Zaterdag 31 december 2011

Een keiharde knal. Ik ben wakker. Het is oudjaar. Legaal vuurwerk afsteken mag vandaag. Dit klonk niet legaal. Zo hard. De laatste dag van 2011. Meteen weer die gedachte in mijn hoofd: Guusje is dood. Ze zit in mijn voorhoofd. Elk minuut van de dag. Ze gaat niet weg. Waarom zou ze?

Wat is het meest indrukwekkende moment van 2011? Zondagmiddag 30 oktober half 3. Ik zie het dode gezicht van Guusje voor me. Ik heb er zelfs een foto van. Die bekijk ik vaak. Eindelijk rust. Eindelijk bevrijd. Deze foto deel ik niet op mijn blog. Wel het beeld van begin 2011. Guusje kijkt het nieuwe jaar in.


Aan het ontbijt vliegen de tweets me om de oren. Het vuurwerk op Twitter barst los. Vandaag de laatste dag dat er elk uur gestemd kan worden voor de titel Twitteraar van het Jaar. Als ik win in de categorie Blogger, ga ik door met bloggen. Dat heb ik beloofd. Dat ga ik ook doen. Over mijn wereld zonder Guusje.

Vrijdag 30 december 2011

Om 9 uur klinkt de bel van de voordeur. Een man met een formulier. Ik teken voor ontvangst van een huurauto. Maandag begin ik bij mijn nieuwe werkgever Oracle. Ik ga aan de slag als consultant. Onze dochter is twee maanden dood en ik start maandag met een nieuwe baan. Ik kan me voorstellen dat dit vragen oproept. Daarom een korte toelichting.

Aan het begin van dit jaar werkte ik bij Avans Hogeschool. Fijne collega’s en studenten. Een onderwijssysteem dat niet bij mij paste. Daarom op zoek naar een andere baan. Op 10 maart tekende ik een arbeidscontract. Per 1 augustus docent economie aan het Lorentz Casimir Lyceum in Eindhoven. Mijn leven was van mij. Ik deed waar ik zin in had. Niemand legde mij een strobreed in de weg.

KanjerGuusje is het beste boek van 2011

Selexyz organiseert een wedstrijd: wat vind jij het beste boek van 2011? Als jij vindt dat KanjerGuusje het beste boek is, ga dan naar http://www.selexyz.nl/categorie/stem-en-win

Er is een voorgedrukte lijst met titels. Daar staat KanjerGuusje niet tussen. Kies daarom voor ‘Een ander boek’ en vul in: 
KanjerGuusje 'mijn leven is van mij' van Lowie van Gorp 

Je kunt ook nog een mooie recensie schrijven. Dan is de nominatie compleet. Het zou mooi zijn als KanjerGuusje hoge ogen gooit dankzij jouw hulp.

Donderdag 29 december 2011

Weer een vakantiedag. Lisa is vroeg de deur uit. Geld verdienen met oppassen. Alle andere kinderen slapen. Zelfs Loes. Zij heeft gisteravond naar een film mogen kijken. Heerlijk rustig aan het ontbijt.

Later in de ochtend vul ik een enquêteformulier in van DELA. We hebben geluk gehad met Janet, onze uitvaarbegeleidster. Yvonne en ik zijn tevreden over haar werkwijze. Dat goede gevoel neemt niemand ons af. Zelfs niet de hoogte van de rekening.

Woensdag 28 december 2011

Er ligt een enveloppe op mijn bureau. De verantwoording van het persoonsgebonden budget (PGB). Hiermee was het mogelijk zorg in te kopen voor Guusje. Lindy zorgde voor Guusje. Lindy kreeg betaald vanuit het PGB. Door het PGB was het mogelijk dat Yvonne en ik bleven werken. Zonder PGB had een van ons moeten stoppen. Ik zie er tegenop. Binnen ons huishouden neem ik de administratie voor mijn rekening. Met grote tegenzin begin ik. Een uur later ben ik klaar. Sneller dan verwacht.

Dinsdag 27 december 2011

Hoe breng je anderhalve maand na het overlijden van Guusje een boek op de markt? Deze vraag krijg ik vaak. Hiervoor zijn twee oorzaken. Ten eerste stond het verhaal al op papier. Ten tweede kreeg ik hulp. Bijvoorbeeld van Jan-Willem. Hij is voorzitter van Stichting KanjerGuusje.

Tijdens de boekpresentatie in het Emma Kinderziekenhuis AMC nodigde Arie Krijgsman mij uit. Bij zijn bedrijf liggen de boeken opgeslagen. Ik heb me de afgelopen weken alleen maar bezig gehouden met de inhoud en de vorm van het boek. Niet met de logistiek en de financiën. Tijd om mijn blik te verruimen en nader kennis te maken met de gebroeders Krijgsman.

Maandag 26 december 2011

Vandaag familiebezoek. In de ochtend mijn vader en in de middag Yvonne’s ouders. Bij de laatste krijgen alle kinderen een cadeautje. Ook Guusje. Zo hoort het. Wij zijn een gezin met vier dochters en twee zonen.

Tussendoor geef ik Yvonne, Janneke en Lisa een overzicht van reacties van lezers van het boek. Ik heb meer dan tweehonderd e-mails ontvangen. Vooral lovende kritieken. Yvonne, Janneke en Lisa maken een selectie. Deze publiceer ik en vind je hier.

Reacties van lezers

Vijf dagen geleden plaatste ik een oproep: geef je mening over het boek. Stuur je op- en aanmerkingen naar boek@kanjerguusje.nl. Inmiddels heb ik meer dan tweehonderd e-mails gelezen. Ik heb de mooiste citaten verzameld. Yvonne, Janneke en Lisa hebben onderstaande selectie gemaakt. Blijf reacties mailen. Ik lees ze graag.


Jullie hebben met dit boek zoveel goeds gedaan! Kinderkanker heeft een gezicht gekregen. Guusje is niet het enige slachtoffer. Hoe vreselijk het ook mag zijn er zullen nog meer slachtoffers zijn, máár door dit boek hebben jullie wel een verschil gemaakt. Er is nu aandacht voor en dat is prachtig.

Dank je Lowie dat je ons een kijkje gunt in jullie leven, je hebt het taboe rond kinderkanker doorbroken!

Zondag 25 december 2011

Lekker lang uitslapen. Ondertussen even op Twitter kijken. Daarna verder dommelen. Om 11 uur uit bed voor de kerstbrunch. Op het moment dat we aan tafel gaan belt mijn broer uit China. Hoe ongelegen kun je bellen. Weinig tijd om uitgebreid te brunchen. Voor 12 uur moet ik gourmetschotels ophalen bij de slager.

Tijd voor een frisse neus. Yvonne en ik maken een boswandeling met Anton, Loes en Balou. Onze andere kinderen blijven thuis.
Het is rustig in de bossen. Ik had drukte verwacht. Jammer voor Balou. Onze labrador speelt graag met andere honden.
Het gat tussen Anton en Loes is vier jaar. Guusje was de lijm tussen deze twee. Anton en Loes lopen verloren. Ik mis Guusje.

Zaterdag 24 december 2011

Lekker uitslapen. Geen wekker deze ochtend. Na tienen staan Yvonne en ik bij de bakker. De boodschappenkar wordt volgeladen voor het kerstfeest. Daarna door naar de Bruna. We kopen een Algemeen Dagblad. Daarin staat een artikel over Yvonne en mij. Een serie van mensen die dit jaar anders kerst vieren dan vorig jaar. Ik signeer drie boeken. Leuk om te doen.

Het boek over Guusje is de Bruna Top 10 binnengekomen. Een geweldig resultaat. Zeker omdat het aanbod in het begin beperkt was. Verder heeft KanjerGuusje minder dagen in de winkels gelegen dan andere boeken die ook meedingen naar een plaatsje in de top. Ik had nooit kunnen denken dat mijn boek landelijk de top zou bereiken. Ik ben erg blij. KanjerGuusje staat komende week prominent in de rode toren. In elke Bruna in Nederland.


