Twee weken geleden
plaatste ik ‘Guusje eet aardbeien’ op Facebook. Er waren veel hartverwarmende
reacties. Mensen die schreven dat ze onze dochter nog nooit hadden horen
praten. Afgelopen nacht heb ik enkele foto’s geplaatst die gemaakt zijn voordat
Guusje ziek werd. Als ik aan Guusje denk, zie ik meestal het vrolijke meisje. De lange blonde haren. Het paarse jasje. De hoge donkere laarsjes.
Yvonne voelt zich niet
lekker ‘s morgens. Er zijn tranen. Gemis van Guusje. Ik bekommer me om nieuwe
doppen onder de keukenstoelen. Yvonne gaat terug naar bed.
’s Middags gaan we naar
Waalwijk. Tennisvereniging RCW organiseert een Tennismarathon voor
KanjerGuusje. Het is gezellig druk. Het weer werkt mee. Ik ontmoet mijn oom
Cor. Hij is weduwnaar. Mijn tante Nelly was jong toen ze overleed aan kanker. Haar
overlijden was een van de weinige trieste gebeurtenissen in mijn leven totdat
Guusje ziek werd. Cor heeft een kleinzoon Dijk. Deze onderging in zijn eerste
levensjaar vier openhartoperaties. Dijk loopt vrolijk rond. Ik spreek moeder
Lieke. Zij weet door haar ervaringen net als ik dat geluk dus niet
vanzelfsprekend is.
Als we naar huis rijden,
zegt Yvonne dat ze zich nog steeds niet goed voelt. Ze vraagt me om het bezoek af te bellen. Het wordt een rustige avond.