Dinsdag 20 november 2012

Yvonne en ik zijn beiden vroeg uit de veren. Zij gaat weer naar Amsterdam. Gisteren om DVD-spelers en speelgoed te brengen naar de dagbehandeling van het VUmc. Vandaag excursie met leerlingen van haar school. Ik moet om 9 uur in Utrecht zijn. De hele dag heb ik cursus. Onderweg naar kantoor is het druk. Het lijkt wel of de files de afgelopen tijd toenemen.

Om 5 uur loop ik het kantoor uit. Ik stap de auto in. Op mijn navigatiesysteem geef ik de bestemming in: Cadier en Keer. Meer dan honderdtachtig kilometer richting het zuiden.


Drie maanden geleden kwam ik in contact met Danielle. Ze is
lid van Juniorkamer Mergelland. Een club van jonge mensen die persoonlijk willen groeien. Elk jaar organiseren de leden een activiteit gericht op maatschappelijke betrokkenheid. Komend jaar gaan ze acht gezinnen een onvergetelijke week bezorgen in Villa Pardoes. Deze activiteit heeft de naam Project Dino gekregen. Ze zijn druk bezig met de voorbereidingen.

Danielle vertelde dat veel leden jonge kinderen hebben. Niemand heeft een ernstig ziek kind. Toch is de behoefte groot om zich enigszins te kunnen verplaatsen in de leefwereld van een gezin met een kind dat een levensbedreigende ziekte heeft. Danielle vroeg of ik vrijwillig een lezing wilde verzorgen en vragen beantwoorden die de leden hebben.

De weg naar Zuid-Limburg is lang. Helaas zijn er files. De avond wordt georganiseerd in restaurant De Pastory in Cadier en Keer. Ik word hartelijk ontvangen en maak kennis met Peter. Hij is de directeur van Villa Pardoes. Ik voel me meteen thuis in Limburg, want we beginnen met een uitgebreid diner. Nadeel is dat we pas om 9 uur van tafel komen.

Eerst laat Peter een filmpje zien van Villa Pardoes. Nadat hij deze heeft voorzien van een toelichting, mag ik het woord nemen. Ik probeer mijn lezing kort te houden en richt me op de wereld van gezinnen met een ernstig ziek kind. Het leven in een cocon. Geen plaats voor de buitenwereld. De continue spanning. Leven tussen hoop en vrees. De vermoeidheid bij ouders. Een leven in de ban van de ziekte. Voor het hele gezin. Dit heeft niet alleen impact op de ouders en het zieke kind. Ook op broers en zussen.

Er worden veel vragen gesteld en na afloop boeken gekocht. Ik kijk terug op een mooie avond met jonge mensen die hun hart laten spreken. Het is bijna middernacht, als ik in de auto stap. Ik toets mijn bestemming in. De aankomsttijd is bijna half 2. Ik zou best een dutje willen doen, maar eerst nog honderdveertig kilometer door de donkere nacht. Voordeel van dit tijdstip is dat ik lekker door kan rijden.