Vrijdag 23 december 2011

Loes stapt trots de personeelskamer binnen van haar school. Ze toont de taart die ze gisteren op de kerstmarkt heeft gewonnen. De juf komt naar haar toe. 
Loes zegt: ‘Wij lusten geen marsepein.’ 
Yvonne vult snel aan: ‘Maar wat zei je thuis?’ 
Loes: ‘Ik wil de taart delen met de kindjes in mijn klas. Ze zijn zo lief voor mij.’ 
Een mooie kerstgedachte.

Thuisgekomen ga ik naar boven. Daar ligt een grote stapel post op mijn bureau. Die moet maar eens worden weggewerkt. Misschien is hier het woord ‘verwerken’ wel een keer op z’n plaats. Ik hoor het vaak: verwerken van verlies van Guusje. Ik vind het vreemd klinken. Die stapel post op mijn bureau kan verdwijnen en daarna is het klaar en denk ik er niet meer aan. Dat is verwerken.
Guusje neem ik voor altijd met me mee. Sterven is een omgekeerde geboorte. Na haar geboorte kon ik Guusje aanraken en kreeg ze een plaats in mijn leven. Na haar dood kan ik Guusje niet meer aanraken, maar ze verdwijnt nooit meer uit mijn leven. Ze blijft voor altijd bij me. Elke dag. Zolang ik leef. In mijn hart. Verwerken kan ik haar niet. Gelukkig maar.

Donderdag 22 december 2011

Ik word wakker. Wat voel ik? Het gouden hartje met Guusje’s as. Een fijn gevoel. Ik moet er niet aan denken het kettinkje nog ooit af te doen. Wat ben ik veranderd. Ik vond mannen met een ketting altijd een beetje verwijfde types. Nu voor altijd een ketting met Guusje om mijn hals. Tot het licht ooit dooft.

Guusje is weer thuis. Sinds gisteren staat haar as op haar eigen tafel. Ik noem het ook wel eens ‘haar altaar’. Gisteravond zei Yvonne dat ze er niet aan moet denken dat we op vakantie gaan. Ik snapte het eerst niet. Waarom niet? Omdat Guusje dan alleen thuis blijft. Ik voel hetzelfde. We moeten er niet aan denken om haar alleen thuis achter te laten.

Artikel Duinkoerier

Correspondent Maarten Liebregts schreef onderstaand artikel dat verschenen is in de Duinkoerier van deze week. Duinkoerier wordt huis-aan-huis bezorgd in Kaatsheuvel en omgeving. Klik met de muis op de afbeelding om deze te vergroten.


Woensdag 21 december 2011

Hoe bevalt het blog als boek? Ik heb me dat de afgelopen weken vaak afgevraagd. Deze ochtend plaats ik een oproep op mijn blog: op- en aanmerkingen mailen naar boek@kanjerguusje.nl. Ik weet dat er veel mensen meeleven, maar dat ik binnen 24 uur meer dan honderd mailtjes ontvang, had ik nooit verwacht. Alle e-mails lezen is een hele klus waarvoor ik graag wil gaan zitten.

Ik bel naar het crematorium. Er was gezegd dat onze hartjes met Guusje’s as voor kerst klaar zouden zijn. Aan de andere kant van de lijn een stem die zegt: ‘Meneer, ze zijn net klaar. Ik zie het, want er ligt hier een factuur op mijn bureau. Die lag er gisteren nog niet.’ 

Wat vind je van het boek?

Graag wil ik weten wat je van het boek vindt. Wil je mij een mailtje sturen?

Het e-mailadres voor reacties op het boek is boek@kanjerguusje.nl

Ik lees graag jouw op- en aanmerkingen. Deze kan ik meenemen in een tweede druk.  Het boek ligt pas sinds zaterdag in de winkels. De verkopen zijn zo goed dat er nu al met mij wordt gesproken over een tweede druk.

Dinsdag 20 december 2011

Gisteravond kwamen we thuis. Janneke had samen met vriendin Daphne ons huis in kerstsfeer gebracht. Dat is heel fijn. Toch ontbreekt bij mij dit jaar het kerstgevoel. Ik heb CD’s met kerstmuziek. Ik zou niet meer weten waar ze liggen. Ik ga ze niet zoeken.
Yvonne en ik gaan deze ochtend wel eten bestellen voor kerstmis. We gaan het gezellig maken. Ik weet zeker dat we ook veel gaan lachen. Dat hoort gewoon bij de Van Gorpjes. Ruzie maken trouwens ook. Het is hier ‘the sound of music’ niet.

Ik heb een rustig dagje. Ik rijd wat op en neer met boeken. Bij Bruna Dongen breng ik een doos met boeken. Hierdoor heb ik mooi de kans om een kopje koffie te drinken bij het Cambreurcollege. Daar heb ik een aantal jaren gewerkt. Het weerzien met collega’s doet me goed. Ik laat een boek achter in de personeelskamer. Ik ben trots op mijn boek.

Maandag 19 december 2011

Donderdagavond is er op de basisschool een kerstmarkt. De opbrengst ondersteunt twee doelen: KanjerGuusje en KWF. Deze ochtend vertel ik bij de groepen 4 t/m 8 over Stichting KanjerGuusje. Ik begin in groep 7. Dit is de klas van Guusje. Als ik binnenkom, leidt juf Bianca een kringgesprek. Wat voor leuke dingen heb je in het weekend gedaan? Ik ga achterin het klaslokaal zitten. Dit is confronterend. Wat voor leuke dingen heb je gedaan? Guusje heeft helemaal geen leuke dingen gedaan. Guusje zal nooit geen leuke dingen meer doen. Guusje is dood en komt nooit meer terug in deze groep. Ze heeft nog wel haar eigen plaatsje. Dat is zo fijn. Dat is heel belangrijk. Al is het alleen maar voor mij, haar papa.

Dan is het woord aan mij. Ik vraag of Justin samen met mij het woord wil doen. Ik overval hem hiermee. Geen probleem. Ik leg uit dat Justin net als ik door kanker iemand ontzettend moet missen. Hij zijn mama. Ik onze dochter. Ik stel vragen aan Justin. Zo laat ik hem het een en ander vertellen. De klasgenootjes horen dat Justin zijn moeder elke dag mist. Vooral ’s avonds.

Zondag 18 december 2011

Na een veel te korte nacht scheren en douchen. Mijn oudste zus meldt zich vroeg. Samen met haar man komt ze Guusje’s bed ophalen. Dit klinkt niet goed en zo voelt het ook. Guusje sliep sinds haar thuiskomst in een aangepast bed. Dit bed is van mijn zus. Zij heeft het nodig voor iemand anders. Praktisch gezien klopt het verhaal, maar emotioneel niet.

Nadat het bed de slaapkamer uit is, zetten we het oude bed van Guusje terug. We hebben het beiden zwaar. We praten niet veel. Het voelt beklemd op mijn borstkas. Terwijl we bezig zijn met knuffels terugzetten op het bed, pak ik een tas met spullen. Onder andere Topmodel. Gekocht bij Bruna twee dagen voor haar dood. Ik zeg: ‘Geef dat maar aan Loes, want daar doet Guusje toch niks meer mee.’ De zin floept eruit. Dan schiet ik vol.

Vandaag signeren


Zaterdag 17 december 2011

Ik word wakker. Kort geslapen. Ik denk terug aan een mooie avond. Met allemaal mensen die ons een warm hart toedragen. Ik kijk de fotoreportage terug die Jan in ’t Groen heeft gemaakt. Twee foto’s springen er voor mij uit.




Het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Er zijn gisteren geen boeken bezorgd bij Bruna Kaatsheuvel. Er is iets mis gegaan met het transport. De boeken zijn er wel, maar niet op de juiste plaats. Er zijn veel reserveringen bij Bruna Kaatsheuvel. Ik moet er niet aan denken dat er vandaag geen boeken zijn. Er is een vrachtwagen geregeld die om half 9 de boeken brengt. Ik loop tegen half 9 richting Bruna. Eigenaar Frank is al aanwezig. We zijn nog maar net in gesprek of er staat een kerel voor de deur. Goed nieuws. Daar zijn de boeken. Ik help met het maken van stapeltjes op een tafel. Ik voel trots. Stapels KanjerGuusjes kijken me aan.

