan een visschotel. Het gesprek begint bij Oracle en eindigt bij Guusje. Soms vraag ik me wel eens af hoeveel mensen nog nooit met kanker in hun familie te maken hebben gehad. Ik denk weinig.


Woensdag 7 november 2012

Met mijn Nederlandse collega Wouter zit ik aan het ontbijt. We spreken over de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Veel Europeanen zijn blij met de herverkiezing van Obama. Een Engelse collega, die in hetzelfde hotel overnacht, komt naast me zitten. Hij vraagt wat ik van Angela Merkel vind. Ik vind het een vreemde vraag. Denk na over een antwoord. Dan realiseer ik me waarom hij deze vraag stelt. Hij denkt dat ik een Duitser ben.

Zouden veel Nederlanders een mening hebben over Merkel? Ik betwijfel het. Ik had wel een mening over haar. In het verleden. Toen ik de kranten nog spelde. Zeker als het over politiek ging. Het is een van de grote veranderingen die zich hebben voltrokken door Guusjes ziekte en overlijden.

Dinsdag 6 november 2012

Ik heb binnenkort drie dagen training in Londen. Dat zei ik de afgelopen weken. De plaats heet Reading. Een saai stadje. Vlakbij Londen. De training wordt gegeven door Amerikanen. Zoals ik van ze gewend ben, maken ze er een lange dag van. Ik probeer met te concentreren. Het lukt aardig. Af en toe kijk ik op mijn telefoon. Ik zie reacties voorbij komen over het interview in Kek Mama. Vanaf vandaag ligt het blad in de winkel.

Na een lange cursusdag uit eten met een groep collega’s. Een internationaal gezelschap. Ik vind het interessant, als mensen vertellen over de wijze waarop zaken als werk en onderwijs in hun land geregeld zijn. Eén Europa met grote verschillen.

Maandag 5 november 2012

Yvonne en ik halen onze nieuwe paspoorten op. Vandaag ga ik naar Engeland. Enkele dagen cursus. Ik had me bij het boeken van de reis niet gerealiseerd dat het vandaag een jaar na de uitvaart is. Het voelt niet goed om te vertrekken. Yvonne heeft het zichtbaar moeilijk.

Onderweg naar kantoor krijg ik Elsbeth aan de lijn. Vorig jaar gingen we samen met haar gezin varen op de Vecht. Begin oktober. Het was prachtig weer. Achteraf  gezien de laatste goede dag voor Guusje. Elsbeth heeft me twee filmpjes gestuurd. Deze zijn gemaakt tijdens ons tochtje over de Vecht.

Zondag 4 november 2012

Eerst uitslapen. Daarna ontbijten en hond uitlaten. Samen met Yvonne en Loes maak ik een boswandeling. Achter Villa Pardoes is het mooi en rustig. We praten over de ouders van Daan. Zij kregen twee jaar geleden te horen dat Daan niet meer beter zou worden. Zijn moeder heeft er een blogbericht over geschreven. Haar woorden tonen aan dat verdriet niet slijt. Niet minder wordt met het verstrijken van de tijd.

Ik vraag me af hoe mijn gevoelens zich zullen ontwikkelen. De afgelopen dagen was er sprake van intens herbeleven. Niet alleen beelden. Ook gevoelens kwamen weer boven. Alleen euforie voel ik niet meer. Ik herinner me blijdschap net na Guusjes overlijden. Eindelijk was ze bevrijd van pijn. Enkel verdriet komt boven in deze dagen.

Guusje is ons koesterkind

Interview met Yvonne en Lowie
Door Mariette Middelbeek
Gepubliceerd in Kek Mama

Ons kleine blonde meisje is ziek, heel erg ziek. Dat schrijft Lowie van Gorp op 31 maart 2011 op zijn blog. Het is het begin van een nachtmerrie. Zeven maanden later overlijdt dochter Guusje (dan 10 jaar) aan de gevolgen van kanker.


Foto: Benno de Wilde

Donderdag 31 maart
Op de CT-scan is geconstateerd dat er mogelijk een tumor zit in Guusjes linkerlong. Er zijn waarschijnlijk uitzaaiingen in haar rechterlong. We moeten rekening houden met kinderkanker. Yvonne en ik vallen elkaar in de armen. Een grote nachtmerrie.

