Zaterdag 5 november 2011

Zal ik slapen? Geen idee. De laatste nacht met Guusje. Yvonne is inmiddels naar bed. Ik zit alleen naast Guusje. Ik kijk naar haar gezicht. Dat verandert elke dag. De ogen liggen steeds dieper. Het wordt tijd om te gaan.

Ik twitter met lotgenoten. Voor ik het weet zit ik aan de telefoon met Peter. Een goed gesprek midden in de nacht.

Overvallen door slaap ga ik een paar uurtjes naar bed. Vroeg opstaan. Wat trek ik aan? De kleding die ik droeg aan het begin van de zomer. Toen maakte Manola voor ons een fotoreportage. De foto van de grote boom met alle kinderen staat op Guusje’s rouwkaart.
Ons kleine blonde meisje hield van paars. In haar geest trek ik een spijkerbroek aan en overhemd met paarse en witte bloemen.

Na het ontbijt gaan we bij Guusje zitten. Ik haal het droomdekentje weg. Daar heeft ze de hele week onder gelegen. Je ziet nu ook haar benen en voeten. Haar hele lijf. Het laatste uur thuis. Veel aanraken.

De mand voor Guusje wordt binnengebracht. Onze dochter wordt erin gelegd. Als het deksel erop gaat, voel ik me naar. Gelukkig zie ik Guusje dadelijk weer. Voor de laatste keer.

De mand gaat achterin de lijkauto. Anton mag meerijden. Hij zit naast de chauffeur. Guusje wordt niet alleen gelaten met een onbekende. Haar broer is erbij. Zijn aanwezigheid bij Guusje voelt goed.

Sinds zondag hangen aan alle gevels in onze straat de vlaggen halfstok. Bewoners rouwen om het verlies van Guusje. Halverwege de straat stopt de lijkwagen. Links en rechts de buurtbewoners. Ook buurman Marc met Balou. Onze hond draagt een paars lint aan zijn halsband. Er gaan ballonnen de lucht in. De Van Beurdenstraat zwaait Guusje uit. Ik voel emotie. Een moment om stil van te worden. Wat zou ze dit mooi vinden. Ons kleine blonde meisje.




Bij het rouwcentrum staat Guusje in haar mand in het midden van een zaaltje. Mensen kunnen afscheid nemen.  Yvonne en ik hebben met de uitvaartverzorgster een afspraak gemaakt: niet condoleren. We zien hoe mensen alle aandacht hebben voor onze dochter. Zo is het goed.

Na het rouwcentrum door naar het crematorium. Bij aankomst staan Guusje’s klasgenootjes opgesteld links en rechts van de weg. Een mooi gezicht. Eerbetoon aan onze dochter. Ook dit voelt fijn.

De crematieplechtigheid. De mand met Guusje staat vooraan in de aula. Er zijn bloemen. Niet overdadig. Daarom juist mooi.
Er zijn mensen die buiten de aula op schermen de plechtigheid volgen. Ik krijg hier niets van mee. Ik zit samen met Yvonne en onze kinderen op de eerste rij.

Yvonne en ik hebben ervoor gekozen geld te vragen voor een goed doel: de KanjerKetting. Deze is voor Guusje heel belangrijk geweest. Deze steunde haar bij elke stap in haar ziekteperiode. Nu ligt Guusje’s ketting in de aula van het crematorium voor haar mand. Meer dan vier meter lang en bijna driehonderd kralen. Laatste kraal een hart. Voor altijd.

In de aula klinkt Hedwig’s Theme. De openingstune van de eerste Harry Potter film. Op een scherm een foto van Guusje. Gemaakt in de zomer van 2010. Een gezond stralend blond meisje op een steen.

De plechtigheid is heftig. Ik voer het woord. De volledige tekst en de foto's van de crematieplechtigheid vind je hier.

Aan het eind neemt iedereen afscheid van Guusje. Veel mensen passeren de mand. Een laatste groet. Veel tranen. Veel verdriet. Mensen die rouwen om de dood van onze dochter. Het geeft warmte.