Vrijdag 16 december 2011

Eerst Anton en Loes naar school brengen. Het regent weer eens zonder ophouden. Daarna twee doosjes met boeken achterin de auto. Samen met Yvonne langs Bruna in Dongen en Selexyz Gianotten om boeken af te geven. Onderweg de CD op met liedjes van de crematieplechtigheid. Onderweg praten over de dag van gisteren. Het voelt dubbel. Het enorme gemis. De warmte die we ontvangen.

Thuis koffie drinken. Yvonne gaat boodschappen doen. Ik pak de auto en rijd naar Waalwijk. Tegen half 12 stap ik de studio binnen van RTV Midden Brabant. Eric Dankers presenteert een programma waarin ik een en ander mag vertellen over mijn boek. Voor ik het weet is het 12 uur. Daarna babbelen Eric en ik verder met een kopje koffie erbij. Eric verwondert zich erover dat ik zonder emotioneel te worden kan vertellen over Guusje. Vreemde is dat ik ineens emotioneel word. Er ligt een CD op tafel van Droomvlucht. Dit is de musical waar Guusje zo enorm van genoten heeft. Ik hoor de emotie in mijn stem. Het zijn momenten waarop het ‘binnen komt’, totaal onverwacht.

Donderdag 15 december 2011

Anton en Loes staan erop dat ze allebei een boek mee naar school nemen. Ze zijn trots op het boek over hun zusje. Doet me goed. Net als gisteren heel guur weer. Met de paraplu naar school. Op het schoolplein aangekomen zegt Loes dat ze haar rugzak is vergeten. Ze wil zo graag het boek laten zien aan haar klasgenootjes.

Ik weer terug naar school. Ik stap naar binnen. Daar staat directeur Henk. Ik laat hem het boek zien. We staan voor Guusje’s klas. De deur gaat open. Nikki komt naar buiten. Zij is een van Guusje’s beste vriendinnen. Ik laat Nikki zien dat ze samen met Guusje in het boek staat. Een foto waarop ze samen schilderen.



Woensdag 14 december 2011

Ik word wakker. Zo te horen komt de regen met bakken naar beneden. Even mijn telefoon pakken van de vensterbank. Ik kijk op Buienradar. Er hangt een hele grote wolk boven het zuiden van Nederland. Vanmiddag gaan we met alle kinderen naar drukkerij Wilco in Amersfoort. Lijkt me niet handig: kinderen in een nat pak, als ze van school terug naar huis komen. Ik vraag of de papataxi naar school moet rijden. Daar zeggen Janneke, Lisa en Hans geen nee tegen.

Om 9 uur gaan Yvonne en ik naar de Rabobank. We moeten even wachten. Er ligt een Brabants Dagblad op een tafeltje. Spannend. Staan we erin? Jawel hoor. Een groot artikel. Mooi geschreven door Michel Koster. Gelukkig mogen we lang wachten. Kunnen we eerst het hele artikel lezen.




Signeersessie aanstaande zondag


Dinsdag 13 december 2011

Een gure ochtend. Ik buig me over de toespraak die ik donderdagmiddag ga houden tijdens de boekpresentatie in het Emma Kinderziekenhuis AMC. Soms vliegen de woorden op papier. Vandaag niet. Schrijven gaat stroef.

In de middag ga ik met Yvonne enkele boodschappen doen. We doen er lang over. We komen veel mensen tegen met wie we een gesprek voeren. Ik vind het prettig, als mensen me aanspreken. Guusje leeft voor mij, door over haar te spreken.

Maandag 12 december 2011

We zijn te laat uit bed. Gelukkig zijn Yvonne en ik nog vrijgesteld van werken. Dat is prettig, want Guusje zit niet in mijn achterhoofd. Ze zit in mijn voorhoofd. De hele dag denk ik aan haar. Ze gaat geen seconde weg. Het besef van ‘nooit meer’ dringt in mijn gevoel steeds meer door.

Vandaag wordt een rustige dag. Alleen om 10 uur een afspraak met kunstenares Doortje IJpelaar. Verder staat er niets op de agenda. Heel vaak begint een dag op deze wijze, maar ook vandaag zal blijken dat ik ’s avonds weer eens op de bank zit met een volle inbox en blij ben dat de telefoon stil is.

Zondag 11 december 2011

Een tijdje geleden vertelde iemand dat zij haar dochter de opdracht had meegegeven Lisa toch zeker te condoleren. Toen het meisje thuis kwam, vroeg haar moeder: ‘Heb je Lisa gecondoleerd?’ Het meisje antwoordde: ‘Het is al meer dan twee weken geleden. Dan ga je dat toch niet meer doen.’

Deze moeder en ik hebben hartelijk gelachen om dit voorval. Alsof het gaat om een jarige. Die feliciteer je ook geen twee weken na zijn verjaardag. Toch valt het me op dat er nog altijd volwassen mensen naar me kijken die zichzelf afvragen: ‘Zal ik wel of niet condoleren?’ Ik vind het jammer dat mensen dit doen. Waarom maken mensen het zichzelf zo moeilijk? Gisteren liep ik door een winkel en een dame zei even ‘sterkte’ tegen me. Dat is gewoon fijn. Mensen laten weten aan ons dat ze meeleven. Het kost niks en het doet zoveel goed. Beter zeggen dat je niet weet wat je moet zeggen dan helemaal niets zeggen. Of anders geformuleerd: spreken is zilver en zwijgen is fout.

Zaterdag 10 december 2011

Vroeg wakker. Mijn eerste gedachte zoals altijd: onze dochter is dood. Daarna op Twitter kijken. Ik heb al vroeg een afspraak bij de kapper. Ik word al jaren geknipt door dezelfde kapster. Altijd veel lachen. Nu door de situatie wat minder. Mijn kapster is een van de mensen die gewoon kan praten over de dood. Het valt me op dat niet iedereen dat kan. Veel mensen vinden het moeilijk. Ik vond dat vroeger ook. Toch is de dood niet eng. Ze hoort bij het leven en zeker bij het mijne.

Thuis laden we de auto met spullen. Even later arriveer ik bij de milieustraat. Toner, papier, plastic, stepjes en kussens. Deze kussens hebben we gebruikt toen we Guusje op 30 oktober mee naar huis namen. Ze lag op de achterbank van de auto. Als ik de kussens achter uit de auto haal, roept een van de opzichters: ‘Zo jij bent ook uitgeslapen!’ Ik zeg niks. Hij moest eens weten. Uitgeslapen? Ingeslapen, voor altijd.

Vrijdag 9 december 2011

Een rustige ochtend. Mailtjes beantwoorden. Boodschappen doen. Om 11 uur heb ik een afspraak met Rob Kemper van Uitgeverij Dodo. We bespreken onder andere de grote vraag die er is naar het boek. Dit leidde er gisteravond toe dat de webwinkel even ‘plat’ lag. Ook blijkt het voorlopig niet mogelijk om vanuit het buitenland een bestelling te plaatsen. Heeft te maken met de wijze waarop er betaald dient te worden. 

’s Middags wordt er eerst een foto gemaakt en daarna een interview afgenomen voor de Telegraaf. Journalist Erik Morsink heeft veel ervaring met ‘moeilijke’ onderwerpen. Vrij onbewogen praten we uitgebreid over Guusje en over Stichting KanjerGuusje. Het is een prettig en lang gesprek. We spreken af dat ik het interview mag lezen voor publicatie. Dat vind ik prettig.