Lowie (45): ‘Ik vergelijk het met autorijden. Ik zat achter het stuur en reed gewoon rechtdoor, op een mooie levensweg. En dan ineens ga je rechtsaf, zonder dat je het wilt en zonder dat je iets te kiezen hebt. Je kunt niet meer rechtdoor, je zit zelfs niet eens meer achter het stuur. Je kunt proberen aan het stuur te trekken, maar de auto reageert niet. Dat is wat er gebeurt als je kind ziek wordt.’  Zijn vrouw Yvonne (43): ‘Je bent de controle over je leven kwijt. En daarvoor in de plaats komt angst, en onzekerheid. In het begin was het onduidelijk wat er met Guusje aan de hand was. Was het wel kanker? En wat voor soort dan?’ Lowie: ‘Guusje kwam terecht in het Emma Kinderziekenhuis. Daar moest ik haar uitleggen wat er aan de hand was. Verschrikkelijk moeilijk was dat. Ik vroeg haar of ze wist wat kanker was. Dat wist ze, want de moeder van een klasgenootje had het. Ik had haar al eerder uitgelegd dat kanker heel ernstig is en dat die moeder dood zou gaan. Daar zit je dan, met je uitleg... Gelukkig kon ik ook vertellen dat mijn zus, haar tante, kanker had gehad. Die leefde nog, dat gaf haar hoop.’

Zaterdag 3 november 2012

Om half 9 stappen we in de auto. De kinderen met tegenzin. Ze vinden het te vroeg. We rijden naar Driebergen. De Vereniging Ouders Kinderen en Kanker (VOKK) bestaat 25 jaar. We gaan naar het jubileumcongres. We hopen daar andere gezinnen te ontmoeten die we kennen via social media.

De dag is gevuld met lezingen. Er wordt veel gesproken over het nog te bouwen Prinses Máxima Centrumvoor Kinderoncologie. Daar worden zorg en onderzoek geconcentreerd. Nu zijn deze verspreid over meerdere academische ziekenhuizen in Nederland. In de toekomst verwacht men jaarlijks negenhonderd kinderen met kanker te behandelen.

Vrijdag 2 november 2012

Enkele maanden geleden werd ik gebeld door Jacqueline Karsten. Zij is directeur van KinderThuisZorg. Ze had mijn boek KanjerGuusje gelezen en was onder de indruk van het verhaal. Ze nodigde me uit om mijn verhaal te komen vertellen op de Nationale Werkconferentie ‘Kinderen zijn geen kleine volwassenen’. Om 7 uur stap ik in de auto. Dat is vroeg voor mij. De bestemming is Winterswijk.

Om 9 uur loop ik Theater De Storm binnen. Ik word vriendelijk ontvangen met koffie en krentenbrood. Ik ontmoet Evert-Jan. Hij gaat spreken namens De Regenboogboom. Ik kijk om me heen en maak de opmerking dat er weinig mannen zijn. Ik herinner mij een symposium ‘Echte mannen huilen niet’. Daar waren bijna alleen maar vrouwen aanwezig. Volgens Evert-Jan is dat logisch. Veel vaders voelen zich de beschermer van hun gezin. Als een kind overlijdt, voelt dat voor hem als falen. Hij is er niet in geslaagd om zijn gezin te beschermen. Dat faalgevoel gaat niet weg door te praten. Zo denken mannen.

Donderdag 1 november 2012

Loes loopt onze slaapkamer binnen.
'Ik heb in Guusjes bed geslapen.'
'Was het fijn?'
'Mijn dekbed kriebelde. Daarom ben ik in Guusjes bed gaan liggen.'

Yvonne is vroeg de deur uit. Ik vraag aan Janneke of zij ervoor kan zorgen dat haar zusje Loes op tijd naar school gaat. Daarna vertrek ik naar kantoor. Ik hoop rond 9 uur op mijn werk te zijn. Het wordt een uur later. Tussen Waalwijk en Den Bosch loopt het verkeer vast. Ik twitter mijn ergernis. Ik ontvang een bericht terug dat het fijn is dat ik me hierover druk kan maken. Dat was vorig jaar wel anders. De dag dat we niet met Doe Een Wens vertrokken. Guusje lag opgebaard in de woonkamer.

