Reacties van lezers

Korte reacties van lezers


Jullie hebben met dit boek zoveel goeds gedaan! Kinderkanker heeft een gezicht gekregen. Guusje is niet het enige slachtoffer. Hoe vreselijk het ook mag zijn er zullen nog meer slachtoffers zijn, máár door dit boek hebben jullie wel een verschil gemaakt. Er is nu aandacht voor en dat is prachtig.


Dank je Lowie dat je ons een kijkje gunt in jullie leven, je hebt het taboe rond kinderkanker doorbroken!

Bij mijn dochter in de klas zit een meisje met kanker. Bij haar gaan de behandelingen gelukkig erg goed. Ik heb nooit beseft wat deze ziekte voor impact in hun gezin moest hebben. Dankzij jouw boek snap ik dat nu wel. Ook bij dit meisje zie ik een enorme drive om gewoon kind te zijn.

Voor 'gewone' mensen is dit niet te bevatten en ik ben van mening dat je door alles zo puur op te schrijven, er goed in geslaagd bent om de wereld van kinderen met kanker neer te zetten.

Er zitten zoveel herkenbare situaties in voor mij als verpleegkundige, soms ook met het schaamrood op mijn wangen. Ook een boek waarvan ik dus heel veel kan leren als verpleegkundige. Je leest het verhaal nu van een andere kant. Bij begeleiding in zulk soort situatie, zal jullie koesterkind en jullie gezin altijd in mijn hoofd zitten.

In dit boek ligt jouw liefde voor je kind, zoals alleen een vader de liefde voor zijn dochter kan voelen. Als iemand een fictief boek zou schrijven, ook al was het de beste auteur ter wereld, dan nog was dit niet te evenaren op de manier hoe jij dit hebt neergezet.


Het is een boek wat je niet zomaar weg kan leggen alleen ik moet me er wel toe dwingen anders heb ik hem te snel uit en dat wil ik nog niet.



Alhoewel je aan het begin de uitkomst van het boek helaas al kent, laat het je zeker niet los en sluit je Guusje voor eeuwig in je hart.



Zo erg heeft een boek mij nog nooit geraakt en geëmotioneerd.

Ik vind het boek zo goed, dat ik het nu voor de tweede keer aan het lezen ben. Ook onze altijd zo stoere zoon, van 15 jaar leest het boek, met dikke tranen!!

Je kunt de liefde en zorg tussen de regels door lezen.

Het boek wou ik het liefst in 1x uitlezen, als je er eenmaal aan begint wil je alleen maar doorlezen.

Zelf ben ik net ook begonnen in het boek en ik zal mezelf moeten dwingen om niet tot diep in de nacht door te lezen.

Ik vind het boek puur en ook ik werd al lezend overvallen door de hoop dat het anders afloopt.

Een boek dat je niet weg kunt leggen. Een verhaal dat je niet loslaat.

Ik heb je blog verslonden en het boek ook, in 2 avonden was het uit. Jullie verhaal grijpt je vast en laat je niet meer los. Wat kan jij prachtig schrijven, dat je je gevoel zo goed op papier kan zetten, mijn complimenten. Het eerste wat ik 's morgens doe is surfen naar www.kanjerguusje.nl en 9 van de 10 keer heb ik een tissue nodig...

Als ik haar foto op de kaft zie staan......kippenvel! Ze kijkt ook zo indringend naar me......en als ik het opensla word ik meegesleurd naar een andere wereld, dan bestaat er even niks anders meer om me heen.

Wat prachtig die omslag, ze kijkt recht je ziel in, de KanjerKetting en blogreacties op de achterkant, een voorwoord dat raakt, de stukken liedtekst van Guus Meeuwis ertussen, de vervagende bolletjes tussen de blogs, de foto's tussendoor passend bij het verhaal (in plaats van allemaal in het midden van een boek op een paar bladzijden) , de titels van de hoofdstukken (en zo goed gekozen ook! Bij Roze Kraal moest ik in het begin denken: waar zou die kraal voor staan??).

