Donderdag 14 juni 2012

Vorig jaar stelden mensen vaak de vraag: heeft Janneke volgend jaar eindexamen? Al voor de zin was uitgesproken, schoot het door mijn hoofd: als Guusje er dan nog maar bij is. Vandaag krijgt Janneke de uitslag. De afgelopen weken liep de spanning op. Het leek wel of alles wat ik zei verkeerd was.

Aan het ontbijt is de spanning voelbaar. Pas over enkele uren wordt Janneke gebeld. Het gevoel is niet te vergelijken met de stress rondom de uitslag van een scan. Niet geslaagd betekent voor Janneke een herexamen of een schooljaar extra. Een tegenvaller. Maar niet levensbedreigend.

Om 4 uur ben ik thuis van kantoor. Ik ga naast Janneke op de bank zitten. Mijn laptop op schoot. Kan ik rustig doorwerken. De huistelefoon ligt aan de oplader. Stel je voor dat de batterij leeg is, als er gebeld wordt. Het is 5 uur. Wachten op telefoon van school.

De telefoon gaat. Janneke neemt op. Aan de andere kant van de lijn een vriend van Hans. Janneke maant deze vriend snel op te hangen. Even later komt Hans beneden. Hij wil de telefoon pakken om het nummer van zijn vriend op te zoeken. Janneke springt bijna uit haar vel. Op Facebook ziet ze dat er een klasgenoot gezakt is. Zouden die eerst worden gebeld? De spanning stijgt. De tijd tikt. Al twintig minuten sinds de klok 5 sloeg. Dan gaat de telefoon. Janneke neemt op. Ik hoor de stem van haar mentor. De tijd staat stil. Geslaagd. Alleen maar voldoendes. We zijn dolblij voor haar.

Na het avondeten naar het Moller, de middelbare school. Niet voor Janneke. Voor Hans. Hij krijgt vanavond zijn TTO-certificaat. TTO staat voor tweetaling onderwijs. Hij heeft mooie cijfers.

Het is fijn om mee te maken. Janneke die door kan met haar toekomst. Een diploma op zak. Hans die drie jaar tweetalig onderwijs afsluit. Docenten maken positieve opmerkingen over zijn inzet. Jammer dat Guusje er niet bij is. Ze zou hebben opgekeken naar haar zus en haar broer.