Onderweg word ik gebeld door Eefje. Zij verscheen vorig jaar ook in het televisieprogramma ‘Sta Op’. Ik was onder de indruk van haar verhaal. De eenzaamheid van een jonge vrouw met borstkanker. Eefje had, of moet ik zeggen heeft, kanker. Het is immers een ziekte voor het leven. Eefje noemt kanker haar stalker. Hij achtervolgt haar de hele dag.

Woensdag 31 oktober 2012

Ik loop met Loes naar school. Ze babbelt vrolijk over gisteren. Met name over de kleine giraffe in Artis. Weer thuis kijk ik naar de kaartjes, bloemen en cadeautjes. Mensen leven met ons mee. Ik heb nog niet alles gelezen. Zou er graag voor gaan zitten, maar er moet ook gewerkt worden. Ik dwing mezelf naar boven. Laptop open. Aan de slag.

Het lukt me om mijn gedachten bij het werk te houden. De bel gaat. Ik ben uit mijn concentratie. Er wordt een ballon bezorgd. Er wiebelen vier ballonnen aan Guusjes stoel in de keuken. En eentje naast haar urn in de vorm van een giraffe.

Dinsdag 30 oktober 2012

Het is middernacht geweest. Het begin van Guusjes sterfdag. Een jaar geleden wist ik het zeker. Ze zou gaan sterven. Waarschijnlijk nog dezelfde dag. Ik kijk naar de urn. Er staat een paarse kaars naast. Die is spontaan uitgegaan. Als ik even later langs haar foto loop, zeg ik: ‘Je vader gaat weer veel te laat slapen. Dat doet hij al een jaar. En dat komt door jou, lieve schat.’

We staan vroeg op. We ontbijten. Onze kinderen hebben verlof. Op school zijn is vandaag niet zinvol. Ik weet bijna zeker dat onze kinderen dan in gedachten bij Guusje zijn. Vorig jaar zaten ze bij hun zusje. Op haar verzoek waren ze erbij. Wachten op het einde. Wachten op de dood.



’s Ochtends blijven we thuis. Yvonne vervangt de paarse kaars door een grote witte. Deze hebben we afgelopen vrijdag van vrienden gekregen. We ontvangen bezoek. Onder andere Juf Ilse en enkele klasgenootjes. Ze schenken ons een mooie map. Daarin herinneringen aan Guusje. Ik vind het een fijne gedachte dat Guusje leeft in de hoofden van deze kinderen. Gisteravond bracht een vriendin een cadeautje voor Guusjes gedenktafel. Vanmorgen lagen er kaartjes met persoonlijke herinneringen en foto’s in de bus.

‘Ik mis Guusje en haar grapjes en het geritsel tussen haar spulletjes en haar vele gummetjes. Maar toch. Als ik aan haar denk word ik niet verdrietig omdat ze er niet meer is. Ik word juist blij want dan moet ik weer aan de leuke herinneringen met haar denken! Maar ze blijft in mijn hart. Ze zal voor altijd bij onze klas horen.’
- van een klasgenootje -

Maandag 29 oktober 2012

Ik heb al vroeg een afspraak op kantoor. Helaas is het druk op de weg. Ik heb niet het idee dat dit een productieve dag wordt. Een collega vraagt aan mij hoe het met me gaat. Ik wil mensen niet altijd belasten met mijn problemen. Daarom houd ik mijn gevoelens vaak voor mezelf. Vandaag heb ik daar geen trek in: ik zit niet goed in mijn vel. Iedereen mag het weten. Morgen is Guusjes sterfdag. 

Als ik thuiskom, zitten Yvonne en de kinderen aan tafel. Halverwege het avondeten. Ik schuif snel aan. Het is gezellig. Ik spreek de hoop uit dat het morgen minder hard regent dan vandaag. Liever een zonnetje. Yvonne wijst op het kastje achter mijn stoel. Als ik me omdraai, zie ik een stapeltje kaarten. Lieve mensen die met ons meeleven.