Donderdag 8 december 2011

Al vroeg in de ochtend stappen Yvonne en ik binnen bij bloemenwinkel Ambianze. Onze buren Pascal en Angelique zijn de eigenaars van deze winkel. Zij hebben ons de afgelopen periode gesteund en doen dit nog steeds. Voor Guusje zijn we op zoek naar een bijzonder pot om haar as in te kunnen bewaren. Pascal is de juiste man voor advies. Hij brengt ons in contact met een kunstenares die iets moois voor ons gaat maken. Verder verkoopt Ambianze sterren. Pascal en Angelique dragen Stichting KanjerGuusje een warm hart toe. Elke verkochte ster is mooi in de boom en goed voor KanjerGuusje.


Woensdag 7 december 2011

‘Pap, jij zou me wegbrengen.’
‘Waarom heb je me dan niet gewekt?’
Ik kijk vanuit mijn bed naar Janneke, aangekleed in de deuropening. Zo te zien klaar voor vertrek. Heel snel uit bed. Kleren aan. Naar beneden.
‘Koffie, pap?’
‘Doe maar.’
Even later zitten we in de auto richting Tilburg. Er is een omleiding. Dat kan er ook nog wel bij. Vlakbij het station begint het flink te regenen.
‘Heb je een paraplu bij je?’
‘Nee.’
‘Dat is ook niet slim. Op het perron kun je flink nat worden.’
Ze stapt uit. Ik zwaai nog terwijl ik haar richting de ingang van het station zie lopen. Daar gaat Janneke. Richting Rotterdam. Ze heeft een meeloopdag. Stel dat ze, ondanks het verdriet om haar overleden zusje, toch slaagt. Dan is het wel handig om een vervolgopleiding achter de hand te hebben.

Dinsdag 6 december 2011

Gisteravond hadden we pakjesavond. Grappig om de reactie te zien van een achtjarig meisje dat een pakketje batterijen krijgt. Het overkwam Loes. Het was haar eerste cadeau. Het grote cadeau bewaarden we tot het laatst: een microfoon op standaard. Ze was dolblij.

Ik ben deze ochtend iets minder blij. Ik lig nog in bed en geniet al van de zelfverzonnen liedjes van Loes. Ze klinken extra versterkt tot in onze slaapkamer. Loes vindt zelf dat ze geweldig goed kan zingen. Niet iedereen in huize Van Gorp deelt haar mening. Misschien moet ik binnenkort toch die batterijen gaan verstoppen.

Maandag 5 december 2011

Om 10 uur hoor ik de deurbel. Twee journalisten van het Brabants Dagblad voor een interview. Het zijn Michel Koster en Jan in ’t Groen. We praten bijna twee uur over Guusje’s ziekte en het blog KanjerGuusje. We spreken met elkaar af dat ik vooraf inzage krijg in de tekst die in de krant verschijnt.

Het interview komt eind volgende week in de krant. Dan is ook het boek te koop. Gisteren heb ik de titel bekend gemaakt en daarop ontvang ik veel positieve reacties. Dat doet me goed.

Zondag 4 december 2011

Vandaag is hard werken. Het binnenwerk en de omslag van het boek beoordelen. Correcties aanbrengen. Het is meer werk dan ik had gedacht. Daarom vandaag stilte van mijn kant op Twitter en Facebook.

De afgelopen dagen werd mijn aandacht getrokken door twee vragen: Wat is de titel van het boek? Wat is de prijs van het boek? Hier zijn de antwoorden:


KanjerGuusje

‘mijn leven is van mij


19,95 euro


Het boek heeft een harde kaft en bevat kleurenfoto’s van Guusje. Het blog is de basis. De dagberichten zijn aangevuld met niet eerder gepubliceerde gebeurtenissen. 


Het boek is nu al te reserveren bij Bruna in Kaatsheuvel. Woon je niet in de buurt van Kaatsheuvel, dan kun je online bestellen. Je bestelling wordt dan per post geleverd. Hoe je online kunt bestellen, lees je binnenkort op dit blog.

Zaterdag 3 december 2011

Ik moet de tekst van het boek lezen en voor maandag correcties doorgeven aan de vormgevers. Het schiet niet op. In een groot gezin gebeurt altijd veel. Zo ook vandaag. Tussen het lezen door.

Het lezen over de afgelopen maanden bezorgt me vaak kippenvel. De gebeurtenissen van toen beleven met de wijsheid van nu. Zo raar. Ik mis Guusje ontzettend. Er zijn momenten dat het keihard ‘binnen komt’. Zo loop ik even de kamer in. In de bank een blond meisje met twee staarten en een iPad. Guusje? Nee, Loes! De onverwachte momenten. Yvonne komt de keuken inlopen. Het verenigingsblad van Groot Gezin legt ze op tafel. Ze slaat de eerste bladzijde om. Een paginagroot stuk over Guusje. De bekende foto met pet. Ik verwacht het niet. Momenten van schrik.



Vrijdag 2 december 2011

Het is vroeg. Ik kijk in mijn inbox. Een e-mail van de vormgevers. Ze sturen het binnenwerk van het boek op. Eerste correctieronde. Voor het eerst zie ik alle bladzijden. Ik ben zeer te spreken over de vormgeving van de bladzijden. Er is nog wel veel werk te doen de komende dagen. Ik wil aan de slag.

Yvonne en ik moeten eerst nog enkele sinterklaasinkopen doen. Daarna lopen we binnen bij Bruna. We willen heel graag met eigen ogen zien hoe Guusje in de Libelle staat. Eigenaar Frank heeft een bord op de balie staan. Hierop is te lezen dat Guusje deze week in Libelle staat en dat vanaf 17 december het boek te koop is. Het voelt goed en tegelijkertijd ook vreemd. Onze dochter. Mijn boek.

Donderdag 1 december 2011

Een gewone ochtend met veel e-mails, waaronder een uitgewerkt interview voor de website van Libelle. Guusje staat in het nummer dat deze week uitkomt. Interviewster Marleen is erin geslaagd om in nog geen tweehonderdvijftig woorden Guusje haar verhaal te laten vertellen. Het interview is afgenomen op 16 september. Het interview op de website vertelt het verhaal van Yvonne en mij na de fotoshoot en het interview.

’s Middags gaan Yvonne en ik even klotteren. Het woord ‘klotteren’ betekent sinterklaasinkopen doen. Het is hier in onze streek een normaal woord, maar via Twitter blijkt dat in de rest van Nederland niet zo te zijn. We gaan klotteren in Tilburg. We slagen erin voor alle kinderen leuke cadeaus te kopen. Zelfs voor de surprise slaag ik. We hebben lootjes getrokken. De strijd wie-weet wie-wie-heeft barstte een tijdje geleden in volle hevigheid los. Thuis lijkt het af en toe op ‘wie is de mol’. Via liegen en bedriegen probeert men elkaar te misleiden. Iedereen wil namelijk die tien euro winnen die ik heb uitgeloofd voor de persoon die op 5 december precies kan vertellen wie-wie heeft.

Woensdag 30 november 2011

Het is een vreemde wereld waarin ik leef. Zeven maanden lang stond ik in de overlevingsstand. Dat is me opgevallen bij het doorlezen van het blog en het schrijven van het boek. Soms heb ik het gevoel dat de adrenaline nog steeds door de aderen stroomt. Ik ben nooit een geduldig type geweest. Alleen is het lontje nu soms erg kort. Niet dat ik dan uit mijn rol val. Het is meer dat ik snel de aandacht verlies. Het werken aan het boek geeft me positieve energie. Ik maak een monumentje voor Guusje.

Vandaag heb ik veel e-mails te beantwoorden. Vaak mensen die iets willen organiseren. Heel leuk als het om Stichting KanjerGuusje gaat. Samen met Jan-Willem, de voorzitter van de stichting, heb ik een e-mailadres aangemaakt: iksteun@kanjerguusje.nl
Als je de stichting wil steunen, stuur dan een e-mail naar dit adres.

Stichting KanjerGuusje


Een maand geleden overleed Guusje. Ter nagedachtenis aan haar werd op 18 november Stichting KanjerGuusje opgericht. We vinden dat het nu tijd is om bekend te maken wat deze stichting gaat doen.


Wat is het doel van Stichting KanjerGuusje?
Het ondersteunen van betere zorg voor kinderen met kanker en hun naasten.


