Tijdens de boekpresentatie
in het Emma Kinderziekenhuis AMC nodigde Arie Krijgsman mij uit. Bij zijn
bedrijf liggen de boeken opgeslagen. Ik heb me de afgelopen weken alleen maar
bezig gehouden met de inhoud en de vorm van het boek. Niet met de logistiek en
de financiën. Tijd om mijn blik te verruimen en nader kennis te maken met de
gebroeders Krijgsman.
Het is me al vaak
opgevallen dat veel mensen enorm betrokken zijn bij het boek om dezelfde reden:
goede zorg voor kinderen met kanker en hun naasten. Zo ook de gebroeders
Krijgsman. Ze dragen Stichting KanjerGuusje een warm hart toe.
De hele dag komen
er tweets voorbij over de verkiezing ‘Twitteraar van het Jaar’. Vandaag is het ‘happy
hour’. Elk uur kan er gestemd worden. Gisteren stond ik op kop. Mijn inzet:
winnen is doorgaan met bloggen, ook na 1 januari.
Ook vandaag via
Twitter weer veel reacties van mensen die enthousiast zijn over het boek. Hoe
heb ik me ooit zorgen kunnen maken? Zouden mensen het boek net zo goed vinden
als het blog? Uit de tweets en de e-mails, die nog steeds binnenstromen op boek@kanjerguusje.nl, blijkt: JA! Veel
mensen vinden het boek zelfs nog beter dan het blog. Sommige mensen willen dat
ik een boek ga schrijven over mijn wereld zonder Guusje. Ik probeer balans te
vinden. Er ligt thuis een grote stapel kerstkaarten. Daarvan heb ik er pas
enkele gelezen. Ook vandaag kom ik er niet toe.
’s Avonds speel ik
samen met Yvonne en de kinderen eerst Kolonisten van Catan en daarna Perudo.
Altijd een gezellige drukte. Lachen, chagrijnen, juichen en ruziën. Heerlijk samen
gezelschapspelen. Ik hou van drukte. Ik hou ook van rust. ’s Nachts alleen op
de bank. Twitteren en bloggen. Mijmeren over Guusje. Turen naar Guusje’s tafel.
Het heeft nu lang genoeg geduurd. Kom nu maar terug, Guusje. Kruip maar weer eens
lekker bij me op schoot. Papa mist je.