Dat jullie meisje veel bekendheid heeft blijkt wel uit het volgende. Ik vertel op het schoolplein dat wij geen kerstkaarten versturen, maar dat we een KanjerKetting hebben geadopteerd.
Zegt een moeder: ‘Door KanjerGuusje?’
Een andere moeder: ‘Ik heb een keer een stuk van het blog gelezen.’
Wij wonen niet in de buurt en ook hier is Guusje dus al een 'begrip'.

Afgelopen maandag ging ik naar de Bruna in Heemskerk, daar kon ik het boek helaas niet vinden. Poging 2 bij de Bruna op het Amstel Station mislukte helaas ook, maar de aanhouder wint. Gelukkig kon ik via een link van u op twitter vinden dat het bij de Bruna in Beverwijk wel moest lukken en daar ben ik inmiddels geweest. Aangezien ik morgen een tentamen heb wilde ik het boek wegleggen voor daarna. Helaas is dat niet gelukt en ben ik inmiddels op pagina 156. Ik vrees dat het tentamen een herkansing wordt, maar dat is dan maar voor een keer zo, ik kan gewoon niet meer stoppen met lezen. Zeker toen in het stuk van 5 mei weer las, dat vind ik zo naar, je blijft hopen dat de arts de lift uitstapt met de mededeling dat de tumor grotendeels of helemaal verwijderd is. Het verdriet die deze dag bracht is ontzettend voelbaar.

Mijn psychologe leest ook het boek. Ik heb wel gezegd dat ze het zelf moest kopen voor het goede doel. Dat kan ze denk ik wel betalen. Misschien leert ze er nog wat van.

Bedankt dat je veel Nederlanders wakker heb weten te schudden hoe het is voor ouders en kinderen om de strijd tegen kanker te moeten verliezen. En dat wij hebben mogen meebeleven hoe intens jullie verdriet om Guusje was en haar uiteindelijk na zeven maanden los hebben moeten laten. Ik wens dat het boek KanjerGuusje ‘mijn leven is van mij’ een bestseller wordt.


Twintig e-mails ontvangen van lezers

E-mail 1
Binnen 2 dagen een boek uitlezen van 270 pagina's is zelfs  mij als fervent boeklezer nog nooit eerder gelukt.
Betekent overduidelijk dat dit boek gewoon een heel meeslepend verhaal bevat.
Het neemt je mee in de wereld van kinderen met kanker en hoe de rest van het gezin daarmee omgaat.
Als trouw volger van je blog wist ik de verhaallijn natuurlijk al maar ondanks dat kwam het hele verhaal weer keihard binnen bij me.
En wederom hou ik het dan niet droog.
En ondanks dat je hoopt dat het boek anders eindigt dan de blog vind dat natuurlijk alleen maar plaats in dromen. En dan hoop je soms dus echt dat sommige dromen gewoon uit kunnen komen.

Je manier van schrijven is zo vreselijk goed dat je helemaal word meegevoerd in het verhaal.
Voor mij een verhaal van een gezin met een klein meisje die opeens ernstig ziek was geworden.
Voor jullie de werkelijkheid van alledag..die op een hele goede manier met deze ziekte zijn omgegaan.


E-mail 2
Ik heb nog nooit een boek gekocht. Ik ben geen lezer. Wel op internet. En daar leerde ik #KanjerGuusje kennen. Wat een bijzonder meisje. En wat een bijzondere vader heeft zij... Zo mooi heeft hij de blog geschreven.
Toen het als boek uitgegeven werd, wist ik het zeker; dit boek moest ik hebben! Ben je 37 en koop je je eerste boek!!