Zondag 28 oktober 2012

Onze oudste kinderen slapen graag uit. De wintertijd gaat in. De klok wordt een uur terug gezet. Hierdoor zitten we deze zondagochtend met alle kinderen aan het ontbijt. Het is gezellig. Loes begint over surprises maken. Over vijf weken is het bijna Sinterklaasavond. Lisa merkt op dat haar verjaardag eerst nog gevierd gaat worden. Ik prijs me gelukkig met zoveel gezelligheid om me heen. Zeker in deze dagen rondom Guusjes sterfdag.

Na het ontbijt lees ik een e-mail van een klasgenootje. Enkele zinnetjes uit de mail:

Ik moet steeds denken aan Guusje. Het is haast een jaar geleden! … Ik mis Guusje echt heel erg, en ik heb echt heel veel medelijden met jullie gezin. Mijn moeder zegt dat ik Guusje nooit mag vergeten, want Guusje en haar strijd, is een deel van mijn leven. Iedere keer als … vraagt: ‘Wat is een van je grootste belevenissen?’ dan antwoord ik meteen met het verhaal van Guusje. Ik ken de woorden die je in het crematorium zei nog!

Ik moet even slikken. Ik ben geraakt. Wat een lieve woorden van een jong meisje. De moed die ze toont om zomaar een mailtje te schrijven.

Zaterdag 27 oktober 2012

‘Wil je koffie?’
‘Graag.’
Ze komt terug met koffie.
‘Die zullen we eerst maar opdrinken. Dit zijn vast moeilijke dagen voor jullie.’
‘Elke dag zonder haar is moeilijk. Ik beleef deze dagen wel heel intens. Ik vergelijk het met 5 mei. Dat was de dag waarop artsen probeerden de tumor operatief te verwijderen. De dag dat we ons realiseerden dat Guusje nooit meer beter zou worden. Dit jaar herinnerde ik me op 5 mei bijna van uur tot uur wat ik een jaar eerder deed. Ik kon me bijvoorbeeld ineens herinneren wat Yvonne en ik aten nadat we Guusje terug hadden gezien op de intensive care. Ik verwacht dat het zo ook de komende dagen zal zijn. Heftige herinneringen komen boven.’
Even later zet ik mijn bril af en begint Nancy te knippen.

Weer thuis gaan Yvonne en ik opruimen. Het mocht geen feest heten gisteravond, maar het lijkt er wel op. De tafel staat vol met bloemen en cadeaus.

Vrijdag 26 oktober 2012

Enkele weken geleden dachten Yvonne en ik na over de sterfdag. Een eerste jaar zonder Guusje. We realiseerden ons dat we steun ontvangen van veel mensen. Vanaf de dag dat we kanker hoorden. Veel woorden van warmte en steun. Fijn om te ontvangen.

Er zijn ook familie en vrienden die ons gezin op bijzondere wijze hebben gesteund. Bijvoorbeeld onze buren die een week lang voor ons kookten. Zonder hun initiatief hadden we enkel brood gegeten tussen overlijden en uitvaart. Yvonne en ik voelden de behoefte om juist deze mensen te bedanken. We wisten alleen niet hoe. Ik had ooit gelezen dat men vroeger een jaar na het overlijden samen ging eten. Dit bracht ons op een idee. Een bedankavond voor deze bijzondere mensen. We maakten een uitnodiging. Meer dan een uur was ik bezig met de tekst. Wat schrijf je op zo’n kaart? Het is geen feest. Een hele avond vol tranen is ook niet de bedoeling. Het werd uiteindelijk een kaart met de volgende zin uit het boek.

“Liever met pijn in de rolstoel naar buiten dan thuis met pijn op de bank”

Ik schreef het op 30 augustus vorig jaar. Guusje had pijn. Ze wilde met mij naar de winkel. Leek mij geen goed idee. Ze bleef aandringen. Ik nam haar mee. Even later liepen we door de winkelstraat. Ik probeerde met gezellige praatjes voor afleiding te zorgen. Mensen keken naar ons. Een ziek meisje met pijn in een rolstoel. Een vrolijke papa erachter.

