Maandag 5 november 2012

Yvonne en ik halen onze nieuwe paspoorten op. Vandaag ga ik naar Engeland. Enkele dagen cursus. Ik had me bij het boeken van de reis niet gerealiseerd dat het vandaag een jaar na de uitvaart is. Het voelt niet goed om te vertrekken. Yvonne heeft het zichtbaar moeilijk.

Onderweg naar kantoor krijg ik Elsbeth aan de lijn. Vorig jaar gingen we samen met haar gezin varen op de Vecht. Begin oktober. Het was prachtig weer. Achteraf  gezien de laatste goede dag voor Guusje. Elsbeth heeft me twee filmpjes gestuurd. Deze zijn gemaakt tijdens ons tochtje over de Vecht.

Ik vertel tegen Elsbeth dat de filmpjes me dierbaar zijn.  Als ik nu naar de beelden kijk, dan valt me op dat Guusje mager was en zich niet makkelijk voortbewoog. Elsbeth vertelt dat ze erg van Guusje schrok, toen wij vorig jaar de auto uitstapten. Het leek wel alsof wij als familie de ziekte van Guusje ontkende. Terwijl Elsbeth dacht dat Guusje zo snel mogelijk moest liggen en rusten, gaven wij aan graag een rondleiding te willen door het nieuwe huis en daarna gingen we gezellig samen varen. En Guusje? Zij deed vrolijk mee. Hoewel zichtbaar was dat ze het lichamelijk niet makkelijk had. Het leek wel of ook zij, volgens Elsbeth, haar ziekte ontkende.

Op kantoor voelt het vreemd. Ik lunch met collega’s. Ondertussen denk ik aan een jaar geleden. Toen stond ik in een volle aula van het crematorium en sprak ons kleine blonde meisje toe. Voor de laatste keer.

Aan het einde van de middag zit ik in het vliegtuig. Ik kijk over het donkere wolkendek. In de verte een rode gloed aan de hemel. In gedachten praat ik tegen Guusje. Al een jaar dat ik geen glimp meer van haar opvang. Het lijkt kort geleden. Ik pak mijn telefoon. Daarop staat de digitale versie van het boek. Ik lees het hoofdstuk Finale. Heel rustig laat ik de woorden tot me doordringen.

’s Avonds laat zit ik te schrijven in mijn hotelkamer. Meer dan drie jaar geleden dat ik voor het werk op reis was. Ik zit in een grote stoel naast het bed. Ik heb eerder het idee dat ik in het Ronald McDonald Huis ben dan in het Crown Plaza Hotel. De weken in het ziekenhuis hebben sporen achtergelaten. Dat is duidelijk.