Maandag 17 december 2012

Een lange werkdag. Overdag op kantoor. ’s Avonds thuis. Geen makkelijke dag. Ik denk vaak aan Guusje. Het beeld van bijna veertien maanden geleden. Zondagmiddag half 3. Waarom denk ik er juist vandaag vaak aan? Ik heb geen idee. Geen verklaring.

Het is ook een dag waarop er mooie berichten voorbij flitsen op Twitter. Xena gaat voor controle naar het ziekenhuis. De uitslag is goed en er kan een afspraak worden gemaakt voor verwijdering van haar port-a-cath. Ik merk dat het goede nieuws me raakt.

Mijn leven zonder Guusje. Een proces van aanpassen aan de nieuwe werkelijkheid die veertien maanden geleden begon. Ik kijk ’s avonds naar Marc de Hond die spreekt op TEDxAmsterdam. Hij vertelt over de kracht van aanpassing. Die ieder van ons in zich heeft, maar die je vaak pas ziet, als iemand in een moeilijke situatie belandt.

Marc raakt verlamd. Hij investeert veel tijd in leren lopen. Wanneer hij zich realiseert dat hij bezig is met het onmogelijke, besluit hij zich aan te passen aan de situatie. Hij gaat wel uitblinken: in rolstoelbasketbal. Hij maakt gebruik van de kracht van aanpassing. Er zijn wel voorwaarden om succesvol te kunnen zijn: optimisme, tijd/inspanning en steun van naasten.

Als ik kijk naar mijn eigen situatie, dan herken ik deze drie elementen. Ik richt me op positieve mensen (optimisme). Ik heb gekozen voor deeltijdwerk, zodat er ruimte is om te realiseren dat Guusje er nooit meer zal zijn (tijd/inspanning). Ik ontvang ook vandaag lieve berichten met warme woorden (steun). Kortom, de drie elementen om me aan te kunnen passen zijn aanwezig. Toch valt het me soms zwaar. Zoals vandaag. Veertien maanden na haar laatste adem.

We ontvangen al langer dan veertien maanden lieve woorden. Bijvoorbeeld in de vorm van reacties bij bloggerichten. Als ik dit schrijf, staat de teller op 9999. Kortom, de eerstvolgende reactie hieronder wordt de 10.000e. Dank voor jullie steun. Woorden die Yvonne en mij kracht geven om ons aan te passen aan een leven zonder Guusje.