Dinsdag 4 december 2012

Telefonisch vergaderen vanuit de auto. Ik wist enkele jaren geleden niet dat het mogelijk was. Deze ochtend heb ik een ‘conference call’ met collega’s. Tot aan Utrecht ben ik in gesprek. Handsfree natuurlijk.

Ik heb een drukke werkdag. Pas na 7 uur ben ik thuis. Yvonne zorgt voor mijn avondeten. We praten over Xena. Ze heeft vandaag haar laatste chemo. Het einde van twee jaar behandeling tegen leukemie. Lichamelijk en geestelijk zwaar. De buitenwereld ziet het bloemetje aan de KanjerKetting als finish. Mijlpaal is misschien een betere term. Na vandaag volgen periodieke onderzoeken. Hopen dat de leukemie wegblijft. Hopen dat de zogenaamde late effecten meevallen. Ik hoor vaak van ouders dat het spannend blijft. Anders dan voor het bloemetje, maar wel spanning.

Morgen is het pakjesavond. Ik heb een hekel aan knutselen. Daarom maak ik nooit een surprise. Wel een gedicht. Alleen heb ik moeite om de inspiratie ervoor te vinden. Na hangen en wurgen heb ik amper één A4’tje met tekst. Niet genoeg. Morgen tussendoor verder rijmen.

Anja belt. Zij is de moeder van Xena. We hebben een goede band. Xena was belangrijk voor Guusje. Anja vraagt of het moeilijk voor me is. Ik geef aan dat ik natuurlijk graag had gezien dat Guusje een bloemetje zou hebben gekregen aan haar KanjerKetting. Nu eindigt deze met een hartje. Het is echter geen strijd waarbij Xena wint en Guusje verliest. Ook toen Pieter, een dag na Guusjes overlijden, schoon werd verklaard, was ik blij. Hoe vreemd dat misschien ook klinkt. Zeker op zo’n moment. Ik ben blij voor elk kind dat overleeft. Ik heb verdriet bij elk kind dat overlijdt. Kinderen mogen niet sterven. Elk kind verdient een morgen.

Later op de avond spreek ik telefonisch met de ouders van Martine. Ik ontmoette Martine en haar moeder op 2 mei 2011. Ze maakten indruk op me. Martine is op Tweede Kerstdag overleden. Tijdens het telefoongesprek realiseer ik me weer dat ouders van een overleden kind vaak dezelfde emoties en ervaringen delen.
Elke ochtend word ik wakker. Mijn eerste gedachte: Guusje is dood. Zo beginnen meer ouders van een overleden kind met hun dag.
Martines vader vertelt dat hij autorijdt zonder radio. Ik was me er niet van bewust. Sinds het overlijden van Guusje, rijd ik ook vaak zonder muziek. Het geluid van de stilte is mooier dan vroeger. 

Met Martines moeder spreek ik over angst voor de dood. We zijn beiden niet meer bang om dood te gaan. Onze kinderen gingen ons voor. Dit wil niet zeggen dat ik dood wil. Ik hou van het leven. Zelfs zonder Guusje.