‘Waarom heb je me
dan niet gewekt?’
Ik kijk vanuit
mijn bed naar Janneke, aangekleed in de deuropening. Zo te zien klaar voor
vertrek. Heel snel uit bed. Kleren aan. Naar beneden.
‘Koffie, pap?’
‘Doe maar.’
Even later zitten
we in de auto richting Tilburg. Er is een omleiding. Dat kan er ook nog wel
bij. Vlakbij het station begint het flink te regenen.
‘Heb je een
paraplu bij je?’
‘Nee.’
‘Dat is ook niet
slim. Op het perron kun je flink nat worden.’
Ze stapt uit. Ik
zwaai nog terwijl ik haar richting de ingang van het station zie lopen. Daar
gaat Janneke. Richting Rotterdam. Ze heeft een meeloopdag. Stel dat ze, ondanks
het verdriet om haar overleden zusje, toch slaagt. Dan is het wel handig om een
vervolgopleiding achter de hand te hebben.
Dan het moment dat
we Guusje gaan zien, haar as natuurlijk. Ik had me hier vooraf geen voorstelling
van gemaakt. Het voelt vreemd. De dame laat ons alleen met een papieren zak
achter. In die zak de as. Yvonne maakt deze open. Daar zien we voor het eerst
de as van onze dochter. Yvonne is emotioneel en ik onbewogen. Dit is Guusje
niet. Natuurlijk is dit Guusje wel, maar niet voor mij. Als de dame terug is
praten we uitgebreid over ons kleine blonde meisje. De as nemen we niet meer
naar huis. Deze blijft achter om verwerkt te worden in de zeven sieraden. Dan
merk ik ineens dat ik toch minder onbewogen ben dan ik denk. Waarom laten we
Guusje weer hier achter? Het antwoord is simpel: als Guusje mee naar huis gaat,
dan gaat ze nooit meer weg.
We vertrekken te
laat in Tilburg. We zullen nooit op tijd in Amersfoort zijn. Even contact
opnemen met de uitgever. Dit is al de tweede keer dat we te laat zijn bij een
afspraak met de drukkerij. Het is weer zo ‘niet ik’.
Onderweg praten we
over de leuke initiatieven voor Stichting KanjerGuusje. Een heel sympathieke actie is
van Juul Habraken. Zij gaat zingen voor KanjerGuusje. Meer informatie over haar
actie vind je op www.ikzingvoorkanjerguusje.webs.com
Een half uur te laat
stappen we binnen bij de drukkerij. De overdracht van vormgeving naar drukken
gaat vandaag plaatsvinden. De persen kunnen gaan draaien. Ik hoop dat ik zo
spoedig mogelijk bekend kan maken hoe het boek online besteld kan worden. Bij
Bruna Kaatsheuvel kan het boek al gereserveerd worden, maar als je ver weg
woont is dat geen optie. Ik wacht op groen licht van de uitgever. Dan ben ik
verlost van alle e-mails en tweets met: waar kan ik bestellen?
Een middagje druk
praten en afstemmen van plannen voor de komende periode. Ik heb al een
interview gegeven aan het Brabants Dagblad. Nu wordt het tijd om ook afspraken
te gaan maken over interviews met de nationale pers. We hopen allemaal dat er
veel boeken verkocht gaan worden. Wat maakt het boek nu eigenlijk zo bijzonder?
Ik heb zo mijn ideëen hierover. De uitgever ook. Bij de meeste boeken kent een
lezer het einde van het verhaal niet, maar de auteur wel. Bij het boek over
KanjerGuusje is het andersom: de lezer kent de afloop, maar de auteur niet. Als
je het boek over Guusje gaat lezen, dan weet je vanaf het eerste moment dat ze
het helaas niet gaat redden, maar de schrijver weet het niet. Elke dag schrijf
ik wat er die dag gebeurd is. Zonder voorkennis van wat komen gaat. Hopend op
een goede afloop. Uiteindelijk tegen beter weten in.
De avond verloopt
rustig. Ik loop een blokje om met de hond. Schuin voorover tegen de harde wind.
Thuis mailtjes beantwoorden. Vooral denken aan wat er komen gaat. Volgende week
zal ik het boek voor het eerst in mijn handen houden. Dat wordt een emotioneel
moment. Ik kijk er nu al naar uit.
De dag eindigt
zoals deze begon. De papataxi komt in actie. Vanmorgen voor Janneke. Vanavond
voor Lisa. Onderweg babbelen met Lisa over het boek en over het sieraad dat we
voor haar hebben besteld met daarin een deel van de as van Guusje. Haar zusje
altijd bij haar. Ze vindt het een mooi idee.