Donderdag 25 oktober 2012

Elke dag lees ik over een jaar geleden. Vandaag de laatste dag thuis. Kinderfeestje van Loes. Morgenmiddag naar de film en daarna naar het ziekenhuis. Helaas een nachtje blijven slapen. Het zal wel meevallen. Altijd weer dat positieve. Guusje zou pas op zondagavond weer thuis komen. Levenloos op de achterbank van mijn auto. Ik denk eraan op weg naar kantoor in Utrecht.

Woensdag 24 oktober 2012

De kinderen vroeg naar school. Daar houd ik van. Zeker als ik thuis werk. Onze jongens zijn het eerste lesuur vrij. Janneke de hele ochtend. Ik wil zo snel mogelijk alles opgeruimd hebben. Dan kan ik aan het werk. Zo schiet het niet op.

Op woensdagmiddag is Loes vrij. Vaak gaat ze bij een vriendin spelen. Deze middag gaat Loes eerst bij haar vriendin Maaike eten. Later worden de meisjes bij mij afgezet. De moeder van Maaike gaat werken. Ik neem de meisjes voor twee uurtjes mee naar de Efteling. Ook Maaike heeft een abonnement.

Dinsdag 23 oktober 2012

Een dag op kantoor. Ik zoek een rustige plaats om te werken, zodat ik weinig word gestoord. Toch wordt het ook vandaag weer laat. Als ik thuis ben, eet ik alleen. Yvonne gaat Loes ophalen bij tekenles. Ik vraag of ze even kan wachten, dan is mijn eten op en rijd ik even mee.

Bij tekenles lopen we naar binnen. Loes laat trots haar ingekleurde tekening zien. Sterren en raketten. In beide zitten mensen.

‘Wie zijn die sterren?’
‘Dit is Guusje.’
‘En wie zij die andere sterren?’
‘Er zijn meer mensen dood, papa.’
‘En ben jij er ook?’
‘Hieronder in die raket.’

Maandag 22 oktober 2012

Een lange werkdag. Eerst naar kantoor in Utrecht. Later naar een klant in Amsterdam. Ik heb geen tijd om e-mails te lezen. Wel zie ik veel positieve berichten voorbij komen over de uitzending van Hart van Nederland van gisteravond. Ik hoop dat KanjerGuusje bij nog meer mensen bekend wordt.

Rond 7 uur ben ik thuis. Snel een hapje eten. Dan door naar Waalwijk. Daar woont Marianne. Zij voert samen met Dorien, de penningmeester van de stichting, de administratie van KanjerGuusje. Vanavond vergadert het bestuur. Ik schuif aan als ambassadeur. Yvonne komt later.

Zondag 21 oktober 2012

De laatste dag van de herfstvakantie. Tijd voor familie. Bezoek aan mijn ouders. Een boswandeling met mijn jongste zus en haar man. Een middagje Efteling met Anton en Loes. Het is druk in het park. Er staan lange rijen bij de attracties. Zelfs bij de draaimolens. Ik ben gezellig voor de kinderen. Drinken in het restaurant en uitzoeken in de snoepwinkel. Dat is mijn buitenkant. Van binnen mis ik Guusje. In gedachten zie ik haar meedraaien in de zweefmolen.

Om 4 uur zijn we thuis. Het is druk op het werk. Daarom gaat vanmiddag toch nog even de laptop open. Na het avondeten schrijf ik kaartjes. Ik weet inmiddels hoe fijn het is om deze te ontvangen. In de aanloop naar Guusjes sterfdag valt er af en toe al een kaartje in de bus. Ik merk elke keer weer dat ik bewondering heb voor de lieve woorden die mensen ons toesturen.

Zaterdag 20 oktober 2012

De bel. Zo vroeg al. Ik trek mijn ochtendjas aan. Voordeur open. Een grote bos bloemen. Bezorgd met een vrolijke glimlach. Afzender is Lidy. Zij mailt regelmatig. Lidy is geen kind verloren. Zij weet me vaak te raken. Ik heb ooit gesteld dat alleen lotgenoten elkaar begrijpen en dat buitenstaanders enkel begrip kunnen tonen. Lidy laat mij zien dat er uitzonderingen zijn.

