Door het
telefoongesprek ben ik wakker geworden. Yvonne heeft het interview nog niet
gehoord voor Omroep Brabant radio. Ook voor radio bestaat er een ‘uitzending
gemist.’ Even later luisteren we samen. Ik vind het raar om mezelf te horen
spreken.
Tijdens de
bijeenkomst met lotgenoten is me weer eens duidelijk geworden dat je het verlies
van je kind kunt vergelijken met het amputeren van een lichaamsdeel. De hele dag
heb je er last van. Steeds realiseer ik me weer dat ik Guusje kwijt bent. Voor
altijd.
We eten halverwege
de middag warm. Lisa werkt sinds enkele weken in een viswinkel. Daarom veel vis
op tafel. Vandaag geniet ik van rijst met garnalen. Ik hoop dat Lisa er nog
lang werkt.
Om 3 uur vertrek. Apeldoorn
is anderhalf uur rijden. Lange saaie snelweg. In de ontvangsthal van theater
Orpheus worden we opgewacht door mensen van Twitteraar van het Jaar en Stage Entertainment.
Ze nemen ons mee naar de artiestenfoyer. Daar ontmoeten we Tommie Christiaan en
Michelle Spliethof. Beiden spelen ze in de musical Zorro. Daarnaast zijn ze ook
winnaars bij de verkiezing van Twitteraar van het Jaar. Tommie heeft gewonnen
in de categorie Artiest en Michelle in de categorie Nieuw op Twitter.
Twitter kunstenaar
Jeroen van der Most heeft een award gemaakt. Deze is nog nat en
verpakt in plastic. Als Jeroen het werk heeft uitgepakt, wordt het gezicht van
Guusje zichtbaar. Ik ben ondersteboven. Dit is prachtig. Tommie en Michelle
reiken mij de award uit voor Overall winnaar van de verkiezing Twitteraar van
het Jaar. Ik voel me aangeslagen en gelukkig. Dubbel.
Iemand merkt op dat ik de derde winnaar ben van Twitteraar van het Jaar:
In 2009 Marco Borsato
In 2010 Nicolette van Dam
In 2011 Lowie van Gorp
Een vreemde eend in de bijt
Yvonne en ik zijn
samen met Janneke en Anton uitgenodigd door de musical Zorro. De allerlaatste
in een serie van meer dan tweehonderd. De cast heeft er zin in. De muziek is
krachtig en opzwepend. Het publiek uitbundig.
Om half 1 ’s
nachts komen we thuis. Kijken terug op een mooie avond. Janneke en Anton gaan meteen naar boven. Yvonne en ik
pakken het kunstwerk uit. We leggen het op de grote tafel in de woonkamer.
Samen lezen we de vele tweets die zijn afgebeeld. Er zit veel humor tussen. We
lachen.
Yvonne gaat naar
bed. Ik blijf alleen beneden. Pak mijn laptop en begin te schrijven. Het is
eigenlijk te laat om nog te bloggen. Ik kan het niet laten. Het is een vast
onderdeel geworden van mijn dag. Ik hou van schrijven. Heb me dat nooit eerder
gerealiseerd.
Voordat ik naar
boven ga, kijk ik naar het kunstwerk. In grote letters lees ik #KanjerGuusje en
Twitteraar van het Jaar 2011. Het draait allemaal om haar. Om Guusje. Daarom
vind ik het zo mooi dat Jeroen haar eigen woorden heeft afgebeeld. Die sprak ze elke
avond voor het slapengaan:
Slaap lekker
Welterusten
Tot morgen
Doei dag
Slaap lekker
Welterusten
Tot morgen
Doei dag