E-mail 3
Ik had het boek online besteld. Mooi op tijd binnen gekregen. Mezelf erg moeten verzetten om het niet meteen te gaan lezen, maar het onder de kerstboom te leggen.
Gisteren was het dan zover, het boek werd uitgepakt. En nu…. Is het al uit. Ik kon het boek niet wegleggen, en al weet je hoe het afloopt, je blijft lezen omdat de kracht van Guusje zo direct bij je binnen komt. Steeds weer benieuwd naar de volgende dag, en hoe ze die weer over zich laat komen. Maar ook respect voor jullie, zoals jullie je staande weten te houden, die eerste weken in het AMC, telkens weer nieuwe “witte” jassen, telkens een voorlopige afspraak, die telkens weer vooruit geschoven wordt qua tijds planning.
Zo helemaal de regie over je leven kwijt te raken…. Ik heb diepe respect.
Lowie, heel hartelijk bedankt dat jij dit boek uit hebt willen geven. Het geeft een realistische kijk in jullie gezin, toen die zo gigantisch op zijn kop werd gezet. Het geeft een beeld weer van kinderen met kanker, het maakt het onderwerp ook bespreekbaarder naar kinderen toe. Onze kinderen wilden ook alles weten over het boek en over Guusje. En waarom mama de hele 2e kerstdag alleen maar heeft zitten lezen…….. Met dit boek kwam er gisterenavond een heel gesprek los samen met onze kinderen.


E-mail 4
Tweede kerstdag bracht ik door met mijn ouders en mijn gezin, ik liet mijn ouders jouw boek zien, vooral mijn vader heeft erg veel moeite met het praten over die tijd, mijn vader praat er niet vaak over en heeft moeite met het tonen van zijn emoties, hij bladerde door jouw boek, en er gebeurde iets met hem.
Hij heeft er anderhalf uur in gelezen hij zij dat het leek of hij terug in de tijd was, alle herinneringen kwamen terug, hij heeft voor het eerst uitgebreid gesproken
met zijn kleinkinderen over die moeilijke periode, met zeer veel emotie. Door wat Guusje heeft meegemaakt, en ook wat jullie als gezin doorstaan, heeft hij na bijna 40 jaar zijn hart gelucht, zeer emotioneel, maar prachtig! Hij wilde je boek graag zelf hebben, dus ik heb het voor hem gekocht.
Ik wil je hier voor bedanken!! Het heeft ons dichter bij elkaar gebracht. Lees nog steeds iedere  dag je blog, heel veel sterkte voor jou en je gezin.


E-mail 5
Je boek was heel herkenbaar, er kwamen veel dingen in voor die ik / wij als gezin ook mee hebben gemaakt. Het leven in onzekerheid, niks kunnen plannen, en gewoon het geleefd worden in zo een ziekenhuis. En hoe het er daar allemaal aan toe gaat, iedere dag een verrassing wat je die dag allemaal weer te wachten zal staan. Heel erg mooi beschreven allemaal. Ik weet zeker dat je met dit boek bij heel erg veel mensen duidelijk maakt hoe je leven op zijn kop staat als je met kanker geconfronteerd wordt.
Door de herkenbaarheid was ik ook wel even “bang” om het boek te gaan lezen, maar heb hier absoluut geen moment spijt van gehad. Ik zal iedereen aanraden het boek van KanjerGuusje te gaan lezen. Heel mooi en recht uit het hart.


E-mail 6
Het boek ziet er prachtig uit, mooier dan de foto's op je blog al deden vermoeden. Ik werd door de mooie vormgeving toch nog verrast in de winkel.

En dan het lezen. Om eerlijk te zijn, had ik niet verwacht dat ik (weer) zo geraakt zou worden. Ik ben een snelle, ongeduldige lezer, neem niet veel tijd om dingen rustig in me op te nemen en ik kende het 'verhaal'. Data als 31 maart, 5 mei en 23 mei stonden al in mijn geheugen gegrift.

Maar ik werd dus wel geraakt: het verhaal van Guusje kwam goed binnen. Zo binnen dat ik het boek de eerste keer al vrij snel weg moest leggen (geheel tegen mijn leesgewoonten in) en de derde keer heb ik uren liggen woelen in bed omdat ik de slaap niet kon vatten (en dat overkomt me nooit).