Wat steunt Stichting KanjerGuusje en waarom?

De KanjerKetting (www.kanjerketting.nl)
Om kinderen met kanker in iedere stap van hun ziekte te steunen.

Kinderatelier Emma Kinderziekenhuis
Door tekenen en schilderen wordt het ziekenhuis voor kinderen de plaats van het leven in plaats van alleen maar ziek zijn.

Beter speelgoed in kinderziekenhuizen
Kinderziekenhuizen zijn vaak afhankelijk van giften om speelgoed aan te kunnen schaffen. Veelal is het speelgoed oud en versleten. Wij willen daar graag een handje bij helpen.

Jeugdkampen voor kinderen met kanker, broers en zussen
Lotgenoten begrijpen en steunen elkaar.

Een maatje voor kinderen met kanker
Jonge overlevers van kanker steunen een-op-een een kind.


Hoe kun jij Stichting KanjerGuusje helpen?

Bedenk zelf een actie ter ondersteuning van Stichting KanjerGuusje en voer deze uit
Wij helpen graag met promotie materiaal, logo’s en beeldmateriaal speciaal voor jouw actie.

Koop het boek over KanjerGuusje
Van van elk verkocht boek gaat 3 euro naar stichting KanjerGuusje. Het boek is binnenkort verkrijgbaar.

Word donateur van de stichting
Wij vertellen je graag over de mogelijkheden, ook hoe je fiscaal voordelig donateur kunt worden. Iedere donatie is van harte welkom en zal goed worden besteed!


Contact met Stichting KanjerGuusje?
Stuur een e-mail naar iksteun@kanjerguusje.nl

Bestuur van Stichting KanjerGuusje
Het bestuur van Stichting KanjerGuusje bestaat uit Jan-Willem Koppers, Dorien van Doorn en Dennis Moeke.

Dinsdag 29 november 2011

Bij het opstaan was mijn eerste gedachte: als Guusje maar niet doodgaat. Tegenwoordig flitst als eerste door mijn hoofd: Guusje is dood. Het laat me maar niet los. De hele dag niet. Bij alles wat ik denk en doe: Guusje is overleden.

Ik begrijp het niet. Half oktober nog filmpjes gemaakt. Ze zat op een schommel in het Wandelbos. Twee weken later overleed ze. Ook haar behandelend arts had het niet verwacht. De koffers voor de wensreis staan nog altijd boven op zolder. Guusje is wel op reis gegaan, maar naar een onbekende bestemming. Haar zus Loes zoekt haar elke avond aan de donkere hemel. Guusje is een ster geworden. Ons koesterkind.

Maandag 28 november 2011

‘KanjerGuusje het boek’ wordt niet de titel van het boek. Ik maak er geen prijsvraag van. De titel ligt al vast en ik maak deze binnenkort bekend. Zo ook de verschijningsdatum. Hier ben ik echter wel afhankelijk van een aantal factoren. De datum kan ik daarom ook pas later bekend maken. Het ziet er wel naar uit dat de presentatie van het boek gaat plaatsvinden voor kerst. Via dit blog en Twitter houd ik iedereen op de hoogte.

Het boek heeft deze blog als basis. Zoveel mogelijk heb ik de teksten intact gelaten. Toch is het geen een-op-een kopie. Er is informatie toegevoegd: gebeurtenissen waarover niet eerder is geschreven.

Zaterdag 26 en zondag 27 november 2011

Het is drie weken na de crematie van Guusje. Afgelopen week is er een oom van Yvonne overleden aan kanker. Zaterdag is zijn uitvaart. We hebben lang nagedacht: wel of niet gaan. Rationeel willen we gaan. Emotioneel kunnen we het niet aan. We zijn teveel bezig met ons eigen verdriet. Op een of andere wijze voelt het niet goed om te gaan. Ik huil nog steeds heel veel om Guusje. Soms openlijk. Soms alleen van binnen. Ik mis haar. Ik wil niet op de uitvaart van een oom gaan huilen om Guusje. Dat voelt zo fout voor mij.

Als een kind geboren wordt, ben je blij. Weet je dat je leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Vanaf het moment dat de kleine spruit de eerste kreet slaakt. Voor altijd samen. Zo’n kind moet een plaats krijgen in je leven. Je moet aan elkaar wennen. Een band opbouwen. Dat heeft tijd nodig.

Vrijdag 25 november 2011

De deur van Lisa’s slaapkamer gaat open. Uit mijn telefoon klinkt ‘Happy Birthday Sweet Sixteen.’ Iedereen zingt mee voor onze jarige. Zo begint elke verjaardag binnen ons gezin. Zingen aan het bed van de jarige. Voor de eerste keer zonder Guusje. Ik voel het.


Vroeg in de ochtend melden Yvonne en ik ons bij de Rabobank. We hebben een afspraak om Stichting KanjerGuusje te introduceren. Tijdens het gesprek blijkt dat Rabobank ons wil helpen om Stichting KanjerGuusje op de kaart te zetten. Het is een positief gesprek. Wordt vervolgd.

Donderdag 24 november 2011

Tot halverwege de middag druk met ‘KanjerGuusje het boek’. Soms vragen mensen naar een verschijningsdatum. Die kan ik nog niet noemen. Er is nog geen datum bekend. Laten we het erop houden dat je het boek niet kunt vragen aan Sinterklaas. Wel aan de Kerstman. De tekst van het blog heb ik zoveel mogelijk intact gelaten en aangevuld met niet eerder gepubliceerde gebeurtenissen en ervaringen.

Het is een rommelige dag. Ik denk vooraf veel tijd te hebben, maar aan het eind van de middag constateer ik dat er weinig is gebeurd. Ik word veel gebeld. Vaak lange gesprekken. Dan doe ik dus weinig. Morgen moet er echt verandering in komen. Neem bijvoorbeeld het kastje in de keuken. Daarop ligt een enorme stapel papier. Die stapel ligt er sinds de week van de crematie. Tijd om aan te pakken.

Een beetje begrip

Ik zou willen dat Guusje niet gestorven was. Ik zou willen dat ik haar terug had.

Ik wil dat je niet bang bent om de naam van Guusje uit te spreken. Guusje is belangrijk voor mij.

Ik wil dat je me over Guusje laat praten. Het is elke dag mijn favoriete onderwerp!

Ik wil dat je Guusje niet opnieuw laat sterven, door haar foto’s, tekeningen en andere dingen uit je huis te verwijderen.

Ik weet dat de dood van Guusje je verdriet doet. Laat me dat weten.

Ik wil dat je begrijpt dat verdriet mij verandert. Toen Guusje stierf, stierf een groot deel van mij met haar. Ik ben veranderd door Guusje's dood.

Ik hoop dat je niet verwacht dat mijn verdriet na zes maanden of een jaar over zal zijn. Ik zal Guusje altijd missen en ik zal altijd rouwen om haar dood.


Dit is een bewerking van een reactie die twee dagen geleden werd geplaatst. De tekst raakte me. 

Woensdag 23 november 2011

Een gewone werkdag voor de meeste mensen. Yvonne en ik zijn thuis. We hebben beiden het idee behoorlijk van slag te zijn. We moeten er niet aan denken om te werken. Ik ben bezig om de tekst van het blog om te zetten in boekvorm. Yvonne leest mee. Samen beleven we de afgelopen maanden in sneltreinvaart opnieuw. Veel stof om over te praten.

Overdag werk ik aan het boek en maak ik samen met Yvonne en Loes een boswandeling. Tegen het einde van de middag wordt ik door mijn zussen gebeld. Vader ligt nog steeds in het ziekenhuis. De situatie is redelijk complex. De vraag is of hij terug kan naar huis. Ik besluit om samen met mijn moeder een bezoek te brengen aan vader.

