Maandag 26 december 2011

Vandaag familiebezoek. In de ochtend mijn vader en in de middag Yvonne’s ouders. Bij de laatste krijgen alle kinderen een cadeautje. Ook Guusje. Zo hoort het. Wij zijn een gezin met vier dochters en twee zonen.

Tussendoor geef ik Yvonne, Janneke en Lisa een overzicht van reacties van lezers van het boek. Ik heb meer dan tweehonderd e-mails ontvangen. Vooral lovende kritieken. Yvonne, Janneke en Lisa maken een selectie. Deze publiceer ik en vind je hier.

Het lezen van de mailtjes van lezers vind ik bijzonder prettig. Hierdoor wordt mij duidelijk wat mensen waarderen aan het boek. Ook valt het me op dat sommige bloglezers veel moeite hebben gedaan om het boek te kunnen kopen. Soms wordt in winkels verteld dat 'KanjerGuusje' alleen online te koop is. Dit klopt niet.
Elke boekwinkel kan het boek verkopen. Hiermee helpen ze Stichting KanjerGuusje. Van elk verkocht boek wordt 3 euro overgemaakt naar deze stichting die de zorg ondersteunt voor kinderen met kanker en hun naasten. Meer boeken is meer geld voor het leven.
Als winkels het boek willen verkopen, dienen ze contact op te nemen met Stichting KanjerGuusje. Een mailtje sturen naar iksteun@kanjerguusje.nl is voldoende. Een overzicht van alle winkels die het boek verkopen vind je hier. Online bestellen kan bij Bruna of bij Uitgeverij DoDo.

In de loop van de middag zie ik een tweet voorbij komen. Bij de verkiezing van ‘Twitteraar van het Jaar’ sta ik op kop in de categorie ‘blogger’. Het voelt onwerkelijk. Zoveel positieve aandacht aan het einde van zo’n vreselijk jaar. Terwijl ik geniet, schrik ik van een tweet dat er ook vandaag weer een kind overlijdt aan kanker. Gisteren was het Wesley. Vandaag Martine. De laatste heb ik ontmoet en gesproken in het AMC. Dat was op 2 mei. Een gesprek dat indruk op me maakte. Martine oogde sterk. Haar moeder klonk positief. Ik was onzeker en gespannen. Guusje werd drie dagen later geopereerd. De grote operatie waarbij zou blijken dat onze dochter nooit meer beter kon worden.

Gisteren las ik een e-mail van een geneeskundestudent. Ze had een vak gevolgd over kanker. De impact van de ziekte werd nauwelijks besproken. Kinderen en kanker helemaal niet zelfs. Als het al werd besproken, dan was de conclusie dat het bij kinderen tegenwoordig goed te behandelen is.

Ik citeer uit de e-mail:
Ik was naïef, nam de boodschap van mijn docenten aan en stond er verder eigenlijk nog weinig bij stil. Tot ik jouw blog las. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik pas op je blog geattendeerd werd toen Guusje al was overleden. Toch ben ik helemaal vooraan begonnen en wilde ik je laatste blog berichten absoluut nog niet lezen. Ik wist wat er komen ging maar wilde het niet weten, ontkenning. Guusje gaf voor mij kinderen met kanker een gezicht en alles wat er daaromheen, ook in het leven van alle andere mensen die dicht bij staan, verandert. Jouw prachtige manier van schrijven greep me aan en liet/laat me niet meer los.

De impact van kanker is gigantisch. Voor kinderen, ouders, broers en zussen. Ook al haalt het kind de eindstreep. De angst blijft. Voor altijd. Van elke vier kinderen haalt er één de eindstreep niet. Guusje, Wesley en Martine horen helaas bij die groep. 



Het avondeten is ook op tweede kerstdag gourmetten. Traditie met kerst. We hebben de lege stoel van Guusje versierd in paars. We proberen het gezellig te maken. Dat is moeilijk. Dat valt niet mee. Er wordt mij vaak gevraagd naar een foto van het hartje dat Yvonne en ik dragen. Hieronder Guusje’s mama. Gisteravond tijdens het nagerecht.