Zaterdag 31 maart 2012

Ik kom uit de badkamer. Yvonne wordt wakker. Ik kijk naar buiten. Koud en wind. Alleen de regen ontbreekt ten opzichte van vorig jaar. Guusje kreeg toen een CT-scan. Wanneer komt uw man terug? Dat werd Yvonne gevraagd. Ik bezocht met onze oudste dochter Janneke een open dag. Artsen wilden een gesprek met Yvonne en mij. Wij hadden niets in de gaten. Aan het eind van de middag de donderslag. Ik zie de artsen nog voor me. Een tumor in de linkerlong van Guusje. Plekjes in haar rechterlong. Vermoeden van kinderkanker.

We zijn nog boven, als de bel gaat. Er wordt een bloemstuk bezorgd. Yvonne gaat kijken. Het is van de verloskundige. Zij zag Guusje geboren worden. In de loop van de dag meer bloemen en kaarten. Ook op Twitter en Facebook stroomt medeleven binnen.

Op deze dag een jaar geleden kregen Yvonne en ik een gesprek. Karel en Marleen een telefoontje. Over hun zoon Pieter. Ook kanker. Vanavond zullen we samen eten. Met Pieter. Zonder Guusje. Verbonden door 31 maart 2011. De dag waarop onze levens veranderden.

Om 10 uur ben ik bij Karel. Hij gaat vandaag koken met onze zoon Hans. Ik wens ze succes. Daarna terug naar huis. Ik ga aan het werk. Het is zaterdag, maar bij Oracle deel ik zelf mijn tijd in.

Aan het eind van middag naar Tilburg. We zitten aan een lange tafel. Het eten is heerlijk. Karel en ik zijn als vaders verbonden. Vandaag hebben we steeds gedacht: wat deed ik vorig jaar op dit moment? Karel en ik kennen de wereld van kinderen met kanker. Tussen de gangen door praat ik met Karel alleen in de tuin. We kijken terug op het afgelopen jaar. We zijn als mens enorm veranderd. Volgens Karel in positieve zin, maar de prijs is hoog geweest. In mijn geval te hoog.

’s Avonds zit ik alleen op de bank. Met mijn laptop. Net als elke avond schrijf ik een blogbericht. Ik schrijf de datum op. Ik voel emotie. De dag waarop mijn wereld veranderde. Die dag speelt vandaag als een film in mijn hoofd.