Dat heeft natuurlijk te maken met het aangrijpende verhaal, maar ook met het nieuwe perspectief waarin ik het las. Je blog las ik vanuit jouw perspectief, de ouder van de zieke Guusje. Daarbij had ik natuurlijk wel door hoe ziek zij was (of misschien ook wel niet), maar ik voelde voornamelijk met jou en Yvonne mee. Nu las ik het veel meer als het verhaal van Guusje, van haar ziekte (en dus minder vanuit de belevenis van de ouders). Ook omdat ik de afloop kende en dus wist dat geen enkele zwaluw die zomer zou maken en de pijn tot het einde toe gruwelijk was, drong het veel meer tot me door hoe erg die pijn is geweest. Of misschien moet je het verhaal wel vaker dan 1 keer lezen als buitenstaander om de impact goed te laten doordingen.

Ik was 'nieuwsgierig' naar hoe ik de laatste dagen nu zou beleven, of ik het overlijden van Guusje weer zo 'onverwacht en snel' zou vinden. Dat bleek onveranderd. Het vooruitzicht van 'Doe een wens', de hoop op het aanslaan van de pijnmedicatie, het leek er (in ieder geval voor mij als bloglezer) op dat Guusje meer tijd zou hebben.

Verder: je bent een schrijverstalent. Jullie verhaal komt binnen door de manier waarop je het opschrijft. Zonder poespas, zonder zelfmedelijden, met relativeringsvermogen en ondanks alles humor. Maar bovenal blijkt dat jullie een warm en liefdevol gezin zijn. Guusje had zich geen beter gezin en omgeving kunnen wensen. Daar mogen jullie met z'n allen trots op zijn, al vermoed ik dat jij het gewoon vanzelfsprekend vind en hoogdravend om trots te zijn op het feit dat je voor je dochter hebt gezorgd.


E-mail 7
Twee dingen vallen me op in je boek en vind ik ook belangrijk om te vermelden.
De eerste is dat ik op sommige momenten geschrokken ben hoe er gewerkt wordt in de ziekenhuizen in Nederland. Ik hoop dat veel dokters en verplegend personeel dit boek ook lezen. Het zou verplichte kost moeten zijn onder artsen en verpleegsters in opleiding. Buiten dat er in ziekenhuizen heel veel goede dingen gebeuren (die jullie ook meegemaakt hebben) valt er veel te verbeteren in de ziekenhuizen op het gebied van communicatie, overdracht, duidelijkheid naar de patiënten (en ouders) etc. Ik vind dat in je boek één van de opvallendste punten.
De tweede is dat ik door je boek nog duidelijker ben gaan voelen wat ouders doormaken als hun kind (ongeneeslijk) ziek is. Bij onze jongste dochter waren er in haar klas twee meisjes tegelijk ziek en lagen beiden in het ziekenhuis. De een had leukemie, met slechte vooruitzichten, gelukkig is zij uiteindelijk genezen. De ander had een inoperabele tumor. Na een half jaar ziek zijn is zij op overleden. Wij hebben dit als ouders van erg dichtbij meegemaakt en onze dochter begeleid tijdens de ziekte van haar klasgenootjes. Toch heb ik door het boek van kanjerguusje pas echt doorgekregen hoe dit voor de ouders moet zijn geweest. Je probeert je het wel voor te stellen, maar dat is toch moeilijk. Nu blijkt maar weer hoe belangrijk je blog en uiteindelijk je boek zijn. Wat dat betreft heb ik daardoor veel meer inzicht gekregen. Dank daarvoor!



E-mail 8
Toen kwam het boek. Wat een prachtig boek! Ik vind het boek nog mooier dan het blog zelf. Je schrijft zo ontzettend mooi en het is net alsof ik het gewoon samen met jullie mee beleef.
Je beschrijft essentiële details, maar je beschrijft ze niet zoals Harry Mulisch tot in de minidetail. Het is goed in balans!
Je kan je gevoelens mooi en goed onder woorden brengen, ik kon zo goed meevoelen.
Het is zo'n bijzonder boek en ik snap heel goed dat het een bestseller wordt, je raakt er mensen mee tot in het diepst van het hart!
Ik heb gelezen dat er mensen zijn die je vragen om een Deel 2 een boek over het leven na Guusje. Ik begrijp dat wel. Het zou dan meer een boek over het rouwproces worden, jouw rouwproces.
Dat zou niet erg zijn. Je maakt dingen bespreekbaar, je haalt dingen uit de taboesfeer, dat is goed. Dat heb je met dit boek ook heel goed gedaan. Je hebt kinderkanker 'een gezicht' gegeven.


