Sanne was vorig
jaar een van de eerste kinderen die mij deed realiseren dat ook Guusje zou
kunnen overlijden. De dood kwam dichtbij. Nog geen tien kilometer van
Kaatsheuvel. Ook kanker. Ik probeerde er maar niet te veel bij stil te staan.
Toch spookte de gedachte steeds door mijn hoofd.
In de loop van de
avond ben ik via Twitter getipt: een documentaire over ouders die hun dochter
verliezen bij een verkeersongeval. Ik heb het opgenomen. Het is rond middernacht.
Yvonne en ik kijken samen. Ik betrap mezelf op de gedachte: wat erg voor die
mensen. Om vervolgens te voelen dat ook wij onze dochter missen. Af en toe
wrijf ik door mijn ogen. De tranen weg. Ik zie de moeder vertellen. Ze had
zichzelf een jaar gegeven. Daarna doorgaan op de oude manier. Ze beseft het gaat niet. Ze kan
haar meisje geen plekje geven. Ze neemt haar mee. Elke dag weer.