Maandag 23 januari 2012

Onderweg naar Brussel. Wanneer was ik voor het laatst in België? Langer dan een jaar geleden. Ik kan het me niet herinneren. Altijd lange files bij Antwerpen. Daarom vertrek ik later. Het is rustig onderweg. Aan het werk. Steeds meer het normale leven oppakken.

Ik hoor het vaak: jullie pakken het ‘normale’ leven weer op. Ik denk dan steeds: wat is normaal? Gisteren sprak ik erover met onze overbuurvrouw. Zij vatte het treffend voor me samen. De meeste mensen vinden dood maar eng. Ze willen er liever niet over praten. Ze zijn bang om iets verkeerds te zeggen. Willen niet dat ik emotioneel word. Ze willen maar een ding: dat ik ‘normaal’ doe. Wat willen deze mensen van me? Dat ik niet over Guusje spreek. Beetje lastig. Guusje zit in mijn voorhoofd. De hele dag. Vraag gerust naar haar. Ik spreek graag over Guusje. Word niet emotioneel. Dat blijkt uit een e-mail die ik ontving na de signeersessie van afgelopen zaterdag. Een citaat:

We hadden rekening gehouden met een hele emotionele middag, maar dat het zo mooi en ontspannen zou worden hadden we niet verwacht.

Ik heb veel ervaring met spreken voor groepen. Ik wijzig mijn profiel op Twitter en op Linkedin. Voeg ‘spreker’ toe. De teller op mijn blog staat op meer dan zes miljoen. Het aantal volgers op Twitter is meer dan vijfduizend. Ik ben uitgeroepen tot Twitteraar van het Jaar. Ik heb een boek geschreven. Duizenden exemplaren zijn er verkocht. De Selexyz Publieksprijs voor Beste Boek gekregen.

Ik heb een verhaal te vertellen. Verschillende verhalen zelfs.

• Hoe mijn wereld veranderde op 31 maart. De dag dat artsen een tumor zagen in Guusje’s linkerlong.
• Hoe mijn wereld veranderde op 30 oktober. De dag dat Guusje overleed.
• Hoe mijn wereld veranderde door bloggen en twitteren.

Normaal is voor mij: zoals het vroeger was. Zo wordt het nooit meer. Guusje’s dood is een ijkpunt. Mijn leven bestaat uit twee delen: het leven voor haar dood en het leven na haar dood. Normaal is de ‘norm’ en dat is voor mij zes levende kinderen. Ik mis één levend kind. Normaal wordt het nooit meer. Zoals ik al eerder heb gesteld: Guusje’s dood is zinloos en toch gaat dat me niet belemmeren om van mijn leven iets moois te maken. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Toch ga ik het proberen. Voor onze andere kinderen en voor Guusje. Ze zou niet anders willen.

Terwijl ik werk gaat mijn privételefoon. Ik neem op. Een aanvraag voor een lezing. Over het leven van ouders met een ernstig ziek kind. Binnenkort een voorgesprek.

Concentreren gaat vandaag goed. In België ontmoet ik collega’s die ik al enkele jaren niet meer heb gezin. We pakken snel de draad weer op met betrekking tot het werk. Ik krijg het gevoel alsof ik nooit weg ben geweest.

Aan het einde van de middag ben ik weer thuis. Het is langer licht dan enkele weken terug. Snel naar de bossen met Balou. Even lekker uitwaaien. Dat is mijn verlangen. Het wordt flink nat regenen. Toch loop ik een grote ronde. Buiten zijn is fijn.


De kracht van sociale media is groot. Dat ervaar ik vandaag. Gisteren plaatste ik een filmpje op YouTube. Foto's van Guusje op het lied 'Stand Up' van Juul Habraken. Aan het einde van de dag is het filmpje meer dan 2 duizend keer bekeken.