Ik kijk uit het raam. Het
is droog. Gelukkig. Vandaag Festival Loyaal voor KanjerGuusje. Bij het opstaan denk ik aan Guusje. Mensen vragen wel eens of er verschillen zijn tussen blog en boek. Die zijn er best veel. Bijvoorbeeld het blogbericht van 5 mei. Ik heb toen geschreven. Met tegenzin. Alleen maar om te informeren hoe het met Guusje was. Ik herinner me van 5 mei veel details. Daarom heb ik later die dag beter kunnen beschrijven in mijn boek. Een dag met grote emoties.
Al vroeg verzamelen bij Chalet Fontaine. Vrijwilligers zijn druk met opbouwen. Het festival begint met een wereldrecordpoging touwtrekken. Meer dan zeshonderd mensen aan het touw. Niet genoeg voor een wereldrecord.
Daarna terug naar Chalet Fontaine. Het begint te regenen. Helaas te veel. De temperatuur daalt. Jammer. Veel mensen hebben hun best gedaan om er een succes van te maken. De activiteiten zijn leuker dan verwacht. Kinderen vermaken zich prima. Ze willen niet naar huis. Een goed teken.
’s Avonds is er een
feestavond. Helaas geen groot publiek. Ondanks de mooie optredens. Guusjes
vriendin Nikki met gitaar. Juul Habraken met familie.
Juul schreef een tijd
geleden dat ze ‘Mijn leven is van mij’ zou gaan zingen. Een gewaagde keuze.
Alleen voor zangeressen met kwaliteit. Ik ben verrast dat ze het aandurft. Heb
toch twijfels. Terecht?
De zaal is doodstil.
Iedereen houdt de adem in. Ze haalt de hoge noten. Enthousiasme stijgt op. Ook
emoties. Ik stap naar Juul toe om haar te bedanken. Een mooier eerbetoon voor
Guusje is vandaag niet mogelijk. Na het optreden vertelt Juul dat ze het heel
moeilijk kreeg tijdens het optreden. Ze zag de beelden van het filmpje voor
zich. De foto’s getoond tijdens Guusjes uitvaart.
De hele dag door denk ik
aan vorig jaar. De hoop toen we richting OK gingen. De spanning bij Guusje.
De chirurg die uit de lift stapt. Naar mij toeloopt met grote ogen van schrik. De tumor kan niet worden verwijderd. Yvonne en ik die huilend door de gangen lopen. Op zoek naar een plaats om samen te schuilen. De ontgoocheling in de gezichten van de verpleging. De wezenloze blik van dokter Marianne. Ik stel de vraag: ‘Gaan we Guusje verliezen?’ Iedereen zwijgt. Het is stil. Doodstil.
De chirurg die uit de lift stapt. Naar mij toeloopt met grote ogen van schrik. De tumor kan niet worden verwijderd. Yvonne en ik die huilend door de gangen lopen. Op zoek naar een plaats om samen te schuilen. De ontgoocheling in de gezichten van de verpleging. De wezenloze blik van dokter Marianne. Ik stel de vraag: ‘Gaan we Guusje verliezen?’ Iedereen zwijgt. Het is stil. Doodstil.
Tijdens het gesprek de
piepjes op de gang. Guusje wordt voorbij gereden richting IC. Even later zien
we ons kleine blonde meisje terug. Mijn eerste gedachte: ze leeft. We storten
ons op haar. Huilend en blij. De verpleging laat ons los in onze emoties.
Een bizarre dag. Vreselijk
nieuws. Guusje wordt nooit meer beter. Tegengesteld een positief beeld. Aan het
einde van de dag. Guusje zit rechtop in bed. Ze tekent. Ze verbaast iedereen.
Ze heeft geen pijn. Ik zie onze oude Guusje. Zo wil ze blijven voor altijd.
De inzet van vrijwilligers
bij Festival Loyaal is hartverwarmend. Zo ook de kaartjes die we vinden bij
thuiskomst. Spontane reacties van medeleven. Ze doen ons goed. Zeker op een dag
als vandaag. Hoewel Yvonne en ik moe zijn, besluiten we om toch nog even de
bestellingen op een rij te zetten van boeken KanjerGuusje. Ik maak een
overzichtje van adressen. De boeken gaan naar door heel Nederland: Groningen,
Helmond, Emmen, Hoogkarspel, Almere, Vlagtwedde, Maastricht, etc. Door heel
Nederland dus. Zo veel mensen die meeleven. Meer kunnen we ons niet wensen. Met
uitzondering dan van dat ene onmogelijke verlangen. Ik kus het hartje aan mijn
ketting. Ja jij, schat.
