Woensdag 11 januari 2012

Yvonne voelt zich ziek. Ze wil wel naar buiten. Voor een frisse neus. We brengen samen Anton en Loes naar school. Op het schoolplein zie ik groep 7. Daar hoort Guusje tussen te staan. Terug naar huis. Even twitteren. Kopje koffie. Aan het werk.

In de loop van de dag komen er veel e-mails binnen. Deze kan ik beter vanavond lezen. Ik maak wel afspraken om te kijken hoe we het geld van Stichting KanjerGuusje zo goed mogelijk kunnen besteden. Volgende week donderdag een afspraak met het Kinderatelier Emma Kinderziekenhuis. In de tweede week van februari met de Vereniging Ouders Kinderen en Kanker (VOKK). De KanjerKetting is een ‘product’ van deze vereniging.

’s Middags naar de Bruna. Het weekblad Privé kopen. Tijdens de boekpresentatie in het Emma Kinderziekenhuis AMC sprak ik met Yvonne Hoebe. Zij verloor zeventien jaar geleden haar dochter Denise. Deze week in Privé een artikel over Guusje door Yvonne geschreven. Ik lees dat zij begrijpt wat ik doormaak. Het verlies van je kind zit diep. Zoals bij elke ouder van een overleden kind.

De Privé ligt opengeslagen op de keukentafel. De oudste kinderen komen thuis. Ze bestuderen het interview. Dan valt op dat de namen bij de foto’s niet kloppen. Hans en Anton zijn een keer verwisseld. Bij een andere foto heet mijn vrouw Hans. We moeten erom lachen.

Na het avondeten besluit ik om er een rustige avond van te maken. Eerst het kunstwerk ophangen dat ik zondag in ontvangst mocht nemen. Een prominente plaats boven de TV. Volgens Loes helemaal top. Ze zegt: ‘Als ik TV kijk, dan zie ik Guusje. Dat vind ik fijn.’

Daarna verzamel ik foto’s. Deze zet ik op een SD-kaart voor het digitale fotolijstje dat op Guusje’s gedenktafel staat. Foto’s van Guusje kijken vind ik heel fijn. Ze heeft vaak plezier. Het voelt dubbel. Mooie herinneringen versus pijnlijk gemis.

Tot slot kijk ik naar mijn inbox. Deze puilt uit. Toch maar even de tijd nemen om er enkele te lezen.