Vrijdag 19 oktober 2012

De rookmelder piept. Ik sta onder de douche. Vals alarm. Daar kom ik achter, als ik uit de badkamer stap. Deze rookmelder reageert op condens. Ik zie Yvonne op een verhoging staan. Ze kan net bij het knopje en schakelt de melder uit. Ze is niet blij. Deze vakantie heeft ze nog geen enkele keer uit kunnen slapen. Ook vandaag ben ik vroeg op. Ik heb twee afspraken.

De eerste ontmoeting is in Baarn. Margreet voert de boekhouding van de uitgeverij. Voor het eerst sinds de oprichting van Uitgeverij Pollux nemen we de financiële cijfers door. Margreet legt me uit hoe ik vanuit het boekhoudprogramma facturen kan maken. Deze heb ik nodig, als er gesigneerde exemplaren worden besteld.

Donderdag 18 oktober 2012

Er wordt aangebeld. Ik loop naar de deur.

‘Goedemorgen.’
‘Ook goedemorgen.’
‘Hebben jullie deze tijd afgesproken?’
‘Nee.’
‘Wie dan wel?’
‘Jullie redactie.’

Twee dames van het televisieprogramma ‘Hart van Nederland’ stappen binnen. Maaike gaat het interview afnemen. Julia draagt een grote camera. Ze komen opnamen maken voor de uitzending van zondag. Deze staat in het teken van Mohamed die de Marathon van New York gaat lopen. Hiermee zamelt hij geld in voor Stichting KanjerGuusje.

Woensdag 17 oktober 2012

Net zoals de afgelopen dagen ook vandaag weer een drukke dag. Overdag op kantoor in Utrecht. Onderweg naar huis voer ik telefoongesprekken. Voor mijn werk en voor lezingen die plaats zullen vinden in het voorjaar van 2013.

Vanavond ga ik een keer niet werken. Na het avondeten laat ik samen met Yvonne de hond uit. Heerlijk om buiten te zijn. We praten over omgaan met tegenslagen. Ik heb de ondertitel van mijn blog gewijzigd in:

‘Op de wind heb je geen invloed, wel op hoe je de zeilen zet.’

Dinsdag 16 oktober 2012

Een drukke werkdag. Na 6 uur thuis. Ook vanavond eet ik alleen. Het is lekker. Ik neem meer dan goed voor me is. Op de bank val ik in slaap. Als ik wakker word, kijken Loes en Anton naar de film ‘Shrek’. Ik heb deze film altijd maar met een half oog gezien. Al kijkend begrijp ik waarom deze film zo populair is. Wat een heerlijke humor.

Omdat er nog werk wacht, motiveer ik mezelf naar boven te gaan. Om 10 uur vind ik het mooi geweest. De werklaptop wordt gesloten. Beneden op de bank gaat de privélaptop open. Er zijn weer genoeg mailtjes om te beantwoorden. Sommige schuif ik door naar het einde van de week. Een aantal beantwoord ik meteen. Bijvoorbeeld een aanvraag voor een gastles. Deze wil ik graag tijdig inplannen.

Maandag 15 oktober 2012

Het is herfstvakantie. Ik besluit om half 8 op te staan. Om 8 uur schrik ik wakker. Snel aankleden en naar kantoor. Ik heb een volle agenda. De hele ochtend werk ik aan een presentatie.

Om 12 uur heb ik een afspraak met collega’s. Terwijl ik naar de ruimte loop waar zij op mij zitten te wachten, word ik gebeld. Ik kijk op het display. Een onbekend nummer. Als ik opneem, ben ik verrast. Een redacteur van een bekend televisieprogramma. Men wil een item maken over Mohamed Azarfane. Hij loopt op 4 november de Marathon van New York voor KanjerGuusje.

Zijn vriendin Maaike is verpleegkundige. Zij zag Guusje in het AMC. Onze dochter maakte indruk op haar. In november las Maaike in de krant dat Guusje ‘trending topic’ was geworden op Twitter. Ze schrok. Guusje was overleden. Toen Mohamed besloot om deel te nemen aan de Marathon van New York, raadde Maaike hem aan te lopen voor Stichting KanjerGuusje.