Dinsdag 22 november 2011

De dag begint met een boswandeling. Een frisse neus halen. Samen met Balou, onze trouwe labrador. Daarna de aanwijzingen en correcties van Hans verwerken in de tekst van ‘KanjerGuusje het boek’. Veel mensen zijn nieuwsgierig over de vorderingen. Dat blijkt uit de vele reacties. Het gereedmaken van de tekst gaat goed, maar kost veel tijd. Er zijn twee tegenlezers: auteur Hans en echtgenote Yvonne. Hans kijkt met de ogen van een betrokken buitenstaander en is kritisch ten aanzien van het taalgebruik. Morgenavond zie ik hem weer en ik hoop dat hij dan de laatste honderd bladzijden heeft gelezen. Yvonne is als moeder van Guusje de meest betrokken lezer. Zij is niet alleen kritisch. Samen beleven we met ons hoofd en met ons hart de afgelopen maanden. We praten veel. We ontdekken dat zaken soms anders liepen dan we nu denken. De ‘waarheid’ van de dag staat op papier. Daar kun je niet omheen.

Maandag 21 november 2011

Sinterklaasavond komt dichterbij. Ik ben er niet mee bezig. Voor onze kinderen is het wel belangrijk. Zeker voor Loes. We hebben lootjes getrokken. Iedereen moet een verlanglijstje maken. Dat gaat me niet lukken. Ik heb geen wensen. Klinkt negatief maar het is niet anders.

Vandaag werk ik niet aan ‘KanjerGuusje het boek’. Ik heb twee tegenlezers: Yvonne en Hans. Ik merk even op dat deze Hans niet mijn zoon is. De tegenlezers hebben tijd nodig om de tekst door te nemen. Ik kan me op andere zaken storten. Wel jammer, want het is heerlijk om bezig te zijn met het omzetten van het blog in boekvorm.

Zondag 20 november 2011

Het is erg mistig op de snelweg. Ik rijd naar Oosterhout. Op de stoel naast me tweehonderdzestig bladzijden ‘KanjerGuusje het boek’. Ik geef deze af bij Hans. Hij zal, voor zover hij er tijd voor heeft, mijn tekst kritisch doornemen. Ik ben blij dat ik Hans bereid heb gevonden. Ik vind hem een goed schrijver en ik ben ervan overtuigd dat hij goede aanwijzingen geeft.

Als ik thuis ben, ga ik met Yvonne naar de bossen. Een frisse neus halen. Samen met onze hond Balou. We praten over het omzetten van het blog in boekvorm. De afgelopen dagen heb ik voor het eerst mijn blog gelezen. Vanaf het begin tot aan de crematie. Hoewel ik het zelf heb meegemaakt, heb ik het met verwondering gelezen. Er is zoveel gebeurd in zeven maanden. Onvoorstelbaar. De moed die Guusje heeft getoond is indrukwekkend.

Zaterdag 19 november 2011

Ook vandaag weer eenzame opsluiting. Werken aan het boek over KanjerGuusje. Het is meer werk dan ik verwachtte. Ik maak meters. Tussendoor slechts even naar buiten. Met Yvonne en Balou een frisse neus.

Het ritme wordt verstoord aan het einde van de middag. Yvonne komt naar boven met de telefoon in haar hand. Mijn blik zegt: niet storen. Yvonne’s ogen zeggen: dit is ernstig.

Vrijdag 18 november 2011

De hele ochtend sluit ik me op in mijn kamer. Het omzetten van blog naar boek is veel werk. Meer dan ik verwachtte. Ik lees de berichten van augustus. Als ik beneden ben, mis ik Guusje enorm. Zojuist was ze nog in mijn hoofd.

’s Middags boodschappen met Yvonne en Loes. Onder andere papier halen om te printen. 'KanjerGuusje het boek' telt ongeveer tweehonderdvijftig pagina’s. Onderweg een praatje maken met mensen. Over Guusje natuurlijk. Ik vind het prettig om over ons kleine blonde meisje te praten.

Donderdag 17 november 2011

Weer een hele stille dag. Bijna geen getwitter. Mijn telefoon ligt beneden. Ik wil niet gestoord worden. Ik ben mijn blog aan het lezen en probeer er ondertussen een doorlopend verhaal van te maken. Blijf zoveel mogelijk bij het oorspronkelijke blog.

Het lezen van het blog is een reis door de afgelopen maanden. Herinneringen komen voorbij. De dapperheid van Guusje is zichtbaar. Ze ging voor het leven.

Sta op voor Guusje van Gorp


Uitgezonden tijdens Sta Op Tegen Kanker op woensdagavond 16 november.

Woensdag 16 november 2011

Vandaag ben ik stil op twitter en facebook. Ik trek me terug op mijn kamer. Ik ben bezig met het lezen van het verhaal van mijn blog. Links en rechts pas ik wat aan. Het is veel werk. Een paar dagen terugtrekken in een klooster zou handig zijn. Dan zou ik flink door kunnen werken aan de tekst. Dat is voor mij geen optie. Ik ben veel te graag samen met ons gezin.

Vandaag gaan we voor het eerst samen weg. Papa, mama en vijf kinderen. Tegen het einde van de middag stappen we in de auto. We gaan naar Lelystad. Daar wordt Sta Op Tegen Kanker opgenomen. Een rechtstreekse uitzending op TV. Wij hebben kaartjes gekregen. De weg is druk en lang.

Dinsdag 15 november 2011

Als ik mijn blog uit wil geven als boek, dan zal ik de tekst hier en daar aan moeten passen. Dat is een stevige klus. Flink doorwerken. Zeker als ik steeds gestoord word door telefoontjes.

Een van die telefoontjes komt van Sta Op Tegen Kanker. Woensdagavond is er een programma op TV. Er wordt geld ingezameld voor KWF Kankerbestrijding. Of ik in ben voor een spotje van hooguit één minuut. Ik stem toe. Kost me uiteindelijk een hele middag. 



Maandag 14 november 2011

Sinterklaas is in het land. Onze kinderen zetten fanatiek hun schoen. Onze hond Balou is een echte labrador. Altijd trek. Hij heeft het snoepgoed opgegeten. Volgende keer moet Sinterklaas na het vullen de schoenen wat hoger wegzetten.

Yvonne en ik brengen onze twee jongste kinderen naar school. We melden dat ze overblijven. Op het schoolplein kijk ik rond. De wereld draait door. Het gewone ritme. Ik voel me uit balans. Alsof ik in een film terecht ben gekomen. Dat is natuurlijk niet zo. Dit is de realiteit. Ik ben de vader van het overleden meisje.

Zondag 13 november 2011

Het is tijd om de post op mijn bureau op te ruimen. Een stapel van drie weken. Van de tickets van de wensreis tot een gewijzigde ziektekostenpolis in verband met overlijden. Hieronder enkele stukken die ik tegenkom in de stapel.

De uitnodiging voor Guusje’s wensreis.


Zaterdag 12 november 2011

Al vroeg zit ik bij de kapper. Al meer dan twintig jaar dezelfde kapster. Ze heeft humor. We lachen altijd veel. Meestal duurt een knipbeurt een half uur. Vandaag aanmerkelijk langer. Niet alleen maar lachen. Er zijn ook tranen.

Bij het wegrijden van de parkeerplaats rijd ik achteruit tegen een andere auto aan. Dat kan er ook nog wel bij. Lang geleden dat het met overkwam.

Vrijdag 11 november 2011

Ik zit op de bank met mijn laptop. Een vrolijke e-mail. Lachend vertel ik Yvonne de inhoud van de mail. Het blijft stil in de keuken. Ik herhaal mijn woorden. Hoort ze me niet? De radio staat zacht. Ik sta op en loop de keuken in. Yvonne staat te strijken. Ik zie het meteen. Kleding van Guusje. Wat kan ik doen? Niet meer dan Yvonne stevig vasthouden.

Yvonne laat meer tranen om Guusje dan ik. Mist zij ons kleine blonde meisje meer dan ik? Ik denk het niet. De tegenstelling tussen mijn hoofd en mijn hart blijft. Ik weet dat ze dood is, maar ik voel het niet.

