Maandag 31 oktober 2011

Onze dochter is dood. Met die gedachte word ik wakker. De eerste dag dat Guusje niet meer leeft. Ik ga naar beneden. Loes en Anton zitten op een stoel naast Guusje. Wat zouden ze met haar hebben besproken?

De ochtend begint met het ophalen van Guusje voor balseming. Een man en vrouw stappen de kamer binnen. Ze kijken naar onze dochter. De vrouw schiet vol. Ze verontschuldigt zich. Niet nodig. Ze mag haar emoties tonen. Guusje heeft geleden. Dat is zichtbaar. Je laten raken is een teken van mens zijn. Ik heb op dit moment geen moeite met huilen. Doe het een paar keer per dag. Kan niet zeggen dat het oplucht.

Terwijl Guusje weg is voor balseming krijgen we bezoek van een dame die de uitvaart regelt. Er komt veel op ons af. Regelen. Zorgen. Keuzes maken. Zaken waarover we nooit hebben nagedacht.
Enkele dagen geleden dachten we nog aan Guusje’s wensreis. Nu moeten we haar uitvaart regelen. Jammer dat we daar onze energie in moeten steken. We hebben deze immers veel te hard nodig voor afscheid nemen.
Na twee uur breekt de dame het gesprek af. Te veel informatie voor Yvonne en mij. Een pauze is nodig. Tot over drie uurtjes.

Tijdens het gesprek met de uitvaartverzorgster krijg ik telefoon van Omroep Brabant TV. Guusje is het gesprek van de dag op twitter. Ze willen me interviewen. Ik besluit mee te werken. Graag wil ik mensen vertellen over de wereld van kanker bij kinderen. De poort die wij doorgingen toen we naar het AMC reden. De onvoorstelbare wereld waarin we terecht kwamen. Bijna alles werd ons afgenomen.

Later in de middag komt de uitvaartverzorgster terug. Weer veel regelen. Overdaad aan informatie. Belangrijkste voor de buitenwereld is dat Guusje zaterdag wordt gecremeerd. Geen bezoek aan huis. Afscheid nemen voorafgaand aan de crematieplechtigheid.

Later krijg ik de vraag van mijn zus Anne-Marie waarom er geen kerkdienst is. Guusje is gedoopt en heeft haar communie gedaan. Een tijdje terug kwam haar zus Loes thuis. Die wilde ook haar communie doen. Ik heb toen gezegd dat dit niet zou gaan gebeuren. Volgens de katholieke kerk mag euthanasie niet. Ik ben een groot voorstander van gekozen levenseinde. Zeker bij ondraaglijk lijden. Ik leg mijn standpunt uit in kindertaal. Guusje zit naast me. Ze valt me bij. Natuurlijk mag je eerder sterven, als de pijn ondraaglijk wordt.
Wie kan het beter weten over pijn?
Wie heeft er meer ervaring met pijn?
Wie heeft de afgelopen maanden meer pijn geleden?
Niemand meer dan KanjerGuusje.

De uitvaartdame gaat weg. Onze jongens hebben een praktische vraag: wat eten we vanavond? Gelukkig hebben we lieve buren. Ze koken ons potje. Ze verzorgen Balou. Ze omringen Guusje met mooie kaarsen en bloemen.

Het bijwerken van mijn blog is nachtwerk. Veel kaarten, e-mails, tweets en reacties. Wat heb ik ervan gelezen? Bijna niets. De wereld draait harder dan anders. Morgen tijd nemen voor ons kleine blonde meisje. Nu kan het nog.