8 uur in de ochtend. Ik pak mijn telefoon. Hierop kan ik e-mails lezen. Yvonne heeft mail. Jan ligt weer in het ziekenhuis. We schrikken. Afgelopen donderdag waren Jan en Wil nog bij ons op bezoek. Toen was er niets aan de hand. Enkel een spannende MRI-scan.
We slapen uit. Loes en Guusje kruipen bij ons in bed. Dat is lang geleden. Wel heel gezellig. Zo horen we wakker te worden. Tussen onze kinderen.
We ontbijten. Geroosterde boterhammen met koffie. Rustig wakker worden. Guus Meeuwis zingt op de achtergrond.
Met zes kinderen kun je altijd opruimen. Dat doen we ook. Daarna telefoneren en e-mails beantwoorden. Praten over morgen. Dan gaan we met Guusje terug naar het Emma Kinderziekenhuis AMC. Haar eerste chemokuur. Het wordt een dagbehandeling. Dus ’s avonds weer lekker in haar eigen bed.
Het is Pleinfestival in ons dorp. Guusje en Loes willen er graag naar toe. Anton gaat er met een vriendje naar toe. Hans en Janneke willen thuis blijven. Lisa is op survivalkamp. Zij keert later vanmiddag terug.
Er is een kermis en een braderie. Loes en Guusje eten een suikerspin en gaan in een wel hele rustige achtbaan. Guusje’s vriendin Nikki staat aan de straat met haar gitaar. Ze probeert wat geld bij te verdienen. Het gaat haar goed af.
Mijn telefoon gaat. Een verpleegkundige van het AMC, een fanatiek motorrijdster, is in de buurt en wil graag koffie komen drinken. Dat is een goed idee. Het is een van Guusje’s lievelingen. Een gezellige dame. Leuk om nou eens met haar te babbelen in een andere omgeving dan het ziekenhuis. Het was niet enkel kommer en kwel in Amsterdam. We hebben met haar ook plezier gehad gedurende de weken in het ziekenhuis. Guusje laat trots haar nieuwe slaapkamer zien.
Rond het avondeten haal ik Lisa op bij school. Terug van survivalkamp. Het was supervet. Ik kan me geen kamp herinneren waarvan Lisa niet enthousiast terugkwam. Altijd veel plezier en veel gelachen.
Na het avondeten gaan Yvonne en ik even een korte boswandeling maken met Balou. Instructies voor de oudste kinderen. Als er iets is met Guusje, meteen bellen. We zijn binnen tien minuten thuis.
Er wordt niet gebeld. We kunnen rustig even praten over Guusje. Ze maakte aan het einde van de middag een heel vermoeide indruk. Ze heeft rust nodig. Onze dochter weet niet wat haar te wachten staat. Chemotherapie. Het is alleen nog maar een woord. We hebben er veel over gesproken. Zij zal het ondergaan. Een spannende dag morgen. Logisch.
We praten ook over Jan en Wil. Het bericht over zijn ziekenhuisopname is verontrustend. Ook de woorden die Wil schreef in haar e-mail. Jan verliest het vertrouwen. Als we terugkomen van onze wandeling, zie ik dat Wil haar weblog heeft bijgewerkt. De laatste strohalm waar Jan zich aan vasthield is vannacht gebroken.
Loes wil graag worden voorgelezen. Dat is al meer dan twee maanden geleden. Ik lees altijd voor in het papa-en-mama-bed. Ik zoek een boek. Wat is een goed boek voor een meisje van zeven? Loes toont mij een exemplaar uit de reeks van Wipneus en Pim. Dat is waar ook. Die waren we aan het lezen. Waar waren we gebleven? Het ezelsoor vertelt waar. Op bladzijde 40 pas. Het is heerlijk om weer voor te lezen aan Loes.
Als Loes in bed ligt, ga ik naar beneden. Koffie drinken en aardbeien eten. Guusje houdt van aardbeien. Ze eet goed vandaag. Sondevoeding is niet nodig. Vervolgens lees ik haar voor uit Juf Rommelkont. Ook Anton schuift aan. Een heel leuk boek over een strenge directeur en een chaotische invaljuf.
Guusje is moe. Ze wil graag naar bed. Na een kwartier roept ze. Ik hoor het door de babyfoon. Ze heeft moeite met in slaap komen. Hier is je ipod. Kies maar een leuk luisterboek.
Als Guusje in bed ligt, ga ik een berichtje schrijven voor mijn blog. Ik denk dat haar dag erop zit. Ik hoop dat ze rustig in slaap zal vallen. Daarin vergis ik me. Om 23.30 uur roept ze me. Ze vraagt om extra medicatie tegen de pijn. Ze is klaarwakker. Kan niet slapen. Zenuwachtig voor morgen. De tranen komen. Laat ze maar stromen. Het is te spannend. Ze zegt dat ze niet misselijk wil worden. Dat worden veel mensen van de chemo. Dat weet ze. Yvonne en ik nemen haar mee naar beneden. Even knuffelen en kletsen. Daarna een spelletje. Papa kan er niks van. Guusje wel. Daarna terug naar bed. Maak je geen zorgen, meisje. Het is zo makkelijk gezegd. Probeer het maar eens, als je net tien jaar bent en morgen je eerste chemokuur krijgt. Ik wens je sterkte.