Jullie hebben met dit boek zoveel goeds gedaan! Kinderkanker heeft een gezicht gekregen. Guusje is niet het enige slachtoffer. Hoe vreselijk het ook mag zijn er zullen nog meer slachtoffers zijn, máár door dit boek hebben jullie wel een verschil gemaakt. Er is nu aandacht voor en dat is prachtig.
Dank je Lowie dat je ons een kijkje gunt in jullie leven, je hebt het taboe rond kinderkanker doorbroken!
Voor 'gewone' mensen is dit niet te bevatten en ik ben van mening dat je door alles zo puur op te schrijven, er goed in geslaagd bent om de wereld van kinderen met kanker neer te zetten.
Er zitten zoveel herkenbare situaties in voor mij als verpleegkundige, soms ook met het schaamrood op mijn wangen. Ook een boek waarvan ik dus heel veel kan leren als verpleegkundige. Je leest het verhaal nu van een andere kant. Bij begeleiding in zulk soort situatie, zal jullie koesterkind en jullie gezin altijd in mijn hoofd zitten.
In dit boek ligt jouw liefde voor je kind, zoals alleen een vader de liefde voor zijn dochter kan voelen. Als iemand een fictief boek zou schrijven, ook al was het de beste auteur ter wereld, dan nog was dit niet te evenaren op de manier hoe jij dit hebt neergezet.
Het is een boek wat je niet zomaar weg kan leggen alleen ik moet me er wel toe dwingen anders heb ik hem te snel uit en dat wil ik nog niet.
Alhoewel je aan het begin de uitkomst van het boek helaas al kent, laat het je zeker niet los en sluit je Guusje voor eeuwig in je hart.
Zo erg heeft een boek mij nog nooit geraakt en geëmotioneerd.
Ik vind het boek zo goed, dat ik het nu voor de tweede keer aan het lezen ben. Ook onze altijd zo stoere zoon, van 15 jaar leest het boek, met dikke tranen!!
Je kunt de liefde en zorg tussen de regels door lezen.
Het boek wou ik het liefst in 1x uitlezen, als je er eenmaal aan begint wil je alleen maar doorlezen.
Zelf ben ik net ook begonnen in het boek en ik zal mezelf moeten dwingen om niet tot diep in de nacht door te lezen.
Ik vind het boek puur en ook ik werd al lezend overvallen door de hoop dat het anders afloopt.
Een boek dat je niet weg kunt leggen. Een verhaal dat je niet loslaat.
Ik heb je blog verslonden en het boek ook, in 2 avonden was het uit. Jullie verhaal grijpt je vast en laat je niet meer los. Wat kan jij prachtig schrijven, dat je je gevoel zo goed op papier kan zetten, mijn complimenten. Het eerste wat ik 's morgens doe is surfen naar www.kanjerguusje.nl en 9 van de 10 keer heb ik een tissue nodig...
Als ik haar foto op de kaft zie staan......kippenvel! Ze kijkt ook zo indringend naar me......en als ik het opensla word ik meegesleurd naar een andere wereld, dan bestaat er even niks anders meer om me heen.
Wat prachtig die omslag, ze kijkt recht je ziel in, de KanjerKetting en blogreacties op de achterkant, een voorwoord dat raakt, de stukken liedtekst van Guus Meeuwis ertussen, de vervagende bolletjes tussen de blogs, de foto's tussendoor passend bij het verhaal (in plaats van allemaal in het midden van een boek op een paar bladzijden) , de titels van de hoofdstukken (en zo goed gekozen ook! Bij Roze Kraal moest ik in het begin denken: waar zou die kraal voor staan??).
Dat jullie meisje veel bekendheid heeft blijkt wel uit het volgende. Ik vertel op het schoolplein dat wij geen kerstkaarten versturen, maar dat we een KanjerKetting hebben geadopteerd.
Zegt een moeder: ‘Door KanjerGuusje?’
Een andere moeder: ‘Ik heb een keer een stuk van het blog gelezen.’
Wij wonen niet in de buurt en ook hier is Guusje dus al een 'begrip'.
Afgelopen maandag ging ik naar de Bruna in Heemskerk, daar kon ik het boek helaas niet vinden. Poging 2 bij de Bruna op het Amstel Station mislukte helaas ook, maar de aanhouder wint. Gelukkig kon ik via een link van u op twitter vinden dat het bij de Bruna in Beverwijk wel moest lukken en daar ben ik inmiddels geweest. Aangezien ik morgen een tentamen heb wilde ik het boek wegleggen voor daarna. Helaas is dat niet gelukt en ben ik inmiddels op pagina 156. Ik vrees dat het tentamen een herkansing wordt, maar dat is dan maar voor een keer zo, ik kan gewoon niet meer stoppen met lezen. Zeker toen in het stuk van 5 mei weer las, dat vind ik zo naar, je blijft hopen dat de arts de lift uitstapt met de mededeling dat de tumor grotendeels of helemaal verwijderd is. Het verdriet die deze dag bracht is ontzettend voelbaar.
Mijn psychologe leest ook het boek. Ik heb wel gezegd dat ze het zelf moest kopen voor het goede doel. Dat kan ze denk ik wel betalen. Misschien leert ze er nog wat van.
Bedankt dat je veel Nederlanders wakker heb weten te schudden hoe het is voor ouders en kinderen om de strijd tegen kanker te moeten verliezen. En dat wij hebben mogen meebeleven hoe intens jullie verdriet om Guusje was en haar uiteindelijk na zeven maanden los hebben moeten laten. Ik wens dat het boek KanjerGuusje ‘mijn leven is van mij’ een bestseller wordt.