De komende maanden ben ik
uitgenodigd door Yarden Vereniging om twintig lezingen te verzorgen. Vandaag de
eerste in Doetinchem. Aan het einde van de middag rijden Yvonne en ik
Kaatsheuvel uit. Ik ben blij dat Yvonne meegaat. Ik vertel veel over ons gezin.
Ik wil graag weten wat zij van mijn verhaal vindt.
Onderweg regent het. Af en
toe staan we in de file. Daar baal ik van. Ik wil niet te laat komen. Gelukkig
rijden we precies om 7 uur het parkeerterrein op. We worden ontvangen door een
vriendelijke dame. Zij brengt ons naar de zaal waar ik dadelijk zal gaan
spreken. Als alles is geïnstalleerd, neemt vrijwilliger Jan mij mee voor
koffie. Ik loop een ruimte in waar circa vijftig mensen aan de koffie zitten.
Ik voel me enorm bekeken.
Stipt half 8 sta ik klaar om te beginnen. De mensen stromen het zaaltje binnen. Ik voel zenuwen. Ik wil met een tekst uit een lied van Guus Meeuwis beginnen. Ik twijfel of ik dat wel zal doen. Waarom nu onzeker? Niet twijfelen. Doen! Ik begin: ‘Opeens staat er orkaankracht op de open zee.’ De kop is eraf. De spanning zakt.
Ik vind het prettig om te
spreken over Guusje. Tot de pauze vertel ik over de periode van de diagnose tot
de uitvaart. Ik voel me ontspannen. Af en toe wordt er gelachen. Dat voelt
prettig. Zeker bij dit zware onderwerp. Ik vind het bijzonder dat al deze
mensen hier naar Doetinchem zijn gekomen om naar het verhaal van Guusje te
luisteren. Voor mij een cadeautje.
Voor aanvang heb ik met
enkele mensen kennisgemaakt. Bijvoorbeeld met Celine en haar vader. Zij heeft
clusterhoofdpijn. Lastig om met medicijnen te bestrijden. Een operatie is
misschien noodzakelijk. Tijdens mijn verhaal kijk ik af en toe naar hen. Een jong en
dapper meisje. Een vader die haar zo graag wil beschermen.
Af en toe kijk ik ook naar
Yvonne. Zij zit achterin bij Norbert en Ingrid. We hebben elkaar leren kennen
in Villa Pardoes. Wij missen Guusje. Zij Nina. Ik vraag me steeds af wat Yvonne
van mijn verhaal vindt.
Na de pauze richt ik me op
de periode na het overlijden. De rouw. Het leven met verdriet. Er worden vragen
gesteld. Ik probeer deze zo goed mogelijk te beantwoorden. Soms is dat
eenvoudig: hoe rouwen Yvonne en jij samen? Soms erg lastig: wat was het
zwaarste moment tijdens de periode van diagnose tot overlijden?
Ik zorg ervoor dat mijn
lezing om half 10 eindigt. Daarna veel handen schudden. Mooi om kennis te maken
met de gezichten achter de Facebook- en Twitteraccounts. De meeste mensen
reageren dat het veel minder zwaar was dan men verwacht had. Prettig om te
horen.
Het is bijna half 11, als
Yvonne en ik in de auto stappen. Ik vraag: ‘Ik ben nieuwsgierig. Wat vond je
ervan?’ Yvonne knikt en zegt: ‘Ik vind het prima zo. Een mooie avond. Ik lees
op Twitter dat meer mensen dat vinden.’ Samen rijden we weg van het crematorium.
De donkere nacht in. Over wat volgens het bordje er naar toe ‘een
doodlopende weg’ heet.
Onderweg naar huis leest
Yvonne enkele tweets voor:
Terug van mooi, diepgaand
verhaal van @lowievangorp. Indrukwekkende lezing over #KanjerGuusje. Het
heeft mij geraakt. Goed gedaan lowie!
Net thuis na lezing
@lowievangorp, emotioneel, leerzaam en toch ook veel humor. Hele diepe buiging
voor jullie @yvonnevangorp #KanjerGuusje
Bedankt @lowievangorp voor
je openheid en je prachtige lezing. We voelde de liefde voor guusje. Top
gedaan, dank voor het boek. Drive safe.
Bij @lowievangorp in
#Doetinchem bij zijn indrukwekkende lezing over #KanjerGuusje, boeiend en niet
te zwaar