E-mail 9
Ik had het blog al gelezen en weet natuurlijk al hoe de afloop van het boek is.

Het lezen van het boek is net als kijken naar een herhaling van een verloren WK finale; op een naïeve manier hoop je deze keer dat je favoriet het deze keer wel lukt om te winnen.
Mijn favoriet in het geval van het boek is natuurlijk jullie stoere, sterke, geweldige blonde meisje en haar tegenstander kanker.

Het boek is zo intens geschreven dat ik tijdens het lezen het "naïeve" gevoel krijg dat mijn favoriet het deze keer gaat halen. Bij het wegleggen van het boek word ik overvallen door verdriet omdat ik weet dat het niet zo is.

Ik ben nog nooit in het Emma ziekenhuis geweest en hoop er nooit te hoeven komen maar door de manier waarop het verhaal geschreven is heb ik het gevoel dat ik al 100 keer door de gangen ben gelopen en Guusje's kamer binnen ben gelopen. Prachtig hoe je alles zo hebt kunnen verwoorden.


E-mail 10
Het is een super mooi boek geworden. Een boek waar je even word meegetrokken in een hele andere wereld. Een wereld waar we allemaal van hopen deze nooit te hoeven meemaken maar wel een wereld die ook voor mensen de realiteit word zoals bij jullie. Ik raak er niet in uitgelezen moet ik zeggen. Elke keer dat ik het boek in mijn handen heb, heb ik ook weer moeite om het weg te leggen .En het boek ligt op een mooie plaats in de woonkamer en raar maar waar zeg ik ‘s avonds tegen het boek tot morgen Guusje dan lezen we weer verder of aai ik eens over haar gezichtje. Ik had het boek niet willen missen.  Ik heb je blog elke dag gevolgd en volg hem nog elke morgen weer opnieuw. Het word zowat een vaste prik wat ik als eerste doe ‘s-morgens. Ik hoop dan ook dat er misschien ooit nog eens een boek gaat komen over hoe het over een tijdje met jullie gaat.


E-mail 11
Ik ben onder de indruk van het verhaal, maar ook de manier van schrijven spreekt mij aan.
U schrijft op een heel prettige manier, heel open en eerlijk over wat jullie mee maken, wat jullie voelen en niet willen voelen.
Af en toe ben ik echt ontroerd en dat wil wat zeggen voor mij, want ik huil maar zelden.
Het blog heeft me doen besluiten toch maar eens in de winkel te gaan kijken.
Vanmiddag heb ik het boek gekocht, het was de allerlaatste in deze Bruna dus eigenlijk voelde ik me best vereerd.
Ik ben ontzettend benieuwd naar het boek.
Heb er ook maar meteen een staatslot bij gekocht, dus mocht ik een geldprijs winnen, dan weet ik al waar ik een deel van het geld aan ga besteden: Stichting KanjerGuusje!


E-mail 12
Het boek is overal mee naar toe geweest. Iedereen heeft het boek ook gezien en willen het dan gelijk gaan halen en kopen in de winkel.
In de bus heb ik het gelezen sommige mensen vragen welke boek ben je aan het lezen? Ik vertel het verhaal velen hebben er al over gehoord sommige niet die willen het graag gaan lezen.
Op het werk heb ik het gelezen in de pauze. Ik kon niet stoppen met lezen ik wilde alles weten ook al wist ik hoe het boek zou aflopen.


E-mail 13
Zo raar om een mail naar je te sturen. Al een aantal maanden zit je in mijn systeem.
Wakker worden, op mijn telefoon naar de site van Guusje en lezen hoe de afgelopen dag voor jullie is verlopen.
Overdag op twitter bijhouden wat je schrijft.
Heb nog nooit gereageerd, zag altijd dat er heel veel reacties waren en dat het voor jou ook veel tijd koste om alles te lezen.
Wat ik wilde schrijven hadden al zoveel mensen zo mooi verwoord.

