Onze oudste
kinderen slapen graag uit. De wintertijd gaat in. De klok wordt een uur terug
gezet. Hierdoor zitten we deze zondagochtend met alle kinderen aan het ontbijt.
Het is gezellig. Loes begint over surprises maken. Over vijf weken is het bijna
Sinterklaasavond. Lisa merkt op dat haar verjaardag eerst nog gevierd gaat
worden. Ik prijs me gelukkig met zoveel gezelligheid om me heen. Zeker in deze
dagen rondom Guusjes sterfdag.
Na het ontbijt
lees ik een e-mail van een klasgenootje. Enkele zinnetjes uit de mail:
Ik moet steeds denken aan Guusje. Het is haast een jaar geleden! … Ik mis Guusje echt
heel erg, en ik heb echt heel veel medelijden met jullie gezin. Mijn moeder
zegt dat ik Guusje nooit mag vergeten, want Guusje en haar strijd, is een deel
van mijn leven. Iedere keer als … vraagt: ‘Wat is een van je grootste
belevenissen?’ dan antwoord ik meteen met het verhaal van Guusje. Ik ken de
woorden die je in het crematorium zei nog!
Ik moet even
slikken. Ik ben geraakt. Wat een lieve woorden van een jong meisje. De moed die
ze toont om zomaar een mailtje te schrijven.
Weer thuis ga ik
naar boven. Post wegwerken en een presentatie voorbereiden. Vrijdag spreek ik
op de Nationale Werkconferentie ‘Kinderen zijn geen kleine volwassenen’. Ik
voel me vereerd dat ik daar mag spreken.
Afgelopen vrijdag
kregen we twee bioscoopbonnen. Omdat ik zin heb om te lachen, stel ik voor om
naar de film Marathon te gaan. Yvonne en ik rijden naar de Euroscoop. Ik bestel
twee tickets. Vervolgens krijg ik te horen dat de bonnen alleen bij Pathé
geldig zijn. Dat hebben wij weer. Die zin spreken we ook uit na het zien van de
film. Een van de hoofdrolspelers heeft kanker en de andere heeft een kind
verloren. Toch valt er bij de film veel te lachen.
Aan het einde van
de dag zit ik samen met Yvonne op de bank. We praten over deze dag een jaar
geleden. We constateren dat we misschien wel wisten dat Guusje zou gaan
overlijden, maar we wilden het nog niet accepteren. Dat kwam de volgende avond
pas.