Maandag 6 februari 2012

Maandag is een gewone werkdag. Bij Oracle kun je flexibel werken. ’s Middags heb ik tussendoor een afspraak bij het Ronald McDonald Huis in Utrecht. ’s Avonds werk ik daarom nog even door.

Het Ronald McDonald Huis ligt naast het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Hier hoorden we op 31 maart het bericht over de tumor in Guusjes long. Als ik aan kom rijden, zie ik het uitzicht waar ik vanuit het raam op uitkeek tijdens het verblijf hier. Dit voelt raar. Toen realiseerde ik me niet dat hier het Ronald McDonald Huis is.

De voordeur staat op een kier. Ik loop de hal in. Het is niet duidelijk waar ik me moet melden. Wekenlang verbleven Yvonne en ik in het Ronald McDonald Huis in Amsterdam. Daar was een ontvangstbalie. Hier oogt het informeler. Een vader komt aanlopen met een kind op zijn arm. Ik vraag aan hem waar ik me kan melden. Hij wijst naar een ruimte. Daar zit niemand. Als ik verder loop, tref ik drie dames in vergadering aan. Met een van hen heb ik een afspraak. Haar naam is Petra. Ze is Assistent Huismanager.

In april organiseert Petra een avond voor vrijwilligers van het Ronald McDonald Huis in Utrecht. Ik word gevraagd om daar te spreken. Mijn ervaringen te delen. Dat wil ik graag doen. Het Ronald McDonald Huis is belangrijk geweest voor ons gezin. Een van de basis ingrediënten voor goede zorg.

Ik krijg een rondleiding door het Ronald McDonald Huis. De formule is hetzelfde als in Amsterdam. Er zijn wel verschillen. Zo heeft het Huis in Utrecht geen lift. Petra vraagt of ik de huiskamer in het ziekenhuis wil zien. Deze huiskamer is onderdeel van het Ronald McDonald Huis. Dat wil ik wel.

Even later lopen we door het ziekenhuis. Was ik hier tien maanden geleden? Zo voelt het niet. Eerder enkele weken. Een vreemd gevoel. Ik wil hier niet zijn en toch ook weer wel. Alsof ik hier iets heb achtergelaten dat ik nog op moet halen.

Terugrijdend naar huis en ’s avonds merk ik dat het bezoek aan het Ronald McDonald Huis en het Wilhelmina Kinderziekenhuis indruk op me hebben gemaakt. De beelden van eind maart zie ik steeds voor me. Ik merk het zelfs als Dennis op bezoek komt. Hij is vriend en bestuurslid van Stichting KanjerGuusje. Meestal ben ik een vrolijke prater. Vanavond niet.