Je blog had ik al van a tot z gelezen en mee beleeft. Natuurlijk je boek besteld en was verbaasd om te merken dat ook al wist ik de afloop van het verhaal, het lezen van het boek je weer hoopt geeft. Jullie kanjer was zo ongelooflijk dapper!!!
Je schrijft het zo mooi, dat ik als lezer weer helemaal erin word meegezogen en zo blijf hopen dat het boek anders afloopt
dan het blog.

Je blog en je boek hebben me vreselijk bezig gehouden, het lijkt misschien raar om het zo te schrijven, maar eigenlijk wil ik je bedanken dat je me mee hebt genomen in de wereld van kinderkanker. Ik ben al heel lang trouwe donateur voor het Wilhelminafonds, maar daarbij denk je eigenlijk alleen aan de volwassen mensen die deze vreselijke ziekte hebben.
Over kinderkanker word nauwelijks besproken, alsof het niet bestaat.
Ik ben zelf moeder van 2 jonge kinderen en hoop deze wereld nooit in te hoeven stappen. Als dit wel zou gebeuren of als er een kindje wat ik ken die vreselijke wereld in zou moeten gaan, zou ik nu wat beter voor bereid zijn. Je hebt een taboe doorbroken.
Er zou veel meer aandacht in de media besteed moeten worden aan kinderen die deze vreselijke ziekte moeten ondergaan.


E-mail 14
Al vaker wilde ik u iets schrijven.
Maar ben er niet zo goed in, heb dan ook vol bewondering altijd u blog gelezen.
Ik heb het mooie boek over Guusje kado gekregen van mijn oudste dochter, ze weet dat ik altijd uitkijk naar de blogs.
Ik schaam me bijna om te vertellen dat ik geniet van u boek, het is een heerlijk boek ,zoveel emoties, zoveel verdriet, zoveel kracht, zoveel.....zoveel....het gevoel dat ik het boek prachtig vind is voor mij best wel dubbel, hoe kan ik nou genieten van jullie grote verdriet.
Mijn andere dochter kwam met het antwoord, ze zei, mama je moet het anders zien, je leest niet om te genieten, je leest uit respect.
jaja soms zijn kinderen best slim:)
Met die gedachte hoop ik met heel veel RESPECT nog lang van u geschreven goud te GENIETEN.


E-mail 15
Ik werk zelf als verpleegkundige. Kanker is een heftige ziekte, de behandelingen zijn zwaar en de onzekerheid is groot. Ook de vanzelfsprekendheid in het leven is weg, het vertrouwen je het lichaam.....
Veel ben ik me van bewust echter, ik heb veel van het boek geleerd. Ik zal me nog bewuster zijn hoe ik kan overkomen op de patiënt en zijn dierbaren. Ik ben me nog bewuster van hoelang “even wachten” kan duren, wat een onzekerheid het geeft als er een onderzoek is geweest. Hoe belastend en misschien zelfs pijnlijk zijn onderzoeken en ingrepen. Hoe ontzettend het hele gezinsleven op de kop staat rondom de zorgen om en voor jullie dappere meisje. En hoe het mooie kan zitten in kleine dingen.
Ik kan nog wel even doorgaan........


E-mail 16
Begin oktober kwam ik op je blog terecht. Heb Guusje haar verhaal toen in enkele dagen gelezen en heb nu ook het boek uit. Zelf hebben we gelukkig alleen nog maar van op afstand met die verschrikkelijke ziekte te maken gehad, maar door dit boek weet ik beter wat er omgaat bij die mensen en ook hoe ik hun beter kan steunen. Buren van ons hebben vorige zomer hun zoontje van enkele maanden verloren en als ik toen dit boek al zou gelezen hebben, had ik anders gereageerd en meer effectieve hulp aangeboden. Dit boek zou verplichte lectuur moeten worden voor iedereen die in de medische of zorg sector terecht komt. Aan het grote leed kan men niets doen, maar het zou vele kleine ergernissen kunnen wegnemen.


