Heerlijk uitslapen op zondagochtend. Rustig ontbijten. Daarna de hond uitlaten in de bossen achter Villa Pardoes. Het regent. Tijdens mijn wandeling kom ik niemand tegen. Geen mens. Geen hond. Tijd en rust om na te denken.
Ik constateer dat ik in gedachten nog steeds veel bezig ben met Guusje. Ik had verwacht dat het minder zou zijn. Dat is niet het geval. Soms prominent in mijn voorhoofd. Altijd permanent in mijn achterhoofd.
’s Middags zijn we uitgenodigd bij Susan in Zeist. Ze organiseert een zogenaamde high tea. Het is druk. Mensen stellen zich aan me voor en vragen hoe ik Susan ken. Via Twitter. Een vriendschap uit het 2.0-tijdperk. Ik heb het afgelopen jaar veel mensen leren kennen via social media. Soms leidde dat tot ontmoetingen in levenden lijve. Met Susan bijvoorbeeld. Na Guusjes overlijden ben ik terecht gekomen in een andere wereld. Mensen kijken anders naar mij. Ik kijk anders naar mensen. Ik zoek mijn weg in deze nieuwe werkelijkheid. Bij deze zoektocht heb ik gidsen nodig. Susan is voor mij zo’n gids.
De avond verloopt rustig. Op de bank bij de open haard. Ik vind het prettig om nog mijn mailbox op te schonen voordat een nieuwe werkweek begint. Bijna feestdagen. Ik kijk er niet tegenop. Ik kijk er naar uit. Twee weken vakantie. Ik heb er zin in.