Een drukke dag.
Naast werk een gesprek met Daan Westerink. Zij schreef een recensie over
KanjerGuusje in het vakblad Uitvaart. Daan is journalist en rouwdeskundige. Een
van haar boeken gaat over jongeren en verlies. De titel is ‘Verder zonder jou’.
Ik hoop dat mijn oudste kinderen dit boek lezen. We hebben een prettig gesprek.
Er zijn mensen bij wie de dood van een naaste een innerlijke kracht losmaakt.
Zo beweert Daan. Ze was 14. Toen overleed haar moeder. Ze was 32. Toen stierf
ook haar vader. Daarna gooide ze haar leven radicaal om. Ik herken de kracht
waarover Daan spreekt.
In de auto voer ik
een telefoongesprek met een kinderdagverblijf uit de provincie Groningen. Over
een actie voor Stichting KanjerGuusje. Meestal worden acties aangemeld bij de
bestuursleden van de stichting. Vandaag neem ik het stokje even over. Twee
bestuursleden zijn ziek. Door het hele land staan mensen spontaan op voor
Stichting KanjerGuusje. Ik verwonder me er nog steeds over.
Het is laat in de
avond. Ik zit op de bank. Ik kijk naar het digitale fotolijstje. Plaatjes uit
een leven met Guusje. Zes kinderen bij elkaar. Een compleet gezin. Ik hou veel
van elk kind. Heb wel met elk een andere band. Volgens Yvonne is Guusje het papa’s
kindje. Ik kijk weer naar het lijstje. Guusje lacht en kijkt me aan. Kom nog
maar even bij me op schoot. In mijn gedachten tegen me aan.