Het interview komt eind
volgende week in de krant. Dan is ook het boek te koop. Gisteren heb ik de
titel bekend gemaakt en daarop ontvang ik veel positieve reacties. Dat doet me
goed.
Steeds gaat de telefoon.
Heel vervelend. Ik moet nog een gedicht maken. Onze kinderen zijn het gewend. Papa
maakt nooit surprises. Beetje moeilijk met zijn twee linkerhanden. Papa moet
het van zijn dichtkunst hebben. Probleem is dat papa gaat zitten en maar aan
één ding kan denken: Guusje. Ze wil maar niet weggaan uit zijn gedachten.
De afgelopen dagen heb ik
een aantal keren last gehad van moeilijke momenten. Ook het doorlezen van het
boek in verband met correcties van de eerste proefdruk was moeilijk. Ik moest
zelfs een keer stoppen, omdat de emoties te hoog opliepen.
Na veel hangen en wurgen
krijg ik een aardig rijmpje op papier, maar ik kan beter. Dat weet ik. Onze
kinderen druppelen binnen. Ze zijn druk. Vooral met raden wie-heeft-wie voor
surprise. Wie de juiste combinatie raadt wint tien euro. Dit heb ik een aantal
jaren geleden ingevoerd om te voorkomen dat al weken voor pakjesavond iedereen
van elkaar weet voor wie hij of zij een surprise moet maken. Vorige jaar hadden
we twee winnaars: onze oudste dochters. Zij deelden de winst van tien euro.
Ik besluit even uit te gaan
waaien. Lekker met de hond een boswandeling maken. Als ik terugkeer bij mijn
auto, realiseer ik me dat er de hele tijd een film in mijn hoofd wordt
afgedraaid. De film van 30 oktober. De dag dat Guusje overleed.
Thuis kijk in naar mijn
inbox. Veel ongelezen e-mails. Daar kijk ik morgen wel naar. Mijn oog valt op
een mailtje van de vormgevers. Die open ik wel. Morgen correcties inleveren van
de tweede proefdruk (ik weet niet of dit de juiste term is). Ook een nieuwe
versie van de omslag. Ik open de bestanden op het scherm. Een compliment voor
de vormgevers. Het is prachtig geworden. Ik print het document, zodat ik
vanavond kan kijken of alle voorgestelde correcties zijn doorgevoerd. Terwijl
de printer bezig is, staat de omslagfoto op het scherm. Ik zit te wachten en staar
naar het gezicht van Guusje. Ik word ineens heel emotioneel. Ze komt nooit meer
terug.
Onze kinderen zijn druk.
Een beetje opgewonden voor pakjesavond. Voor het avondeten heeft iedereen een
papiertje ingevuld met zijn combinatie: wie-heeft-wie-voor-surprise. De juiste
combinatie wordt met krijt op de keukendeur geschreven. Na het eten worden de
papiertjes doorgenomen. Men heeft elkaar de afgelopen weken zo vaak op het
verkeerde been gezet dat uiteindelijk niemand de juiste combinatie heeft geraden.
Dus niemand wint tien euro.
Pakjesavond. We zitten in
de bank. Veel hilariteit. Eerst surprises. Daarna cadeautjes. Ook voor Guusje.
Een digitaal fotolijstje. Zwarte Piet heeft gezorgd voor foto’s. Als alles is
uitgepakt, gaat iedereen met zijn nieuwe cadeautjes ‘spelen’. Ik stort mij op
de corrigeren van de proefdruk. Daar ben ik tot half 2 zoet mee. Afgelopen
nacht tot 4 uur bezig geweest. Ik weet het. Het is niet gezond. Ik mail alle
correcties, inclusief de opermerkingen van de uitgever, naar de vormgevers. Die
kunnen morgen de draad verder oppakken. Volgende week dient er een mooi boek te
liggen. Een boek waar we trots op kunnen zijn. Dat beloof ik je, Guusje.