Voor 9 uur
arriveer ik op kantoor. Aan het begin van de middag weer naar huis. Voordeel
van flexibel werken. ’s Middags even naar Tilburg voor een boodschap.
Yvonne en Loes
gaan mee. Onze dochter duikt de speelgoedwinkel in. Ik was altijd zuinig met
cadeautjes. Dat is veranderd. Loes is blij met een pratende cavia. Volgens haar
is het trouwens een hond. Ik maak de opmerking dat ze de laatste tijd weinig
doet met haar speelgoed. Loes mist haar zus. Ze speelden vaak samen.
Thuis word ik
gebeld. De vraag is of ik een college wil verzorgen voor studenten
verpleegkunde. Over mijn ervaringen met onze dochter. Het onderwerp is
levenseinde. Een lezing geven, vragen beantwoorden of in gesprek gaan met
mensen om ervaringen uit te wisselen. Daar heb ik zin in. Ik hoop dat er meer
uitnodigingen komen.
Daarna rekeningen
betalen. Onder andere voor de uitvaart. Een bedrag van ruim vijfduizend euro.
Iedereen vindt het veel. Stel je voor dat de uitvaart goedkoop was geweest. Dat
had toch ook niet goed gevoeld.
Yvonne en ik
hebben vaak dat we ons anders voelen dan de buitenwereld. Rond de kerstdagen
lag de nadruk op het missen van Guusje. Onze eerste kerst zonder ons kleine
blonde meisje. Nu draait de wereld gewoon lekker door. Gaan we aan het werk. We
missen Guusje vandaag net zoveel als met kerst. Niet meer en niet minder.
Gisteren is anders
van vandaag. Toen vond ik dat het goed ging met concentreren op mijn werk.
Vandaag heel vaak in gedachten bij Guusje. Veel momenten dat ik een brok in
mijn keel krijg. In de auto heb ik geen zin om naar de radio te luisteren. De
CD met muziek van de crematieplechtigheid aan. ‘Mijn leven is van mij’ op vol
volume.
Vanavond met een
stift naar het bord. Wie laat de hond uit? Komende week geen verwarring. Ik
roep onze pubers om goed naar het bord te kijken. Nou maar hopen dat het goed
gaat. Ouderwets goed.