E-mail 17
Wat moeten jullie kanjers van ouders zijn als jullie alle vreemde mensen in jullie gezin toelaten d.m.v. dit boek en het blog.   Janneke, Lisa, Hans, Anton, Guusje en Loes worden hierdoor, samen met jullie, haast bekende Nederlanders. Hoe tragisch het ook afloopt, het is een geweldig geschreven boek en het laat anderen de wereld zien van een gezin met een kind wat ongeneeslijk ziek is. Door dit boek en het blog weet ik wat een kanjerketting is. Ik had er nog nooit van gehoord, simpelweg omdat we er als gezin met drie kinderen (gelukkig) nog nooit mee te maken hebben gehad. Een betere “reclame” voor de ketting bestaat niet. Ook hebben we, door je perfecte beschrijvingen, een “kijkje” kunnen nemen in de wereld van kinderziekenhuis. Bedankt voor dit boek, als het ooit zover komt in mijn gezin dat ik de weg naar het ziekenhuis moet bewandelen, weet ik zeker dat ik iets aan dit boek heb.


E-mail 18
Via een vriendin kreeg ik jullie boek.
Ze vertelde me dat het voor mij misschien herkenbaar was wat er zoal word beschreven.

Ik ben s avonds meteen begonnen met lezen, ik kan het moeilijk weg leggen, de drang om door te lezen is groot.
Zelf heb ik een aantal jaar geleden ook een dochtertje verloren.
Zeven maanden kinderziekenhuis geen 1 x naar huis toe.
Zeven maanden Ronald McDonaldhuis. Uiteindelijk heeft onze dochter deze strijd verloren.

Zoveel wat u schrijft is zo herkenbaar....De onzekerheid, de woede, momenten van op en af volgen elkaar snel op.
Van het Ronald McDonaldhuis terug racen naar het ziekenhuis.
Je wereld stopt.....bepaalde mensen hebben ons laten vallen, angst denk ik, niet wetende wat te zeggen misschien?

Bedankt voor het schrijven van dit boek, het brengt een hoop herinneringen terug.


E-mail 19
Ik kwam op het blog terecht de dag nadat Kanjerguusje overleden was. Ik heb in twee dagen de hele blog gelezen. Sindsdien is het eerste wat ik doe als ik op mijn werk kom of opsta in het weekend, het blog lezen. Guusje is meerdere malen per dag in mijn gedachten. Hoe het komt? Geen idee. Ofja, eigenlijk wel. Ze heeft een hele diepe indruk op mij gemaakt. Ik was na haar overlijden behoorlijk van slag door alles wat zij en jullie hebben meegemaakt. Ik heb er met mijn vriend en moeder zelfs hele gesprekken over gevoerd.
Een kaartje heb ik gestuurd na haar overlijden. Als ik eerder op het blog was geweest, had ik er vaker een gestuurd. Gewoon om jullie een hart onder de riem te steken.

Met kerstmis heb ik het boek Kanjerguusje gekregen van mijn vriend. Hoewel we hier eigenlijk financieel geen ruimte voor hadden, zag mijn vriend hoe graag ik het wilde hebben. Ik had het namelijk nergens anders over. Dolblij was ik toen ik het boek kreeg.

Door omstandigheden ben ik deze week pas eraan toegekomen om het te gaan lezen. Het voelde vreemd: lezen in een boek waarin alles vanaf het begin beschreven staat.. wetend wat er komen gaat en tegelijkertijd 's ochtends de blog openen om te lezen in "het dagelijkse leven na Guusje's overlijden".

Maar wat is het een prachtig boek. Ik heb niets anders dan complimenten. De emoties liepen, net als tijdens het lezen van het blog, bij mij weer hoog op, maar het is een ontzettend mooi boek. Met zoveel mooie foto's en herinneringen.

