Yvonne gaat werken. Ik breng Anton, Guusje en Loes naar school. De schoolbel gaat. Anton en Guusje sluiten aan in de rij. Ze lopen samen met hun klasgenoten naar binnen. Ik sta voor het raam van Loesje’s klas. Even zwaaien naar onze jongste. Ik geef haar een kushandje.
Even later zit ik aan tafel bij juf Ilse. Zij is intern begeleider van de school van onze drie jongste kinderen. Zij regelt onder andere de aanvraag van een zogenaamd rugzakje voor Guusje. We spreken over volgend schooljaar. Het voelt goed. Denken aan de toekomst.
Yvonne en ik zijn zeer tevreden over de samenwerking met de Theresiaschool. Alle leerkrachten leven ontzettend met ons mee. Ze doen al het mogelijke om ervoor te zorgen dat Guusje een zo normaal mogelijk leven heeft. Er is ook zorg voor Anton en Loes. Broer en zus worden niet vergeten.
Na het gesprek ga ik voor een uurtje naar huis. Regelen dat ik een formulier heb voor morgen. Dan moet er bloed worden afgenomen voor onderzoek. Bepalend voor het wel of niet doorgaan van de chemo volgende week. Dit formulier hadden we per post moeten ontvangen. Als ik naar de afdeling Kinderoncologie bel, blijkt dat men dit vergeten is. Het zal worden gefaxt. Dat is de snelste manier. Wie heeft er een fax? Ik kom uit bij Fotozaak RPQ. Zij helpen me.
Om 10.15 uur ben ik terug op school. De pauze begint. Ik wil Guusje mee naar huis nemen. Onze dochter geeft aan dat ze nog even wil blijven. Ze is vrolijk. Ik krijg van meneer Ad, haar leerkracht op donderdag, een kop koffie. Daarmee loop ik naar het schoolplein. Kan ik Guusje observeren. Dan valt me weer op hoe beperkt ons blonde meisje is door haar ziekte. Kinderen zijn druk. Maken snelle bewegingen. Guusje niet. Ze loopt rustig. Beetje moeilijk zelfs. Haar linkerhand steeds op de plaats waar ze pijn heeft.
Na de pauze gaan we naar huis. Ik duw de rolstoel. Ik zie wat Yvonne vorige week al meldde. Guusje heeft last van haaruitval. Ze heeft heel erg veel haar. Helemaal kaal worden? Ik denk dat het nog wel een tijdje duurt.
Als we thuis zijn, komt Lisa binnen. Ze heeft proefwerkweek. Morgen haar laatste toetsen. Ik zet thee voor de meiden en maak voor beide een bakje aardbeien klaar. Dat fietst er wel in.
Het is bijna 12 uur als Anton en Loes binnenkomen met hun eindrapport. Ze zij beide heel erg trots op hun eigen prestaties. Praten honderduit over hoe geweldig ze het hebben gedaan. Terecht. Ze hebben hun best gedaan. Anton gaat volgend jaar naar groep 8 en Loes naar groep 4.
Tijdens de lunch heeft Guusje weinig trek. Ze voelt zich beroerd. Ik geef haar net als gisteren extra medicijnen tegen misselijkheid. Om 12.45 uur vraag ik of ze van plan is naar school te gaan. Ze geeft aan dat ze zich niet lekker voelt. Dan blijf je toch lekker thuis. Slechts vijf minuten later is de stemming al weer omgeslagen. Guusje wil niets liever dan naar school. Daar gaan we dan. Ik duw de rolstoel naar school.
Als we op school zijn, krijg ik het rapport mee van Guusje. Omdat ze heel lang niet op school is geweest, is er geen rapport met cijfers. Wel een overzicht met cito-scores, een brief met bemoedigende woorden en het bericht dat Guusje bevorderd is naar groep 7. Blijft ze mooi bij haar vriendinnen.
Toch lukt het niet om de hele middag op school vol te maken. Tegen 15 uur word ik gebeld. Het gaat niet meer. Guusje heeft enorm veel pijn. De namiddag verloopt niet prettig. De pijn wil maar niet weggaan. Pas na het avondeten gaat het beter.
Als Guusje naar bed is, maken Yvonne en ik de balans op. De extra pijnmedicatie was iets meer dan gisteren, maar veel minder dan vorige week. Verder zien we een aantal hele goede momenten. Dan heeft onze dochter praatjes en maakt ze grapjes. Als we niet naar haar kijken, dan horen we de oude Guusje.
Ook persoonlijk bespeur ik een verandering. Na het avondeten maak ik een boswandeling met Balou. Ik denk na over volgend schooljaar. Mijn nieuwe baan. Blijkbaar ontstaat er ruimte in mijn hoofd voor andere zaken dan alleen Guusje.