Zondag 8 januari 2012

Loes staat naast me. In haar hand de telefoon. Het is mijn broer. Hij belt vanuit China. Ik lig nog in bed. Hij is mijn boek aan het lezen. Hij vindt het verhaal in boekvorm anders dan mijn blog. Hij vraagt of ik aan het verhaal gesleuteld heb. Ik bevestig dat het boek geen één-op-één kopie is van het blog. Hij vindt het een erg indrukwekkend verhaal. Hij is niet de enige.

Door het telefoongesprek ben ik wakker geworden. Yvonne heeft het interview nog niet gehoord voor Omroep Brabant radio. Ook voor radio bestaat er een ‘uitzending gemist.’ Even later luisteren we samen. Ik vind het raar om mezelf te horen spreken.

Pas tegen 12 uur zitten we met alle kinderen aan het ontbijt. Daarna naar de bossen. Samen met Yvonne de hond uitlaten. We spreken over gisteren. De bijeenkomst met lotgenoten was indrukwekkend. Voor Yvonne en mij is vooral de vraag belangrijk: hoe verder zonder Guusje? Een vraag die we alleen zelf kunnen beantwoorden. Het gaat om emoties en die hebben we niet in de hand. Op de meest onverwachte momenten word ik overvallen door gevoel van verlies. Een voorbeeld. Met Yvonne spreek ik over de uitreiking van de award voor Twitteraar van het Jaar. Deze vindt plaats in Apeldoorn. Janneke en Anton gaan mee. De andere kinderen blijven thuis. In gedachten zie ik Lisa, Hans, Guusje en Loes in de woonkamer thuis. Meteen besef ik dat Guusje er niet meer is. Ze zit niet thuis op de bank tussen de anderen. Nooit meer. Gevoel van missen overvalt me.

Tijdens de bijeenkomst met lotgenoten is me weer eens duidelijk geworden dat je het verlies van je kind kunt vergelijken met het amputeren van een lichaamsdeel. De hele dag heb je er last van. Steeds realiseer ik me weer dat ik Guusje kwijt bent. Voor altijd.

We eten halverwege de middag warm. Lisa werkt sinds enkele weken in een viswinkel. Daarom veel vis op tafel. Vandaag geniet ik van rijst met garnalen. Ik hoop dat Lisa er nog lang werkt.

Om 3 uur vertrek. Apeldoorn is anderhalf uur rijden. Lange saaie snelweg. In de ontvangsthal van theater Orpheus worden we opgewacht door mensen van Twitteraar van het Jaar en Stage Entertainment. Ze nemen ons mee naar de artiestenfoyer. Daar ontmoeten we Tommie Christiaan en Michelle Spliethof. Beiden spelen ze in de musical Zorro. Daarnaast zijn ze ook winnaars bij de verkiezing van Twitteraar van het Jaar. Tommie heeft gewonnen in de categorie Artiest en Michelle in de categorie Nieuw op Twitter.

Twitter kunstenaar Jeroen van der Most heeft een award gemaakt. Deze is nog nat en verpakt in plastic. Als Jeroen het werk heeft uitgepakt, wordt het gezicht van Guusje zichtbaar. Ik ben ondersteboven. Dit is prachtig. Tommie en Michelle reiken mij de award uit voor Overall winnaar van de verkiezing Twitteraar van het Jaar. Ik voel me aangeslagen en gelukkig. Dubbel.


Iemand merkt op dat ik de derde winnaar ben van Twitteraar van het Jaar: 
In 2009 Marco Borsato 
In 2010 Nicolette van Dam 
In 2011 Lowie van Gorp
Een vreemde eend in de bijt

Yvonne en ik zijn samen met Janneke en Anton uitgenodigd door de musical Zorro. De allerlaatste in een serie van meer dan tweehonderd. De cast heeft er zin in. De muziek is krachtig en opzwepend. Het publiek uitbundig.

Om half 1 ’s nachts komen we thuis. Kijken terug op een mooie avond. Janneke en Anton gaan meteen naar boven. Yvonne en ik pakken het kunstwerk uit. We leggen het op de grote tafel in de woonkamer. Samen lezen we de vele tweets die zijn afgebeeld. Er zit veel humor tussen. We lachen.

Yvonne gaat naar bed. Ik blijf alleen beneden. Pak mijn laptop en begin te schrijven. Het is eigenlijk te laat om nog te bloggen. Ik kan het niet laten. Het is een vast onderdeel geworden van mijn dag. Ik hou van schrijven. Heb me dat nooit eerder gerealiseerd.

Voordat ik naar boven ga, kijk ik naar het kunstwerk. In grote letters lees ik #KanjerGuusje en Twitteraar van het Jaar 2011. Het draait allemaal om haar. Om Guusje. Daarom vind ik het zo mooi dat Jeroen haar eigen woorden heeft afgebeeld. Die sprak ze elke avond voor het slapengaan: 


Slaap lekker 
Welterusten
Tot morgen
Doei dag