Donderdag 10 november 2011

Langer in bed. Elkaar vasthouden. Loes en Anton gaan vandaag naar de Efteling met school. Om half 11 verzamelen alle kinderen op het schoolplein. 


Bij het weglopen van Guusje’s klas weer het gevoel: ze is er niet bij. In gedachten zie ik haar niet in de rolstoel. Ik zie het vrolijke meisje. Lange blonde haren. Paarse jas. Spijkerbroek met laarsjes.


Woensdag 9 november 2011

Onze kinderen zijn naar school. Missen is een vreemd proces. Verstand en gevoel botsen. In mijn hoofd weet ik drommels goed dat Guusje dood is. Dat ik haar nooit meer terug zal zien. Alleen heb ik het idee dat onze dochter in haar klas is. Aan haar tafeltje zit. Bezig met taal of rekenen. Dat ik gebeld kan worden met het verzoek haar op te halen, omdat het niet gaat vanwege de pijn.

Misschien is het goed dat hoofd en hart botsen. Anders zou ik de hele dag huilen. Dat gebeurt trouwens wel. Op onvoorspelbare momenten.


Sta op voor Guusje van Gorp


Steun Guusje op Facebook
https://apps.facebook.com/ikstaopvoor/inz/1336088504/

Dinsdag 8 november 2011

Het kleine huis op de prairie. Een bekende serie uit de jaren zeventig over een groot gezin. Iedereen lief voor elkaar. Heel zoetsappig. Ik las vannacht de reacties bij blogberichten. Moest vaak denken aan ‘het kleine huis’.




’s Morgens bij het opstaan lijkt ons gezin allesbehalve op ‘het kleine huis’. Anton komt zijn bed niet uit. Eerst moet er flink gemopperd worden. Loes is een vrolijke prater. Probeert ondertussen haar snor te drukken. Onze middelbare scholieren komen haastend naar beneden. Op hun voorhoofd staat: vraag me niet om iets te doen. Als je iemand vraagt om iets te doen, dan informeert deze direct wat de anderen hebben gedaan. Je zou eens een bord meer dan een ander in de vaatwasser zetten. Stel je voor.

Maandag 7 november 2011

Midden in de nacht. Ik kan niet slapen. De afgelopen week is KanjerGuusje het gesprek op internet geworden. Ik had me afgesloten van de buitenwereld. Kreeg er weinig van mee. Leefde bij Guusje in de woonkamer.

Pageviews: meer dan 3 miljoen
Reacties: meer dan 5 duizend
Volgers op twitter: meer dan 4 duizend

Enorme aantallen. Hoe is het mogelijk? Ik heb er geen verklaring voor. Die mogen anderen geven.

Zondag 6 november 2011

Schrijven over de dag van Guusje’s crematie is moeilijk. Een dag vol emoties. Om half 5 ’s nachts staat Yvonne beneden. Tijd dat ik ook ga slapen.

De wereld van kinderen met kanker is ongelofelijk zwaar. Ook voor ouders. Leven tussen hoop en vrees. Elke minuut van de dag denk je eraan. Steeds maar hopen dat je kind blijft leven. Niet zal sterven.

Zaterdag 5 november 2011

Zal ik slapen? Geen idee. De laatste nacht met Guusje. Yvonne is inmiddels naar bed. Ik zit alleen naast Guusje. Ik kijk naar haar gezicht. Dat verandert elke dag. De ogen liggen steeds dieper. Het wordt tijd om te gaan.

Ik twitter met lotgenoten. Voor ik het weet zit ik aan de telefoon met Peter. Een goed gesprek midden in de nacht.

Vrijdag 4 november 2011

Koffers staan klaar op zolder. We zouden nu in de Verenigde Staten zijn. Genieten van Guusje’s wensreis. In plaats daarvan zit ik thuis naast ons kleine blonde meisje. Opgebaard in de woonkamer. De laatste dag dat onze dochter thuis in ons midden is. Vanaf morgen enkel een herinnering. Een koesterkind.

Vandaag geen bezoek. Om 11 uur wordt op de Theresiaschool een bijeenkomst gehouden voor alle leerlingen. Guusje gedenken. 


Guusje's tafel in de klas

Donderdag 3 november 2011

Denk jij ook goed aan jezelf. Dit hoor ik vaak deze week. Om 3 uur duik ik mijn bed in. Om 8 uur weer op. Aan mezelf denken? Ik denk alleen maar aan Guusje. Ik wil alleen bij haar zijn. Nu het nog kan.

Opschieten. Om 9 uur komen Guusje’s klasgenoten. Die zijn natuurlijk stipt op tijd. Met  school is afgesproken dat klasgenootjes, die Guusje willen zien, haar kunnen bezoeken. Juf Bianca en juf Ilse melden zich als eerste. De kinderen komen samen met ouders. Ik zit naast Guusje. Probeer de kinderen over te halen dichterbij te komen. Ik zie de blikken van klasgenootjes. Aangeslagen. De woonkamer staat vol. De temperatuur stijgt. Een vriendinnetje van Guusje gaat onderuit.

Woensdag 2 november 2011

Op de kaart staat geen bezoek. De werkelijkheid is anders. De hele dag mensen bij Guusje. Enkel intimi. Ik voel een spagaat. Ik wil familie en vrienden de kans geven voor bezoek aan huis, maar ik wil ook graag alleen zijn met Guusje.

Soms is bezoek bijzonder. Aan het begin van de middag Guusje’s vriendin Nikki met vader Victor en moeder Alice. Nikki kijkt aangeslagen. Ze heeft Guusje zaterdag nog gezien. Ineens komen de tranen. Huilen om het verlies van een vriendin. Toch is Nikki een moedig meisje. Ze pakt haar gitaar en speelt voor Guusje ‘When I look at you’. Ons kleine blonde meisje zou genieten.

Dinsdag 1 november 2011

Geen taxi in de ochtend. Geen Doe Een Wens. Beneden in de woonkamer Guusje. Heel rustig. Weer een dag met tranen. Op de meest vreemde momenten schiet ik vol.

Deze ochtend is de uitvaart van de moeder van Guusje’s klasgenoot. Een hele fijne vrouw. Graag wil ik naar de dienst, maar dat gaat niet. Ik zou in de weg lopen. Aandacht trekken als papa van het overleden meisje.

Aankondiging



Maandag 31 oktober 2011

Onze dochter is dood. Met die gedachte word ik wakker. De eerste dag dat Guusje niet meer leeft. Ik ga naar beneden. Loes en Anton zitten op een stoel naast Guusje. Wat zouden ze met haar hebben besproken?

De ochtend begint met het ophalen van Guusje voor balseming. Een man en vrouw stappen de kamer binnen. Ze kijken naar onze dochter. De vrouw schiet vol. Ze verontschuldigt zich. Niet nodig. Ze mag haar emoties tonen. Guusje heeft geleden. Dat is zichtbaar. Je laten raken is een teken van mens zijn. Ik heb op dit moment geen moeite met huilen. Doe het een paar keer per dag. Kan niet zeggen dat het oplucht.

Zondag 30 oktober 2011

“Lowie. Lowie. Word eens wakker.”
“Wat is er?”
“Guusje.”

Guusje zit rechtop in bed. Yvonne houdt een spuugbakje vast. Ik kleed me aan. Ga naast Yvonne zitten. Ons meisje. Zo zielig. Lege blik in haar ogen. Kanker staart ons aan.

“Ik heb veel pijn. Mag ik spray. En cola.”

Een spray van morfine en een slokje cola. Daarna meteen spugen. Elk kwartier opnieuw. Zoveel pijn.

Zaterdag 29 oktober 2011

Een dag vol emoties. Guusje ontvangt veel bezoek. In de ochtend Ina, Nikki, Annabel en Veerle. Vier vriendinnen. De meiden zijn aangeslagen. Onze dochter ligt stilletjes in bed. Af en toe sluit ze haar ogen. Ze is moe.

Daarna volgen in de loop van de dag haar grootouders, ooms en tantes. Het is lastig om te voorkomen dat er een grafstemming in de kamer hangt.

