Donderdag 28 juni 2012

Ontbijt met Yvonne en Loes. Alle andere kinderen liggen nog in bed. Ook Anton. Gisteren was zijn laatste schooldag. Alleen Loes zit nog op de basisschool. In gedachten hoor ik Guusjes stem. Druk kwebbelend dat zij en haar klasgenoten vanaf nu op de school de oudsten zijn.

Ik stap in mijn auto. Ik heb nog een uur. Dan moet ik op kantoor in Utrecht zijn. Een vuilniswagen blokkeert de doorgang. We wonen in een smalle straat met eenrichtingsverkeer. Ik zie auto’s in de fuik rijden. Ik sta aan het begin van de straat. Lukt het me om achteruit de straat uit te rijden. Tegen de rijrichting in. Altijd spannend. Komt er niet een auto de hoek om?

Precies op tijd arriveer ik bij de zaal waar vandaag de training wordt gegeven. Verplicht urenlang luisteren. Ik moet mijn best doen om niet af te dwalen met mijn gedachten. Mijn telefoon ligt voor me. Het geluid uit. Plotseling licht het beeldscherm op. Yvonne belt. Ik kan niet zomaar de zaal uitlopen. Ik stuur een sms. Meteen bericht terug. Yvonne is dolblij. Ze heeft een baan.

Eind 2010 startte Yvonne als technisch onderwijsassistent aan het OLV-lyceum in Breda. Ze vond het werken met leerlingen en collega’s prettig. De school gaf haar de ruimte toen Guusje ziek werd. Na het overlijden ging Yvonne zo snel mogelijk weer volledig aan het werk. Helaas besliste de directie dat ze het veld moest ruimen. Te weinig uren beschikbaar of angst dat Yvonne als moeder van een overleden kind zou gaan uitvallen? Ik denk het laatste.

Bij de zoektocht naar werk zetten we social media in: Twitter en Facebook. Via het laatste medium ontvingen we een tip. Het Cambreur College in Dongen zou op zoek zijn naar een technisch onderwijsassistent. Vijf jaar terug werkte ik nog op deze school.

Na de zomervakantie heeft Yvonne er een aanstelling als technisch onderwijsassistent. Een baan met voordelen. Het is werk dat Yvonne prettig vindt. Daarnaast geeft werken structuur. Tot slot levert het geld op.

Op de terugweg naar huis besluit ik Yvonne te verrassen. Ik stop bij de bloemenwinkel van onze buurman. Kies een grote kleurige bos uit. Thuis word ik met open armen ontvangen door een stralende Yvonne. Ze kijkt naar de grote bos bloemen.

‘Ik denk dat je nog even terug moet naar de winkel.’
‘Hoezo? Het zijn toch mooie bloemen.’
‘Ze zijn inderdaad prachtig, maar zo’n grote vaas hebben we niet.’

Op de salontafel ligt de Attent. Dit is een magazine dat leden van de VOKK ontvangen. Er staat een artikel van Erno in. Zijn zoon Mika heeft leukemie. De  wereld van dit gezin staat op z’n kop. Zo was het ook bij ons. Toen Guusje ziek was. Zij was zeven maanden ziek. Mika al meer dan twintig. Hulp is hard nodig. Voor lange tijd. Dat ‘lange’ is het probleem. Ik hoor vaker dat ouders hun baan verliezen, als hun kind kanker heeft of overlijdt. Erno formuleert het treffend: tijd kan je grootste vijand worden.

’s Avonds diploma-uitreiking van Janneke. Op het Moller in Waalwijk. Het is heet in de zaal waar toespraken worden gehouden en diploma’s worden uitgereikt. Veel mensen hebben het zweet op hun voorhoofd staan. Na de ceremonie is het feest. Op deze school werkte ik twee jaar geleden. Ik ken veel leerlingen en vind het interessant om te horen wat ze gaan studeren. We praten over mijn lessen en over Guusje. Dat voelt goed.


Ik kijk terug op een mooie dag. Yvonne heeft een baan. Janneke een diploma. Het feest was leuk. Wel gezellig anders dan voorheen. Genieten zonder Guusje.