Ik heb Loes naar school
gebracht. Sinterklaas komt op bezoek. Thuis pak ik mijn laptop en ga ik op de
bank zitten in de woonkamer. Dit is mijn werkplek. Telefoongesprekken en mailtjes
beantwoorden.
Woensdagmiddag is Loes
vrij. Ze vindt het fijn, als ik thuiswerk. Dan eten we samen een lekker
broodje. Daarna laten we de hond uit. Ik zeg dat ik druk ben. Ik moet werken en
nog een gedicht schrijven. Loes merkt op dat alleen het laatste belangrijk is.
Ik lach. Kinderlijke wijsheid.
Vanavond voor de tweede keer pakjesavond zonder Guusje. Yvonne zegt dat ze het gevoel had vorig jaar in een roes te leven. Alsof de werkelijkheid niet volledig tot haar doordrong. Ze is zich er nu heel bewust van dat Guusje ontbreekt. De pijn van het missen.
Na het avondeten levert
iedereen een briefje bij mij in. Raden wie voor wie een surprise of gedicht heeft
gemaakt. Sint en Piet zorgen ervoor dat een deel van onze trap vol staat met
cadeautjes. Ook een pakje voor Guusje. Daarin een grote paarse kaars voor bij
haar urn. Het wordt een gezellige avond. Vijf kinderen die genieten in de kamer
en eentje met een glimlach in gedachten. Ik krijg een passende surprise: een
aai-foon.
Ook dit jaar weer 10 euro
voor de winnaar van het wie-heeft-wie-spel. Ik hoor onze kinderen vertellen hoe
ze elkaar hebben misleid. List en bedrog. Alleen Lisa weet de juiste
combinaties te noemen. Hiervan dient ze 5 euro af te dragen aan haar oudere zus
Janneke. Ik vraag: ‘Hoe kan dit?’ Onze dochters lachen: ‘We hebben een
afspraak.’
Vandaag denk ik vaak aan
twee jaar geleden. Toen had Yvonne een surprise gemaakt voor Guusje. Een
toelatingsbewijs voor Zweinstein, de toverschool van Harry Potter. Hoewel ik 45
ben, fantaseer ik vaak dat ze daar nu is. Dat is mijn kinderlijke wijsheid.
