Yvonne en ik maken
na het ontbijt een boswandeling. Daarna familiebezoek. Eerst mijn moeder.
Daarna mijn vader. Tot slot nieuwjaarsreceptie van Yvonne’s familie in
Oisterwijk. Een huis vol mensen die met ons meeleven. Op de terugweg zegt
Yvonne dat het fijn is dat ik een blog heb. Uitleg over Guusje’s ziekte en
overlijden is niet nodig. Iedereen kent het verhaal. Mensen stellen vragen over
wat ze gelezen hebben op het blog. We ervaren geen nadelen. Enkel voordelen.
Onze kinderen zijn
thuis gebleven. Ze hebben een luie nieuwjaarsdag en weinig zin in
familiebezoek. Na het avondeten ga ik naar boven. Mijn werkgever is gehuisvest een
groot glazen gebouw langs de A2. Even uitzoeken hoe ik daar ga komen. Mijn
mailbox loopt over. Ik beantwoord enkele mailtjes, maar besluit al snel om te
stoppen.
Morgen ga ik aan
het werk. Na lange tijd weer vroeg op. Niet om de kinderen naar school te
brengen. Om half 9 heb ik afgesproken met een collega. De hele dag
introductieprogramma. Ik hoop dat ik mijn aandacht erbij kan houden. Nu eerst
een avond relaxen.
Terwijl ik op de
bank zit, ga ik toch piekeren. Ik kijk op Twitter. Ik lees tweets van ouders
die een kind hebben met kanker. Ik voel angst in hun woorden. Ze leven tussen
hoop en vrees. De angst om hun kind te verliezen. Ik ken die wereld. Ik heb er
geleefd. Even later lees ik de volgende tweet:
Geen tragedie zo groot als de dood van je kind
Het wordt nooit meer zoals het was
Ik krijg heimwee
naar de wereld van hoop en vrees. Ik leef nu in een wereld zonder Guusje. Geen
vrees meer voor de dood en daarom ook geen hoop. Helaas. Alles beter dan deze
wereld. Onze wereld zonder Guusje.