Met kerstavond ga ik altijd naar de nachtmis. Ik ben gedoopt, maar heb verder niets met de kerk. Toch ga ik elk jaar naar de nachtmis, met een reden. De moeder van mijn vriend is overleden en zij heeft geen jaardienst. Voor mij is de nachtmis een stukje herdenking voor haar, in de vorm van een kaarsje branden.
Op 24 december heb ik een extra kaarsje gebrand. Voor Guusje. In de hoop dat ze, waar ze nu ook is, vrij is van de pijn en met trots naar jullie kijkt. Met een traan erbij voor mij, omdat ik het verschrikkelijk vind dat deze kanjer deze ziekte heeft moeten doormaken en uiteindelijk de strijd helaas verloren heeft.


E-mail 20
Vanaf 30 oktober, de verschrikkelijkste dag van 2011 kwam ik op jouw blog terecht. Ik kreeg een link via Facebook van die dag. Vanaf dat moment ben ik je gaan volgen. Ik heb het boek direct besteld, helaas heb ik in de haast de postcode verkeerd ingevuld en heb ik erg lang op het boek moeten wachten. Op de laatste dag van 2011 viel het dan eindelijk in mijn brievenbus.

Door jouw blog was Guusje al heel vaak in mijn gedachten. Nu had ik dan het boek in mijn handen. Ik was van te voren al erg nieuwsgierig hoe het eruit zou zien, had de dag van te voren even in de Bruna gespiekt. Even het boek doorbladeren, de lay-out verkennen en de foto's bekijken. Wat ziet het boek er mooi uit! Prachtige mooie meisjes kleuren voor Guusje. Mooi papier en wat een sprekende foto's. Meteen beginnen met lezen.

Wat een moedig meisje was Guusje, de naam KanjerGuusje heeft ze echt verdient. Want dat ze dat was, was wel duidelijk. Hoe kan zo'n jong meisje zo veel pijn verdragen en dan nog zin in het leven houden? Onvoorstelbaar, zo klein, zo sterk. Niet alleen de pijn die moest ze verdragen ook het besef dat je nooit meer beter wordt. Ik zou er niet aan moeten denken, voor Guusje was het haar leven.

Bij het lezen van jouw boek heb ik het moeilijk, vooral als ik bij 1 oktober kom. Ik weet wat er deze maand komen gaat, gelukkig wisten jullie toen van niets. Gelukkig wist Guusje het niet. Ik kan Guusje niet meer loslaten, soms denk ik dat ik niet meer door moet lezen zo erg leef ik mee. Dan denk ik: Guusje heeft ook niet kunnen stoppen met lezen zij moest door met deze ziekte. Vanaf 30 oktober moeten jullie door zonder Guusje. Jullie konden ook niet weglopen.
Ik heb moeilijker met het besef dat Guusje, een meisje van 10 jaar er niet meer is dan met de gedachten dat mijn eigen opa, oma en omi er niet meer waren in de dagen, weken, maanden na hun overlijden. Dat hoort nu eenmaal bij het leven, heel verdrietig, maar als ik aan Guusje en aan jullie denk voel ik me verward. Als ik me al zo voel hoe moeten jij, Yvonne, Janneke, Lisa, Hans, Anton en Loes zich voelen? Ik voel me alleen maar zo door jouw boek, door de foto's van Guusje in het boek. Hoe moet Guusje zich gevoeld hebben?
En ook hoe moeten andere ouders en kinderen, jullie lotgenoten zich voelen? Ik bekijk wat andere blogs, links via jouw site.
Door de situaties ben ik geraakt, maar bij het lezen voel ik niet hetzelfde. Hoe kan dat? Dat net jouw blog zo veel volgers kreeg? Dat het blog over Guusje in een boek omgezet werd? Naar mijn mening komt dat door jouw schrijfstijl en door je duidelijke lay-out. Want daar moet mijn mail uiteindelijk overgaan: Wat vind ik van het boek?

Het boek laat me niet meer los, ik wil het blijven lezen. Door je eerlijkheid, het beschrijven van je gevoel in plaats van het beschrijven van een reeks gebeurtenissen leef ik met je mee, leef ik door jouw ogen met Guusje mee.

Lowie, je hebt een echt schrijftalent. Jammer dat we daar op deze manier achter komen.

Guusje heb ik in mijn hart gesloten.

Ik hoop dat het boek jouw en je gezin jullie kracht geeft in een wereld zonder Guusje.