Vrijdag 4 november 2011

Koffers staan klaar op zolder. We zouden nu in de Verenigde Staten zijn. Genieten van Guusje’s wensreis. In plaats daarvan zit ik thuis naast ons kleine blonde meisje. Opgebaard in de woonkamer. De laatste dag dat onze dochter thuis in ons midden is. Vanaf morgen enkel een herinnering. Een koesterkind.

Vandaag geen bezoek. Om 11 uur wordt op de Theresiaschool een bijeenkomst gehouden voor alle leerlingen. Guusje gedenken. 

Guusje's tafel in de klas

Bij binnenkomst in de aula een grote foto op scherm van Guusje. Daaronder haar geboorte- en sterfdatum. Emotie overvalt me.


Juf Ilse en juf Bianca vertellen een verhaal over afscheid nemen. Het filmpje van Guusje samen met Anton en Loes op de Tilburgse kermis wordt getoond. Klasgenootjes Nikki en Yun Xing lezen een gedicht voor. Ontroerend.

Daarna naar het schoolplein. Gekleurde ballonnen voor de leerlingen. Rode ballonnen in de vorm van een hart voor Yvonne, Anton, Loes en mij. Juf Ilse leest een gedicht voor. Alle ballonnen gaan tegelijk de lucht in. Een kleurige nagedachtenis aan onze kanjer. Wat zou ze gelachen hebben.

Thuis schrijf ik de hele middag. De toespraak die ik morgen zal houden. In gedachten praat ik tegen Guusje. Terwijl ik schrijf regelmatig tranen. Plotseling moet ik lachen. Yvonne vraagt wat er aan de hand is. Ik zeg dat het zo’n raar gevoel is. Huilen om mijn eigen schrijfsels.

’s Avonds gaan we een half uurtje naar scouting. De hele week zijn alle activiteiten afgeblazen. Een mooi gebaar naar onze kanjer toe. Ze hield van scouting. Net als haar broers en zussen. Alleen Guusje’s groep komt deze avond bijeen. Ook hier ballonnen. Omdat het donker is alleen witte. Er hangen kaartjes aan met persoonlijke wensen. Weer mooi, maar ook wrang. We zien een groepje meiden. Daar hoort Guusje tussen te staan. Ze zou lachen. Ze zou springen. Dat zal nooit meer zijn.

We gaan naar Ambianze. De bloemenwinkel van buurman Pascal. Hier maakt onze zoon Anton een hart met bloemen. Voor zijn zusje. Hij legt het morgen op haar mand tijdens de crematieplechtigheid.

Pascal heeft een bloemenwerk gemaakt voor op Guusje’s mand. We lopen naar achteren. De aanblik van mand met bloemwerk is mooi. Zo mooi. Ik geef onze buurman spontaan een zoen.

Als Loes naar bed is, lees ik hardop de tekst voor die ik heb geschreven voor morgen. Er zijn slechts enkele aanpassingen nodig.

De rest van de avond geef ik onze kinderen de ruimte om rustig bij Guusje te zitten. Afscheid nemen van hun zusje.

Om 1 uur ligt iedereen in bed. Ik ben alleen met mijn Guusje. De laatste nacht samen.

Ik denk na over morgen. Hopelijk komen de mensen in kleurige kleding. Geen donkere stijve boel. Guusje is kind. Ik ga in een kleurig overhemd. Dat vindt ze mooi. Het is haar afscheid. Haar finale van het leven.

Geen idee wat me morgen te wachten staat. Ik weet locaties en tijden. Grote vraag: de emoties. Onvoorstelbaar zwaar. Een afscheid definitief.

Ik weet dat het moet gebeuren. Guusje is dood. Ze kan hier niet in de woonkamer blijven. Ik moet haar laten gaan. Haar lichaam. Hoe graag ik het ook bij me heb.