Donderdag 1 december 2011

Een gewone ochtend met veel e-mails, waaronder een uitgewerkt interview voor de website van Libelle. Guusje staat in het nummer dat deze week uitkomt. Interviewster Marleen is erin geslaagd om in nog geen tweehonderdvijftig woorden Guusje haar verhaal te laten vertellen. Het interview is afgenomen op 16 september. Het interview op de website vertelt het verhaal van Yvonne en mij na de fotoshoot en het interview.

’s Middags gaan Yvonne en ik even klotteren. Het woord ‘klotteren’ betekent sinterklaasinkopen doen. Het is hier in onze streek een normaal woord, maar via Twitter blijkt dat in de rest van Nederland niet zo te zijn. We gaan klotteren in Tilburg. We slagen erin voor alle kinderen leuke cadeaus te kopen. Zelfs voor de surprise slaag ik. We hebben lootjes getrokken. De strijd wie-weet wie-wie-heeft barstte een tijdje geleden in volle hevigheid los. Thuis lijkt het af en toe op ‘wie is de mol’. Via liegen en bedriegen probeert men elkaar te misleiden. Iedereen wil namelijk die tien euro winnen die ik heb uitgeloofd voor de persoon die op 5 december precies kan vertellen wie-wie heeft.

Guusje had een favoriete lunchroom in Tilburg. We hebben besloten daar nog steeds een koffie met broodje te gebruiken. Is wel moeilijk zonder Guusje. Vorige week waren we er ook al. De eigenaar vroeg toen hoe het met Guusje was. De mededeling van haar overlijden was voor de goede man en klap in zijn gezicht. Vandaag is zijn vrouw er ook. Zichtbaar geƫmotioneerd. Betrokkenheid komen we vaak tegen. Dat is erg fijn.

Op de terugweg realiseren we ons plotseling dat de cadeaus, die we afgelopen zaterdag hebben gekocht, nog steeds achterin de kofferbak van de auto liggen. Hoezo met onze gedachten ergens anders! We moeten er alle twee hartelijk om lachen.

In Tilburg slaagde Yvonne er niet in om kleding te kopen. Dan maar door naar Waalwijk. Bij de tweede winkel gaat Yvonne los. Eindelijk een dame die aanbiedt om te helpen. Zijn we in de andere winkels niet tegen gekomen. Daar vroeg men niet eens of we hulp nodig hadden. Voor het eerst sinds half maart koopt Yvonne nieuwe kleren. Ze schaft veel aan. Ze was er echt aan toe. Het is er door Guusje’s ziekte gewoon niet van gekomen.

De dame in de winkel vraagt hoeveel kinderen we hebben. Ik kom niet goed uit mijn woorden. Best raar. Uiteindelijk vertel ik dat we nu vijf kinderen hebben, maar dat het er zes waren. Dan krijg ik de vraag: wanneer is uw kind overleden? Eind oktober. Al snel kan de dame onze dochter plaatsen op basis van verhalen van anderen. Was het euthanasie? Ik leg uit dat daarvan absoluut geen sprake was. Ik weet heel goed wat euthanasie is. Dan vertel ik het verhaal Guusje’s laatste uren. Waarom doe ik dit? De dame luistert en moet huilen. Ik heb het zelf altijd gezegd: samen lachen en samen huilen. Het hoort erbij.

Thuisgekomen zijn er weer veel e-mails. Onder andere over mogelijkheden om het boek van KanjerGuusje onder de aandacht te brengen van veel mensen. Een interview met Brabants Dagblad ligt vast.

Gisteren hebben we via deze blog duidelijk gemaakt wat Stichting KanjerGuusje gaat doen. Via het e-mailadres iksteun@kanjerguusje komen er al verschillende mooie initiatieven van de grond. Laat in de avond bespreek ik er een aantal met Jan-Willem, de voorzitter van de stichting. Een positief verhaal. Mensen met het hart op de juiste plaats die zich in willen zetten voor het goede doel.

Ik krijg vragen over bestel- en leverwijze van het boek dat binnenkort te koop is. Ik zal kijken of ik het duidelijk op kan schrijven.
Vanaf 16 december is het boek online te koop. Op dit blog verschijnt binnenkort een link naar een webwinkel. Daar bestel je dan. De postbode brengt het thuis.
Een dag later, op 17 december, is het boek te koop bij Bruna Kaatsheuvel. Dit is handig voor mensen die in de omgeving van Kaatsheuvel wonen. Het boek komt dus niet in de verkoop in andere winkels.