Ik vertrek graag naar
kantoor, als alle kinderen de deur uit zijn. Vandaag lukt dat niet. Ik wil
vroeg beginnen. Helaas rijd ik onderweg een file in. Hoewel ik afgelopen jaar
heb leren relativeren, word ik chagrijnig. Het lijkt wel of dit gevoel daarna
maar niet weg wil gaan. Ook niet op het werk.
Als ik weer thuis ben, kom
ik buiten op straat een kennis tegen die al op jonge leeftijd weduwe was. Ze
vraagt hoe het met me gaat en we raken aan de praat. Ze vertelt over de vele lieve
kaarten die ze jaren geleden ontving. Toch weet ze vaak niet wat ze op een
condoleancekaart moet schrijven. Ik herken het. Graag willen reageren met mooie
woorden. Dat lukt niet. Je wil het te goed doen. Mijn advies is niet lang nadenken.
Schrijven wat in je opkomt. Dan komt het rechtstreeks uit je hart.