Jullie hebben met
dit boek zoveel goeds gedaan! Kinderkanker heeft een gezicht gekregen. Guusje
is niet het enige slachtoffer. Hoe vreselijk het ook mag zijn er zullen nog
meer slachtoffers zijn, máár door dit boek hebben jullie wel een verschil
gemaakt. Er is nu aandacht voor en dat is prachtig.
Dank je Lowie dat
je ons een kijkje gunt in jullie leven, je hebt het taboe rond kinderkanker
doorbroken!
Voor 'gewone'
mensen is dit niet te bevatten en ik ben van mening dat je door alles zo puur
op te schrijven, er goed in geslaagd bent om de wereld van kinderen met kanker
neer te zetten.
Er zitten zoveel
herkenbare situaties in voor mij als verpleegkundige, soms ook met het
schaamrood op mijn wangen. Ook een boek waarvan ik dus heel veel kan leren als
verpleegkundige. Je leest het verhaal nu van een andere kant. Bij begeleiding
in zulk soort situatie, zal jullie koesterkind en jullie gezin altijd in mijn
hoofd zitten.
In dit boek ligt
jouw liefde voor je kind, zoals alleen een vader de liefde voor zijn dochter
kan voelen. Als iemand een fictief boek zou schrijven, ook al was het de beste
auteur ter wereld, dan nog was dit niet te evenaren op de manier hoe jij dit
hebt neergezet.
Het is een boek
wat je niet zomaar weg kan leggen alleen ik moet me er wel toe dwingen anders
heb ik hem te snel uit en dat wil ik nog niet.
Alhoewel je aan
het begin de uitkomst van het boek helaas al kent, laat het je zeker niet los
en sluit je Guusje voor eeuwig in je hart.
Zo erg heeft een
boek mij nog nooit geraakt en geëmotioneerd.
Ik vind het boek
zo goed, dat ik het nu voor de tweede keer aan het lezen ben. Ook onze altijd
zo stoere zoon, van 15 jaar leest het boek, met dikke tranen!!
Je kunt de liefde
en zorg tussen de regels door lezen.
Het boek wou ik
het liefst in 1x uitlezen, als je er eenmaal aan begint wil je alleen maar
doorlezen.
Zelf ben ik net
ook begonnen in het boek en ik zal mezelf moeten dwingen om niet tot diep in de
nacht door te lezen.
Ik vind het boek
puur en ook ik werd al lezend overvallen door de hoop dat het anders afloopt.
Een boek dat je
niet weg kunt leggen. Een verhaal dat je niet loslaat.
Ik heb je blog
verslonden en het boek ook, in 2 avonden was het uit. Jullie verhaal grijpt je
vast en laat je niet meer los. Wat kan jij prachtig schrijven, dat je je gevoel
zo goed op papier kan zetten, mijn complimenten. Het eerste wat ik 's morgens
doe is surfen naar www.kanjerguusje.nl en 9 van de 10 keer heb ik een tissue
nodig...
Als ik haar foto
op de kaft zie staan......kippenvel! Ze kijkt ook zo indringend naar me......en
als ik het opensla word ik meegesleurd naar een andere wereld, dan bestaat er
even niks anders meer om me heen.
Wat prachtig die
omslag, ze kijkt recht je ziel in, de KanjerKetting en blogreacties op de
achterkant, een voorwoord dat raakt, de stukken liedtekst van Guus Meeuwis
ertussen, de vervagende bolletjes tussen de blogs, de foto's tussendoor passend
bij het verhaal (in plaats van allemaal in het midden van een boek op een paar
bladzijden) , de titels van de hoofdstukken (en zo goed gekozen ook! Bij Roze
Kraal moest ik in het begin denken: waar zou die kraal voor staan??).
Dat jullie meisje
veel bekendheid heeft blijkt wel uit het volgende. Ik vertel op het schoolplein
dat wij geen kerstkaarten versturen, maar dat we een KanjerKetting hebben
geadopteerd.
Zegt een moeder:
‘Door KanjerGuusje?’
Een andere moeder:
‘Ik heb een keer een stuk van het blog gelezen.’
Wij wonen niet in
de buurt en ook hier is Guusje dus al een 'begrip'.
Afgelopen maandag
ging ik naar de Bruna in Heemskerk, daar kon ik het boek helaas niet vinden.
Poging 2 bij de Bruna op het Amstel Station mislukte helaas ook, maar de
aanhouder wint. Gelukkig kon ik via een link van u op twitter vinden dat het
bij de Bruna in Beverwijk wel moest lukken en daar ben ik inmiddels geweest.
Aangezien ik morgen een tentamen heb wilde ik het boek wegleggen voor daarna.
Helaas is dat niet gelukt en ben ik inmiddels op pagina 156. Ik vrees dat het
tentamen een herkansing wordt, maar dat is dan maar voor een keer zo, ik kan
gewoon niet meer stoppen met lezen. Zeker toen in het stuk van 5 mei weer las,
dat vind ik zo naar, je blijft hopen dat de arts de lift uitstapt met de
mededeling dat de tumor grotendeels of helemaal verwijderd is. Het verdriet die
deze dag bracht is ontzettend voelbaar.
Mijn psychologe
leest ook het boek. Ik heb wel gezegd dat ze het zelf moest kopen voor het
goede doel. Dat kan ze denk ik wel betalen. Misschien leert ze er nog wat van.
Bedankt dat je
veel Nederlanders wakker heb weten te schudden hoe het is voor ouders en
kinderen om de strijd tegen kanker te moeten verliezen. En dat wij hebben mogen
meebeleven hoe intens jullie verdriet om Guusje was en haar uiteindelijk na
zeven maanden los hebben moeten laten. Ik wens dat het boek KanjerGuusje ‘mijn
leven is van mij’ een bestseller wordt.