Eind oktober werd ik geïnterviewd door Yvonne Hoebe in verband met het uitkomen van mijn tweede boek We houden je vast. Na het gesprek kreeg ik van Yvonne haar boek 'Nooit vergeten'. Ze schreef het naar aanleiding van het overlijden van haar dochter Denise. De laatste dag van 2013 heb ik tijd genomen om het boek uit te lezen. Een goede beslissing.
Denise overleed op 11 juni 1994. Elf dagen voor haar zestiende verjaardag. Ze had leukemie. Het boek geeft een 'kijkje in de keuken' van een gezin dat verder leeft met de dood van een kind. Ik kon het boek niet wegleggen. Gisteravond begon ik erin te lezen. Nu is het uit.
Yvonne maakt duidelijk dat 'zeggen wat je denkt, vindt en voelt' de sleutel is om door te kunnen gaan. In 'Nooit vergeten' zet ze haar gedachten, meningen en emoties op papier. Voor mij was het boek een feest van herkenning.
Aan het einde van het boek gaat ze in op de vriendinnen van Denise. Yvonne leeft met deze meiden mee. Ik herken dat. Nikki zong op Guusjes uitvaart. Ze doet vrijdag a.s. mee met The Voice Kids. Ik ben trots op Nikki. Yvonne Hoebe schrijft dat ze trots is op de vriendinnen. Ze was trots toen Denise nog leefde en dat is ze nu nog steeds. En wie dat niet snapt, die snapt volgens Yvonne niets van het leven.
De belangrijkste boodschap van 'Nooit vergeten' is dat na het overlijden van Denise het leven voor altijd anders is. Dat het verdriet nooit over zal gaan. Dat Yvonne steeds opnieuw geconfronteerd wordt met emoties. Dit kost energie. Zo sluit ze haar boek af met de bruiloft van haar zoon. Een prachtig feest waarbij ook aandacht is voor Denise. Een dag later heeft Yvonne een afstudeerfeest van een schoolvriendin van Denise. Ze blijft niet lang. Op de terugweg naar huis zijn er tranen. Yvonne schrijft: ‘Het is geen jaloezie of afgunst en op dat moment denk ik ook niet echt aan Denise, maar het is de confrontatie die me blijkbaar op zo’n moment emotioneel maakt. En dat gaat dus niet over, zelfs na ruim elf jaar niet. Die emotionele momenten zullen er nog vaak zijn, daar twijfel ik niet aan. Tegelijkertijd zijn er ook nog genoeg mooie momenten waar we volop van genieten en die we ook koesteren. Zelfs het verdriet van Denise koesteren we, net zoals de herinneringen aan haar. Want die zijn ons zo dierbaar. Bijna zestien mooie jaren die niemand ons kan afnemen. En hoeveel ouders kunnen dat zeggen? Wij in ieder geval wel!’
Ik vind het fijn om 2013 af te sluiten met ‘Nooit vergeten’. Ik ben Yvonne dankbaar dat ze mij haar verhaal geschonken heeft. Leven met de dood van mijn kind. Voor altijd anders dan mijn bedoeling was. Voor altijd anders dan ik ooit had kunnen denken. Waarschijnlijk ook anders dan anderen verwachten. Wat het nieuwe jaar gaat brengen? In elk geval weer een jaar waarin Guusje verder leeft in ons gezin. In haar moeder, in mij, in haar broers en in haar zussen. Dat is wat ik zeker weet. Fijne jaarwisseling.