Ik kan gerust
zeggen lezers, want veel mensen zullen het blog al deels hebben gelezen. Het
blijft vreemd. Een boek waarvan de lezer weet hoe het verhaal afloopt maar de
auteur niet.
Om 2 uur ontvangen
we Monica Beek van het Algemeen Dagblad. Zij schrijft een artikel over ons dat
in een bijlage verschijnt bij het kerstnummer. Ik
merk dat het verhaal veel emoties bij haar oproept. Dat doet het bij ons ook.
Alleen hebben Yvonne en ik het verhaal al vaak verteld. Daardoor lijkt het misschien minder, maar zo voelt het absoluut niet. Nee, het wordt alleen maar erger.
Het verhaal van
Guusje is de grootste angst van veel ouders. Eerst kanker en daarna de dood.
Deze angst geeft vragen. Alleen ouders die het meemaken kunnen deze vragen
beantwoorden. Vragen over diepste angsten en … gewoon praktische vragen. Zo ook
vandaag.
‘Yvonne, zouden
wij iets mogen vragen?’
‘Wat dan?’
‘We vinden het
best moeilijk om te vragen?’
‘Nou, vraag maar.’
‘Hoeveel as moeten
we aan denken? Toen jullie gisteren in het crematorium waren. Toen hebben
jullie toch de as gezien, maar niet mee naar huis genomen.’
Een tijdje geleden
hebben Yvonne en ik vragen beantwoord van leerlingen in Guusje’s klas. Veel
vragen waren praktisch. Ik denk dat de vragen die deze leerlingen stelden
ook leven bij veel volwassenen. Steker nog, ik weet het wel zeker. Geen
enkele vraag is vreemd. Dat vind ik. Openheid is belangrijk. Zeker rondom
de dood. Dus vraag maar, als je iets wil weten.
Aan het einde van
de middag word ik gebeld door de Rabobank. Zij gaat Stichting KanjerGuusje
helpen bij het verkrijgen van bekendheid in de omgeving van Kaatsheuvel. Hoe ze
dat gaat doen? De komende tijd zal ik hierover meer bekend maken.
Aan het begin van
de avond ga ik met Yvonne en drie dochters naar Tilburg. Er worden jurkjes en
sieraden gekocht. We pauzeren tussendoor bij Guusje’s favoriete lunchroom.
Vanaf haar gedachtenisprentje kijkt ze ons aan. Toch mooi dat ze hier staat. Ze
wilde in Tilburg altijd hier iets drinken en eten. De eigenaar weet
precies wat ze altijd at: een croissantje salami kaas pesto. Ze hield van de
hartige hap.
We rijden in de
auto terug naar huis.
Loes: ‘Als ik aan
Harry Potter denk, dan denk ik aan Guusje. Als ik kunst zie, ook. En als ik
sterretjes zie. Dan denk ik ook aan Guusje.’
Janneke: ‘Hoe vaak per dag denk je aan Harry Potter?’
Loes: ‘Tien keer
per dag.’
Ik: ‘Je denkt dus
vaak aan Guusje.’
Loes: ‘Dat moet
ook.’
Thuisgekomen is er
groen licht vanuit de uitgever om de mogelijkheid voor online bestellen vrij te
geven. Er kan pas eind volgende week worden geleverd, maar ik ontvang zo veel
vragen van mensen, die willen bestellen, dat ik graag de link voor online bestellen bekend wil maken.
Ik twitter de link
naar de webwinkel. De situatie in de webwinkel lijkt al snel op het weer
buiten. Het stormt. Ik ontvang binnen enkele minuten tweets dat de site
onbereikbaar is. Ik denk aan een technische storing, maar ik hoop natuurlijk
dat er te veel klanten zijn.
Vanavond wordt
voor de buitenwereld ook zichtbaar wie er helpen om het verhaal van Guusje om
te zetten in een mooi boek. Met harde kaft en uitgevoerd in full colour.
uitgeverij DoDo
drukwerk Wilco
vormgeving CO2 Premedia
Vandaag sluit ik
af met het verhaal van mijn uitgever. Het verhaal van KanjerGuusje Het Boek. Om
het te openen klik hier.