Vrijdag 28 oktober 2011

Het is half 8. Ik word wakker. Lig alleen thuis in een tweepersoons bed. Kijk op mijn iPhone. Veel berichtjes weer. Veel steun voor Guusje. Ik pak mijn laptop. Nooit eerder gedaan. ’s Morgens met mijn laptop in bed.

De meeste mensen willen weten hoe het met Guusje gaat. Gisterochtend hoopte ik haar op te halen uit het ziekenhuis. Lekker naar huis. Toeleven naar dinsdag. De dag waarop het grote avontuur zou beginnen. Mogelijk gemaakt door Doe Een Wens. De vervulling van Guusje’s grootste wens.

Donderdag 27 oktober 2011

Toen ik gisteravond het kamertje binnenkwam op de afdeling Kinderoncologie, bij insiders beter bekend als F8 Noord, overviel mij een heel naar gevoel. Beelden van begin april kwamen boven. Guusje moet hier slapen. Niet verwacht. Niet gehoopt.

Yvonne blijft bij Guusje. Ze slapen slecht. Om 3 uur eet onze dochter een beschuitje. Om 5 uur wordt het bloed bezorgd.
Ik ben thuis. Word pas om 8 uur gewekt door het geluid van een sms. Ik kijk op mijn iPhone. Veel berichtjes. Veel mensen die meeleven.

Woensdag 26 oktober 2011

Net voor het slapengaan twittert Reinier over de geboorte van zijn zoon Wes. Reinier is dolblij.
Bij het opstaan lees ik een tweet van Pascal. Zijn vrouw Diana is overleden. Pascal is intens verdrietig.
Een nacht vol lief voor de een. Vol leed voor de ander.

Het leven van onze kinderen draait momenteel om Doe Een Wens. Binnenkort gaat Guusje’s grootste wens in vervulling. Onze kinderen zijn blij. Yvonne en ik niet. Wij maken ons zorgen. Het gaat niet goed met ons kleine blonde meisje. Ze ligt passief op de bank. Ze loopt steeds naar het toilet om te spugen. Ze krijgt nauwelijks een hap door haar keel.

Dinsdag 25 oktober 2011

Guusje slaapt niet door. Toch een redelijke nacht. Uitslapen is er niet bij. Vandaag viert Loes haar kinderfeest. Twee weken geleden werd ze acht jaar. Er komen zes vriendinnen.

Om half 11 melden zich de gasten. Meteen is het druk in huis. Acht gezellig kwebbelende meiden. Guusje ligt op de bank. Ze voelt zich niet lekker. Iets beter dan gisteren.

Maandag 24 oktober 2011

Een slechte nacht. Guusje slaapt weinig. Ze is ziek. Geen ziek zoals kanker. Ziek zoals griep. Aan het ontbijt wil ze niet eten. Wat naar binnengaat, wordt later uitgespuugd.

Om half 11 wordt Guusje in het AMC verwacht voor lokale pijntherapie. Thuisblijven is geen optie. Yvonne blijft thuis bij onze kinderen Hans, Anton en Loes. Lisa viert vakantie op de Canarische Eilanden. Janneke is op zoek naar een vervolgopleiding en bezoekt een open dag.

Zondag 23 oktober 2011

Een onrustige nacht. Guusje is vaak wakker. Soms valt ze op de overloop. Ik heb al een aantal malen tegen Guusje gezegd dat ze Yvonne of mij kan roepen, als ze naar toilet moet. Onze dochter is eigenwijs. Ze doet het niet.

Graag wil ik uitslapen. Dat gaat niet lukken. Yvonne en ik brengen onze dochter Lisa naar haar vriendin Daniëlle. Lisa mag mee op vakantie. Een weekje naar de Canarische eilanden. Onze dochter gaat genieten.

Zaterdag 22 oktober 2011

Guusje slaapt geen enkele nacht door. Ze wordt steeds wakker. Hierdoor moet ons kleine blonde meisje overdag bijtanken. Ook vandaag ligt ze ’s middags in de woonkamer te slapen.

Aan tafel met de meiden. Guusje wil tosti. Geen probleem. Dan eten we voor het eerst in onze geschiedenis tosti in de ochtend. Loes neemt er ook een. Ik ben blij dat Hans en Anton naar scouting zijn. Onze jongens zouden helemaal los gaan. Tosti’s als ontbijt.

Vrijdag 21 oktober 2011

Ik kan mijn bed niet uit. Een paar keer wakker geweest door Guusje. Laatste schooldag voor de herfstvakantie. Om half 9 moet ik in Eindhoven zijn. Opstaan! Ik haal het net. Geluk dat er geen file staat.

De hele dag voel ik me beroerd. Ik ga toch niet ziek worden. Mijn besluit staat vast. Niemand zal het merken. Collega’s niet. Leerlingen niet. Doorbijten en doorgaan.

Donderdag 20 oktober 2011

We lopen een trap af
Steeds een trede naar beneden
Geen enkele keer goed nieuws

Midden in de nacht zit ik beneden met Guusje. Ze kan niet slapen. Weer een matig nachtje. In de ochtend laat ik haar niet in bed liggen. Opstaan en naar school. Samen met Anton en Loes. Zo veel mogelijke een normaal leven.

Woensdag 19 oktober 2011

Een tijdje terug hebben Yvonne en ik besloten om Guusje niet te vragen of ze zich goed genoeg voelt om naar school te gaan. Zouden we deze vraag wel stellen, dan moet Guusje gaan nadenken hoe ze zich voelt.
Voel ik me misselijk?
Heb ik pijn?
Zal het lukken op school?
Oproepen van negatieve gevoelens. Gaan we niet doen.

Dinsdag 18 oktober 2011

Ik blog meestal laat op de avond. Soms zelfs aan het begin van de nacht. Daarna lees ik blogs van anderen. Vaak ouders van kinderen met kanker. De blog van Kanjer Mika is vaste prik. Zijn vader blogt dagelijks. Net als ik.

Het is 1 uur en tijd om te gaan slapen. De deur gaat open. Guusje staat in de keuken. Ze kan niet slapen. Even later zitten we samen filmpjes te kijken op de laptop. Ze gaan over Guusje’s grootste wens. Binnenkort wordt deze vervuld door Doe Een Wens.

“Wow. Dat is vet. Je moet wel veel foto’s maken, papa.”

“Mag ik een boterham met hagelslag? Ik heb trek.”

“Met wie twitter je, papa? Zijn er nog mensen wakker?”

Guusje kijkt naar de filmpjes. Bord op schoot. Boterham in de hand. Ik vertel haar dat er altijd mensen wakker zijn. Soms actief op twitter. Bijvoorbeeld Erno en Mijke. Erno is de vader van Mika en Mijke is een vaste lezeres van mijn blog.

Maandag 17 oktober 2011

Yvonne is vroeg op. Ze gaat werken. Ik zorg ervoor dat Anton, Guusje en Loes om half 9 op school zijn. Ik werk thuis. Vanaf half 11 wordt het spannend. Er is extra pijnmedicatie mee naar school. Kan Guusje een hele ochtend volhouden op school?

Half 12 voelt als het behalen van de finish. Er is niet gebeld. Ik loop naar school. De bel is nog niet gegaan. Toch ga ik meteen naar binnen. Ik kijk door het zijraampje Guusje’s klas in. Onze dochter heeft het moeilijk. Juf Bianca ziet mij. Ze rijdt Guusje de klas uit. Vanaf half 12 werd Guusje moe, maar ze heeft volgehouden. Ik prijs haar. Wat knap!

Zondag 16 oktober 2011

Heerlijk uitslapen. Yvonne maant me uit bed te komen. Ik heb geen zin, maar trek aan het kortst eind. Even later zitten we aan het ontbijt. Guusje zit naast me. Weer hetzelfde beeld. Misselijkheid en pijn.

Yvonne en ik vinden dat het niet goed gaat met Guusje. Dinsdag hebben we een afspraak met Guusje’s behandelend arts, de kinderoncoloog. Moeten we niet eerder aan de bel trekken?