Woensdag 17 oktober 2012

Net zoals de afgelopen dagen ook vandaag weer een drukke dag. Overdag op kantoor in Utrecht. Onderweg naar huis voer ik telefoongesprekken. Voor mijn werk en voor lezingen die plaats zullen vinden in het voorjaar van 2013.

Vanavond ga ik een keer niet werken. Na het avondeten laat ik samen met Yvonne de hond uit. Heerlijk om buiten te zijn. We praten over omgaan met tegenslagen. Ik heb de ondertitel van mijn blog gewijzigd in:

‘Op de wind heb je geen invloed, wel op hoe je de zeilen zet.’

Deze spreuk gaat niet alleen over de wijze waarop ik om wil gaan met het verlies van Guusje. Ze staat model voor de wijze waarop ik omga met situaties. Ik heb altijd weinig begrip gehad voor mensen die veertig jaar klagend voor een zelfde baas blijven werken. In het onderwijs had ik collega’s die steen en been klaagden. Ik toonde weinig begrip. Gaf graag het advies iets anders te gaan doen. Ik weet dat de schoorsteen thuis moet roken. Maar jarenlang elke dag met tegenzin naar je werk gaan, heeft ook een prijs. Ik koos er ooit voor om van het bedrijfsleven over te stappen naar het onderwijs. Een bewuste keuze. Ik leverde salaris en leaseauto in. Deze verandering voelde als een verbetering. En daar gaat het om.

Als we thuiskomen, zet Yvonne koffie.

‘Niet voor mij.’
‘Wil je geen koffie?’
‘Ik ga naar René.’
‘Nu al?’
‘Anders komt het boek nooit af.’

Even later zit ik in de studio. Voor te lezen uit KanjerGuusje. Ik eindig bij 5 mei. De dag waarop we erachter kwamen dat Guusje nooit meer beter zou worden. Tijdens het inspreken voor het luisterboek beleef ik de situaties opnieuw. En ook al zijn ze heftig. Guusje is weer bij me. Even in gedachten weer samen in het ziekenhuis.