Dezelfde hobby

Landal Sluftervallei heeft twee 24-persoonsbungalows. Deze zijn spiksplinternieuw. Twee weken geleden vroeg Bas Hoogland wie er van zijn volgers op Twitter in aanmerking wilde komen voor een testweekend. Yvonne reageerde direct. Ze gaf aan graag een weekend door te willen brengen met lotgenoten. Gezinnen die een kind met kanker hebben of, helaas zoals wij, moeten missen. Bas was enthousiast. Yvonne mocht vier andere families uitnodigen.

Dit weekend zijn we samen op Texel geweest. Een bont gezelschap. Vijf verschillende gezinnen. Drie met een kanjerkind (Xena, Pim en Pieter) en twee met een koesterkind (Marnix en Guusje). Voor de meeste mensen was het een eerste kennismaking met elkaar.

Volg je hart

Het is een tijd geleden dat ik een blog schreef. Er is veel gebeurd de afgelopen maanden. Ik kan het niet even samenvatten in een blogje. 
Vaak vragen mensen aan ons: ‘Hoe gaat het nu met jullie?’ Een goede vraag, maar lastig te beantwoorden. Zeker als het over onze kinderen gaat. Ik heb al eerder gezegd dat ik niet in hun hoofden kan kijken. Meestal stel ik een tegenvraag: ‘Hoe gaat het met jouw kinderen? Weet je écht hoe het met hen gaat? Wisten jouw ouders hoe het vroeger met jou ging?’ 
Mijn indruk is dat het goed met ons gezin gaat. Yvonne heeft een vast contract gekregen bij haar werkgever. Alle kinderen zijn over naar het volgende schooljaar. Thuis hangt er een prettige sfeer. 

Bewust genieten. Yvonne en ik doen het vaker dan vroeger. We deden het bijvoorbeeld gisteren. Ik was jarig. Aan het einde van de middag reden we naar Tilburg. Samen met onze kinderen een hapje eten en daarna naar de bioscoop. We weten hoe belangrijk het is om te genieten van mooie momenten. Het leven kan zomaar over zijn.

Op de wind heb je geen invloed, wel op hoe je de zeilen zet. Guusje komt nooit meer terug. De wijze waarop we omgaan met het gemis, proberen we zoveel mogelijk te beïnvloeden. Op positieve wijze. Mooie kansen pakken die voorbij komen.