Yvonne is vrij. Ik werk
het grootste deel van de dag thuis. ’s Middag volg ik trainingen via internet.
Ik kan me goed concentreren. In het begin van het jaar had ik daar moeite mee.
Zou het komen doordat de tijd verstrijkt sinds het overlijden? Of komt het door
de inhoud van de training? Misschien is het een combinatie.
Een school in Utrecht wil
een actie organiseren voor Stichting KanjerGuusje. Telefonisch heb ik contact
met een docente. Ze vraagt of ik een praatje wil houden voor hun leerlingen.
Vertellen over Guusje en over de stichting. Ik ben enthousiast. Ik geef aan dat
het wel in mijn agenda moet passen. Daar staan al meerdere mooie activiteiten
in de komende maand. Evenementen om geld op te halen voor Stichting KanjerGuusje.
Een Tennismarathon op 15 en 16 september. De Hart van Brabantloop op 29
september. Daarnaast geef ik een lezing in de bibliotheek van ’s-Hertogenbosch op
20 september. Verder twee gastcolleges bij een opleiding Verpleegkunde.
Soms vragen mensen mij waar
ik de tijd vandaan haal. Ik ben altijd actief geweest. Voor Guusjes ziekte was
ik bestuurslid bij onze plaatselijke scoutingvereniging. Hieraan besteedde ik vaak
meer dan twee avonden per week. Bijna dertig jaar lang was ik lid van scouting.
Eerst als leider. Later als secretaris van het bestuur.
Verandert er veel, als je
kind overlijdt? Eerder deze week maakte ik een vergelijking met autorijden. Ik
had controle op mijn levensweg. Plotseling werd het stuur overgenomen. De
laatste tijd probeer ik dat stuur terug te pakken. In dezelfde auto. Met één
persoon minder aan boord. Er zijn afslagen genomen. Daardoor zitten we nu op
een andere levensweg. Een weg waarop we nooit hadden willen rijden. Maar we
kunnen niet anders. We zullen wel moeten. Als we door willen gaan.
Er is veel veranderd en
ook niet. De auto is dezelfde. Veel dingen zijn er nog. Ze worden anders en
vaak intenser beleefd. In plaats van leider en bestuurslid bij scouting ben ik
nu ambassadeur van Stichting KanjerGuusje. Een andere invulling. Maar wel
vrijwilligerswerk. En fanatieker beleefd dan voorheen.
Toen ik het boek Tonio van
Van der Heijden las, viel me een aantal zaken op. Na het overlijden van hun
zoon sloten de ouders zich af van de buitenwereld. Ze dronken veel. Moeder nam
kalmeringspillen. Door de dood van hun zoon nam het echtpaar onverwacht een
afslag op hun levensweg. Hierdoor veranderde veel. Maar de zaken die mij juist opvielen
waren niet nieuw. De afzondering, de drank en de kalmeringspillen. Ze waren er
al voor de dood van Tonio. De beleving werd intenser door het verlies. Meer
afzondering. Meer alcohol. Meer pillen.
Veel lijnen vanuit het
verleden worden doorgetrokken. Ook na het overlijden van je kind. Ben je een
drinker. Dan blijf je een drinker. En waarschijnlijk een zwaardere. Doe je aan
vrijwilligerswerk. Dan blijf je dat doen. En meer dan voorheen. Je zit op een
andere levensweg, maar nog altijd in dezelfde auto. Je karakter blijft.
We gaan avondeten. Ik
vraag waar onze oudste dochter Janneke is. Yvonne geeft aan dat ze zojuist een
sms van haar heeft ontvangen: het openbaar vervoer heeft vertraging. Daar baalt
onze dochter van. Yvonne heeft een berichtje teruggestuurd: welkom in de grote
mensen wereld.
Na het eten staat Victor
aan de deur. Hij is de vader van Nikki, het vriendinnetje van Guusje. Hij
brengt drie dozen met flyers van Stichting KanjerGuusje. Die kunnen worden
verstuurd. Naar mensen die ze verder verspreiden. Of naar jongeren die een
spreekbeurt willen houden over kanker bij kinderen. Het doel: de wereld mooier
maken voor kinderen met kanker en hun naasten. Met de steun van velen gaat ons
dat lukken. We doen het samen.
Flyers en posters van
Stichting KanjerGuusje bestel je kosteloos door een e-mail te sturen naar
iksteun@kanjerguusje.nl