Yvonne en ik blijven in de aula achter. Samen met Janneke, Lisa, Hans, Anton en Loes. We begeleiden Guusje naar de oven. Voor de laatste keer samen. Bij de oven aangekomen zegt een medewerker van het crematorium dat men buiten zou kunnen wachten, als men er denkt niet tegen te kunnen. Ik steek hier snel een stokje voor. We hebben samen Guusje zien overlijden. Nu maken we ook samen mee hoe ze wegvliegt.

We pakken elkaars hand vast. De oven gaat open. De mand schuift naar binnen. De mand begint de branden. De oven sluit. Vanaf nu is onze lieve Guusje een herinnering. Een koesterkind.

Het beeld van de mand in de oven zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan. Toch is het minder emotioneel dan ik verwachtte. We verlaten snel de ovenruimte. Direct door naar de koffie. Veel mensen zijn inmiddels vertrokken. Waarschijnlijk doordat ik heb meegedeeld dat condoleren vandaag niet op prijs wordt gesteld. Ons gezin neemt alleen afscheid van Guusje. Afgelopen zondag haar geest. Zojuist haar lichaam.

We willen graag gecondoleerd worden. Na vandaag. We ontkomen er natuurlijk niet aan ook nu mensen vast te houden en te zoenen. Daarvoor is het afscheid te vol van emoties.

Mensen vragen hoe ik me voel. Na een week vol heftige emoties ga ik straks terug naar huis. Wat er daarna gaat gebeuren? Ik heb geen idee. De tijd vooruit is zwart. Ik zie niets in het donker. Ik weet niet wat er komen gaat. Ons huis is een grote bende en administratief moet er veel worden geregeld. Dat weet ik wel. Daarnaast ben ik moe. Heel erg moe.

We gaan niet meteen naar huis. Onze lotgenoten hebben afgesproken na de crematie samen te komen. Yvonne en ik willen ze graag zien en vasthouden.

Voor het eerst samen buiten. We lopen naar de auto. Vijf kinderen voor ons. Yvonne en ik erachter. Het beeld klopt niet. Wat is dit moeilijk. Tastbaar gemis.

Aan het eind van de middag komen we thuis. Voor het eerst zonder Guusje. Na een rondje langs de buren val ik op de bank in slaap. Na een tijdje word ik wakker, maar ik heb niet goed geslapen. Met Yvonne ga ik een blokje om. Samen met Balou. Ik heb zin om te lopen. Ik denk aan het gesprek dat ik had na de crematie. Hoe nu verder? Ik heb geen idee.

De afgelopen week heb ik de wereld beperkt tot onze woonkamer. Afsluiting van de buitenwereld. Alle aandacht voor Guusje.
Ik zie twee manden vol kaarten. Wanneer ga ik deze lezen? Misschien morgen. Hoop dat ik de rust kan vinden.

In de wereld buiten ons gezin is de afgelopen week veel gebeurd. Veel aandacht voor het overlijden van onze dochter. Ik kijk naar mijn blog. De teller staat bijna op drie miljoen pageviews. Het aantal reacties is meer dan vijfduizend. Op twitter heb ik meer dan vierduizend volgers.
In mijn mailbox diverse aanbiedingen. Onder andere om mijn blog uit te gaan geven als boek. Sommige mensen geven aan snel te willen handelen.

Wat wil ik morgen? Ik wil niks. Een dag van rust. Totale rust. Het is nodig. Mijn hoofd zit vol. Vol van emoties van vandaag.

Toen ik vanavond wakker werd op de bank zag ik Guus Meeuwis op TV. Hij zingt.

Wat een dag, wat een verdriet
Waar is de dans, waar het is het lied
Waar ben jij

Wat een nacht, wat een maan
We zien alle sterren staan
Waar ben jij

Aan het einde van de avond een sms. Van buurman Pascal.

Als je nu buiten kijkt, zie je boven je in de heldere lucht een ster stralen. De ster fonkelt en schittert. Dat zal Guusje altijd blijven doen.

Ik loop naar buiten.
Kijk omhoog. 
Daar staat inderdaad een ster. 
Stralend tegen een donkere lucht.