Woensdag 29 augustus 2012

Bijna tijd om te vertrekken naar kantoor. Ik kijk thuis op de iPad of er nieuws is over Marnix. Hij was op 30 oktober Guusjes buurjongen. Binnenkort zal hij net als Guusje wegvliegen naar een andere werkelijkheid. Niemand weet wanneer.

Als ik in de auto zit, zet ik de radio uit. Geen getetter aan mijn hoofd. Ik denk aan eind oktober. Het ging allemaal zo snel. Zeven maanden ziek werd afgesloten met de dood. Onverwacht.

Bijna drieënveertig jaar zat ik aan het stuur van mijn eigen levensweg. Ik nam wel eens een afslag. Bewust koos ik dan voor een andere richting. Zo switchte ik ooit van hogeschool naar bedrijfsleven. En jaren later weer terug. Mijn ogen gericht op de horizon. Mijn beeld van de toekomst.

Op 31 maart 2011 kreeg Guusje de diagnose kanker. Zeg je kanker, dan denk je dood. De angst om Guusje te verliezen. Elke minuut van de dag in mijn hoofd. Ineens zat ik niet meer achter het stuur. We hadden een afslag genomen. Ik was de controle over mijn levensweg kwijt. Niet een beetje maar totaal. Geen blik meer op de horizon. Geen zicht vooruit.

Verlies van controle. Mijn leven niet meer van mij. Bijna niets naar mijn hand kunnen zetten. Eerst de kanker en daarna de dood. Ik krijg het niet meer uit mijn hoofd.

Ik creëer nu tijd in mijn agenda door parttime te gaan werken. Een beslissing die ik bewust neem. Zo pak ik langzaamaan de controle weer terug over mijn levensweg. Terug achter het stuur. Maar wel op een baan waarop ik nooit had willen rijden.

Halverwege de middag ben ik thuis. Van plan om door te werken. Eerst pak ik een kopje koffie. De deurbel klinkt. Loes doet open. Ze neemt een grote doos in ontvangst. Er staat opgeschreven: te openen op 30 augustus. Dat is morgen. Onze kinderen willen niet wachten, maar dat gaan we wel doen.

De zon schijnt uitbundig. Bijna 4 uur en de  temperatuur is 25 graden. Ik krijg ineens zin om met Loes en Anton naar de Efteling te gaan. Daar hebben die twee wel oren naar.

Is dit mijn nieuwe levensweg? Ben ik veranderd? Het antwoord is ‘ja’. Vroeger zou ik thuis meteen aan het werk zijn gegaan. Tegenwoordig geniet ik meer van mooie momenten. Nu is nu en pluk de dag.

Na het avondeten laat ik samen met Yvonne de hond uit. We praten over het terugpakken van de controle over ons leven. Bewuste keuzes maken. Zoals vanmiddag even met de kinderen naar de Efteling.

Yvonne vertelt dat ze vanmiddag de poort hoorde klapperen. Ze keek op en dacht in een flits Guusje te zien op haar skeelers. 

Op onze nieuwe levensweg reist Guusje mee.