Zondag 14 oktober 2012

Eerst uitslapen. Daarna opruimen. Gisteren kochten we nieuwe hoezen voor onze banken. Vanaf vandaag staan ze er weer sprankelend rood bij. Yvonne gaat met Lisa naar Tilburg. Daar is Albert Heijn geopend. Ze halen ingrediënten voor chocolademousse. Toetje voor het avondeten. Ik blijf thuis. E-mails lezen en rekeningen betalen.

Tussen de e-mails een proefopname. De eerste bladzijden voorgelezen uit KanjerGuusje. Ik vind het lastig om mijn eigen stem te boordelen. Als Yvonne thuiskomt, vraag ik haar om even te luisteren. Ze weigert. Ze zegt dat ze vandaag al genoeg heeft gehuild. Ze mist onze dochter enorm.

Zaterdag 13 oktober 2012

‘Hoe is het?’
‘Ik heb slecht geslapen.’
‘Hoe komt het?’
‘Ik mis Guusje.’
‘Ik ook.’

Twee dagen voordat Guusje overleed, ontving ik een bericht via Twittter. Een privébericht dat luidde ‘en nu veel foto’s maken’. Ik was verrast. Ik had Guusje toestemming gegeven om te sterven en dan raadt iemand mij aan foto’s van haar te maken. Het bericht was afkomstig van een vader die zijn zoon aan kanker had verloren. Daarom nam ik zijn woorden serieus. Ik maakte rondom het overlijden van Guusje veel foto’s met mijn telefoon. Deze kijk ik nog vaak. De beelden zijn me dierbaar. Vooral de foto waarop ze net is overleden. Wat een rust. Wat een bevrijding.

Vrijdag 12 oktober 2012

Yvonne en ik zijn beiden thuis. We praten over onze kinderen. Langzaamaan laten we hen los. Een natuurlijk proces. Ik heb het idee dat het loslaten door Guusjes dood wordt versneld. Dat we verder af zijn komen te staan van onze kinderen. We tellen af richting sterfdag. Nog achttien dagen. Ouders willen hun kinderen beschermen. Maar ook andersom. Kinderen die zien dat hun ouders verdriet hebben, willen hun ouders vooral niet tot last zijn. Deze kinderen houden hun verdriet bij zich.

Ik denk dat onze kinderen het niet makkelijk hebben. Ik lees in het boek over deze dag een jaar geleden. We staan midden in het leven. Guusje wordt naar school gebracht. Ze blijft daar bijna de hele ochtend. ’s Middags bezoeken we een signeersessie van Paul van Loon. Guusje en Anton genieten zichtbaar. Aan het begin van de nacht zit ik met Guusje beneden. Ze kan niet slapen. We kijken samen naar filmpjes van The Wizarding World of Harry Potter. We zien hoe je in de winkel van Ollivander een eigen toverstok kunt kopen. Guusje zegt dat ze dit wil gaan doen. De toverstok wordt de kroon op haar wensreis. We zijn volop bezig met leven en nog geen drie weken later sterft ze. Plotseling zijn we haar kwijt. Ineens nemen ook de levens van onze andere kinderen een wending. Als het hun zus overkomt, kan het ook hen overkomen. De dood is ineens heel dichtbij.

Donderdag 11 oktober 2012

We staan naast het bed van Guusje en zingen ‘Lang zal ze leven’ voor Loes. Onze jongste dochter ligt in bed. Waarschijnlijk al een tijd op ons te wachten. Daarna gaan we naar het bed van papa en mama. Feliciteren en cadeautjes uitpakken. Loes wordt 9. Ze is ècht jarig.

Yvonne gaat vroeg de deur uit. Ik werk thuis. Samen met Loes loop ik naar school. Ik draag de traktaties. Als alle kinderen de lokalen binnengaan, loop ik de school in. Aan juf Ilse vraag ik hoe het met Loes gaat en hoe ik vrij voor haar kan vragen voor 30 oktober. We lopen samen naar de directeur. Hij is nieuw op deze school. Hij kent het verhaal van Guusje enkel uit gesprekken.