Tussendoor geef ik
Yvonne, Janneke en Lisa een overzicht van reacties van lezers van het boek. Ik
heb meer dan tweehonderd e-mails ontvangen. Vooral lovende kritieken. Yvonne,
Janneke en Lisa maken een selectie. Deze publiceer ik en vind je hier.
Elke boekwinkel
kan het boek verkopen. Hiermee helpen ze Stichting KanjerGuusje. Van elk
verkocht boek wordt 3 euro overgemaakt naar deze stichting die de zorg
ondersteunt voor kinderen met kanker en hun naasten. Meer boeken is meer geld
voor het leven.
Als winkels het
boek willen verkopen, dienen ze contact op te nemen met Stichting KanjerGuusje.
Een mailtje sturen naar iksteun@kanjerguusje.nl
is voldoende. Een overzicht van alle winkels die het boek verkopen vind je
hier. Online bestellen kan bij Bruna of bij Uitgeverij DoDo.
In de loop van de
middag zie ik een tweet voorbij komen. Bij de verkiezing van ‘Twitteraar van het Jaar’ sta ik op kop in de categorie ‘blogger’. Het voelt onwerkelijk.
Zoveel positieve aandacht aan het einde van zo’n vreselijk jaar. Terwijl ik
geniet, schrik ik van een tweet dat er ook vandaag weer een kind overlijdt aan
kanker. Gisteren was het Wesley. Vandaag Martine. De laatste heb ik ontmoet en
gesproken in het AMC. Dat was op 2 mei. Een gesprek dat indruk op me maakte.
Martine oogde sterk. Haar moeder klonk positief. Ik was onzeker en gespannen.
Guusje werd drie dagen later geopereerd. De grote operatie waarbij zou blijken
dat onze dochter nooit meer beter kon worden.
Gisteren las ik
een e-mail van een geneeskundestudent. Ze had een vak gevolgd over kanker. De
impact van de ziekte werd nauwelijks besproken. Kinderen en kanker helemaal
niet zelfs. Als het al werd besproken, dan was de conclusie dat het bij
kinderen tegenwoordig goed te behandelen is.
Ik citeer uit de
e-mail:
Ik was naïef, nam de boodschap van mijn docenten
aan en stond er verder eigenlijk nog weinig bij stil. Tot ik jouw blog las. De
eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik pas op je blog geattendeerd werd toen
Guusje al was overleden. Toch ben ik helemaal vooraan begonnen en wilde ik je
laatste blog berichten absoluut nog niet lezen. Ik wist wat er komen ging maar
wilde het niet weten, ontkenning. Guusje gaf voor mij kinderen met kanker een
gezicht en alles wat er daaromheen, ook in het leven van alle andere mensen die
dicht bij staan, verandert. Jouw prachtige manier van schrijven greep me aan en
liet/laat me niet meer los.
De impact van kanker
is gigantisch. Voor kinderen, ouders, broers en zussen. Ook al haalt het kind
de eindstreep. De angst blijft. Voor altijd. Van elke vier kinderen haalt er één
de eindstreep niet. Guusje, Wesley
en Martine horen helaas bij die groep.
Het avondeten is
ook op tweede kerstdag gourmetten. Traditie met kerst. We hebben de lege
stoel van Guusje versierd in paars. We proberen het gezellig te maken. Dat is moeilijk.
Dat valt niet mee. Er wordt mij vaak gevraagd naar een foto van het hartje dat
Yvonne en ik dragen. Hieronder Guusje’s mama. Gisteravond tijdens het
nagerecht.
