Bijna een jaar geleden
werd ik via Twitter benaderd door Lucien Engelen. Hij nodigde me uit voor een
kop koffie. We maakten een afspraak voor een ontmoeting. Tijdens het gesprek
vroeg hij me of ik volgend jaar op TEDx zou willen spreken. Ik gaf aan dat ik
het een eer zou vinden om mijn verhaal met de wereld te kunnen delen. Lucien
gaf aan dat het niet de bedoeling was dat ik bekend ging maken dat ik gevraagd
was voor TEDx. Pas als hij het bekend maakte, was ik zeker van deelname.
Twee maanden geleden kwam
het verlossende woord. Via Twitter werd wereldkundig dat ik zou gaan spreken.
De regels van het spel werden me duidelijk gemaakt: een verhaal met een sterke
boodschap vertellen in slechts acht minuten. Een ‘idea worth spreading’ zoals
TED het noemt.
Het schrijven kon
beginnen. Een uitdaging voor mij. Bij een lezing vul ik moeiteloos twee uur op
een avond. Maar een boodschap in acht minuten en dan ook nog in het Engels. Dat
vraagt een andere aanpak. Gelukkig kreeg ik hulp van Lucien Engelen, Corine Jansen
en Sander Datema. Zij maakten me al snel duidelijk dat ik de neiging had te
veel boodschappen te willen verkondigen in korte tijd. ‘Kill your darlings’,
zei Sander. Hierdoor zou mijn verhaal geen effect hebben.
Ik overlegde met Yvonne.
Samen kwamen we tot de conclusie dat het een boodschap moest worden namens
Guusje. Op een vrijdagochtend had ik een ontmoeting met Sander en hij zei: ‘Het
is haar boodschap en jij mag deze vertellen.’ Zo voelde het ook.
Het schrijven was een
proces van schaven en polijsten. Samen met Yvonne. Ik ben de tel kwijt hoeveel
versies er zijn geweest. Ook het vertalen was een proces van hordes nemen.
Hierbij kreeg ik hulp. Van onze dochter Janneke, onze zoon Hans en oud-collega
Jannie den Engelsman.
Op zondagmiddag reisden
Yvonne en ik af naar Nijmegen. In de schouwburg ontmoette ik de andere sprekers.
Ik hoorde dat er de volgende dag 950 mensen in de zaal zouden zitten en dat de
uitzending via internet live werd opgepikt in 36 landen. Over druk opvoeren
gesproken.
Op maandagochtend liep ik al vroeg de schouwburg binnen. Ik mocht meteen door naar de visagiste. Daarna zocht ik een ruimte om nog één keer alleen mijn TED Talk te oefenen. Ik werd emotioneel. Ik ging haar verhaal vertellen. Ik begon zenuwachtig te worden. Later kwam ik Yvonne tegen. Ze stelde me gerust door te zeggen dat ik mijn moeilijkste speech anderhalf jaar geleden heb gegeven.
Even later stond ik in de
coulissen. Herman van Veen beet de spits af. Daarna mocht ik op en het voelde
goed. De zaal was doodstil. Het applaus overweldigend. Dankbaar dat ik haar verhaal mocht delen. Guusjes boodschap als idea worth spreading.
